Aashirwad 1967 02 Varsh 01 Ank 04

SR No.: 537004
Original Sutra Author: N/A
Author: M J Gordhandas, Kanaiyalal Dave
Publisher: Aashirwad Prakashan
Publication Year: 1967
Total Pages: 42
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Aashirwad, & India
File Size: 5 MB

Page 28

ફેબ્રુઆરી ૧૯૬૭ વેદના કે વાસના
[ ૨૭ એથી મને દુઃખ થતું નથી, કારણ કે વેદના કેને થઈ જાય છે! એ મંગળકથાને આજ પચીસસ કહેવાય એ મેં અહિંસાના પયગંબરના શ્રીમુખે વર્ષ થઈ ગયાં, પણ પ્રાણીમાત્રના પરમ મંગળના સાંભળેલું છે. વેદના વ્યક્તિગત સ્વાર્થમાંથી નથી ચિન્તનમાંથી પ્રગટેલી એ વેદનામય મીઠી વાણી જન્મતી પણ પ્રાણીમાત્રની અસહાયતાના દર્શન- એક ક્ષણ પણ ભુલાતી નથી ! એ મહામાનવનું દર્દ માંથી જન્મે છે, એમ કહેતા ભગવાન વર્ધમાનને મેં તે દઈ. એમની સાથે તે વ્યથા. એમની વેદના તે સાંભળ્યા છે એકદા તેઓ જગતની મહાવ્યથાની વેદના આપણે તે બધા સ્વાર્થને સુંવાળા પદાર્થો વેદનાપૂર્ણ કથા કરુણુભીના કંઠે શ્રી ગૌતમને કહેતા માટે તરફડતા સ્વાર્થ સાધુઓ ! આપણી વેદના તે હતા, ત્યારે તે વનપંખીઓના નયનમાંથી પણ વેદના કહેવાય કે 'પાસનાના ઓળા ? પ્રેમનાં આંસુ ટપકતાં હતાં. એ મહાવાણી સાંભ- - વેદનાનું આ તત્વજ્ઞાન સાંભળ્યા પછી મારા ળવા તો ય ગગનમાં એક મુહૂર્ત થંભી ગયેલો. હૃદયે વેદનાની પોટલી સામે જોયું તો ત્યાં ન હતું શું એ વાણીમાં દર્દ હતું ! શું એ વાણમાંથી વેદ- પિોટકું કે ન હતી વેદના ! નિર્મળ ગગનમાં ક૯૫નાનું સંગીત નીતરતું હતું ! એ વ્યથા ભરેલા શબ્દો- નાનું આછું પાતળું નાજુક વસ્ત્ર ઊડી રહ્યું હતું ! માંથી વિશ્વમંગળની કેવી મંગળ ભાવના ટપકતી
ઈશ્વર મનુષ્યને ઊડા ગહન પાણીમાં ડૂબવા હતી! એ પળ મને યાદ આવે છે ને કંઈક ને કંઈક માટે નહિ પણ શુદ્ધ કરવા માટે જ નાખે છે.
-
-
નાને અને મોટે
- મહાભારતની એક વાત છે. એક સમયે શિબિ રાજા સંતોનાં દર્શન કરવા નીકળ્યા હતા. સુહાત્ર રાજા સંતનાં દર્શન કરીને પાછા આવતા હતા. બંનેના રથ સામસામા આવ્યા. બંને રાજા મહાન ધર્માત્મા, ગુણવાન તથા શીલવાન હતા. બંનેએ રથમાંથી નીચે ઊતરી એકબીજાને સાકાર કર્યો પછી જતી વખતે બંને રાજા સરખા દરજજાના હોવાથી એકે બીજાને માટે માર્ગ કાપે નહીં (એટલે એલા છોડીને સામાને માટે જગા કરી આપી નહીં.) બનેના રથ સામસામા આવીને ઊભા રહ્યા. જે રાજા ચીલો કાપી આપે તે બીજાના કરતાં નાનો ગણાય એ ભયે બંનેને ભડકાવ્યા. બંને રાજા બળમાં પણ એકબીજાથી ઊતરતાં ને હતા. તે બંને વચ્ચે યુદ્ધ થતાં બંનેને નાશ થઈ જાય તેમ હતું. બંને ભગવાનના ભક્ત હતા. ભગવાનની પ્રેરણાથી એ વખતે નારદજી ત્યાં પધાર્યા બંને રાજાઓએ નારદજીને પ્રણામ કર્યા. બંનેને કુશાળ પૂછપા પછી નારદજીએ કહ્યું, “તમે કેમ આમ રસ્તા વચ્ચે સામસામા ઊભા છો ?”
બંને રાજા : અમે બેઉ દરજામાં સરખા છીએ. ધર્મશાસ્ત્ર કહે છે કે નાનો રાજા મોટાને માર્ગ આપે. પણ અહીં નાનું કાણું થાય ? માટે બંને સામસામા ઊભા છીએ.
નારદજી : પણ આનું પરિણામ શું ? બને રાજા : પરિણામ જે આવે તે.
નારજી : કજિયાનું પરિણામ ક્રોધ, મારામારી વગેરે હેય. બીજું કઈ સારું પરિણામ તો તેનું ન જ હેય શું તમે કોઈ સારા પરિણામની રાહ જુએ છે?
બંને રાજા : કજિયાનું પરિણામ સારું ન જ હોય એમ અમે બેઉ જાણીએ છીએ. પણ જગતમાં અમારી આબરૂ ઘટે ને? નાના થઈ જઈએ ને?
નારદજી : પુરુષો તે ખલ પ્રત્યે પણ સાધતા બતાવે છે. ત્યારે તમે તે પુરુષ પ્રત્યે પણ સાધુતા બતાવી શકતા નથી ! તમારા બંનેમાં જે વધારે ઉદાર સ્વભાવવાળા, ઉચ્ચ કોટિન અને સર્વેનું ક૯યાણ ઈચ્છનારો અર્થાત શ્રીહરિનો પરમ ભક્ત હોય તે તુરત રસ્તે આપી દે આમ ઉદારતાથી નમી પડવાથી જગત તમને નિ દશે નહીં પણ વધશે.
આ સાંભળી બંને રાજા એકબીજાને જમણી બાજુએ રાખી* એકબીજાને માટે માર્ગ કાપીને ચાલ્યા ગયા પછી નાર જ પોતાને રસ્તે પડયા.
જેના મન મે ટું, જેનો સ્વભાવ મેટો, જેનું વર્તન ઉદાર તે મેટો જે મન-વભાવ-વર્તન નાનું, જે લડે, જે કજિયો વૈર કરે તે ના.
* પૂજ્ય વ્યક્તિ રસ્તામાં મળે તો તેને પોતાની જમણી બાજુએ રાખી ચાલવાથી તેની પ્રદક્ષિણા થાય છે, તેને માન અપાય છે. શિષ્ટાચારનો એવો વિધિ છે.