Aashirwad 1966 11 Varsh 01 Ank 01

SR No.: 537001
Original Sutra Author: N/A
Author: M J Gordhandas, Kanaiyalal Dave
Publisher: Aashirwad Prakashan
Publication Year: 1966
Total Pages: 51
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Aashirwad, & India
File Size: 7 MB

Page 21

માનવ ! માનવ! મર્યો પડયો ના રીતે, જીવન જીવવા છે જેવું.
જેવા જેવું, જાણવા જેવું,
નાણવા ને માણવા જેવું જીવન મેંઘાથીયે મધું વહાલપથી વધાવી લેવું–માનવ !
ઊંચા ઊંચા છે આદર્શ એને માટે,
સાહસ ખેડવાનાં છે લખેલ લલાટે, વસમી વાટે છે જાવાનું, ટેક અટંકી રાખી રેવું–માનવ!
નંદનમાંય મળે ના એવા,
જીવનવનના અમરત મેવા; એનું સ્વર્ગસદનનેય દૈવી વરદાન છે દેવું.–માનવ !
સુખદુઃખની રમત રમતા,
કે ભુલભુલામણીમાં ભમતા અવનવ કિરણતણી કેડીએ ચાલી લક્ષ્ય અનેરું કહેવું–માનવ!
રે! શું નથી કહે આ જગમાં,
હ્યાં તે રામ રમે રગરગમાં પરમાનંદ તણે પ્રેમલ રસપાને સૌ પરમાત્મા જેવું–માનવ !
-પૂજાલાલ બે દિવસમાં પૂરી થાય એવી નહતી. એ ખેંચાખેંચી આપને શરણે આવવાની અનેક તકો મને મળી છે, તે પૂરાં એક હજાર વર્ષ ચાલી અને અંતે ગજરાજ છતાંયે મેં એને લાભ લીધો નથી. આથી આજે આ સાવ રાંક જેવો થઈ ગયો. ઝૂંડના સકંજામાંથી ઝૂંડ મને ખેંચી રહ્યો છે. મારું જીવન આજે કાળના છૂટવા માટે તેણે ઘણાં ફાંફાં માર્યા પણ ફોગટ! જડબામાં પડ્યું છે. આપ દીનબંધુ છે, શરણાગત વત્સલ આખરે તેના કોઈ પૂર્વ કર્મના ઉદ્યથી દૂર દૂર મહા- છે, આપ કૃપાળુ છો. હે ભગવાન! હું નથી સાગરમાં પોઢેલા શેષશાયી ભગવાન તેને સાંભર્યા. જાણુત મંત્રતંત્રને, નથી જાણતો આપની સ્તુતિ તરત જ એ ભગવાનનું એણે સ્મરણ કર્યું: “હે કરતાં. હે પ્રભુ ! આજે દીનભાવે મારું અંતઃકરણ પ્રભો ! હે દીનાનાથ! મારી હાથણીઓમાં અને આપને ચરણે મૂકું છું. મને બચાવ, મારાં બાળબચ્ચાંઓમાં જ લીન થયેલે હું આપને ગજરાજ આટલું બોલ્યો ત્યાં તે ભગવાન વિષ્ણુ તદ્દન ભૂલી ગયો છું તે માટે મને ક્ષમા કરે. આ દ્વીપ ગરુડ પર બેસી ત્યાં હાજર થયા. ગજરાજે વિષ્ણુનાં ઉપર આપની કૃપાદષ્ટિ નિરંતર વહ્યા કરે છે, અને ચરણમાં ફૂલને અર્થ આપે અને પછી પિતાનું એથી જ આ દ્વીપ નિરંતર જીવંત રહે છે. આમ છતાં મસ્તક મૂકયું. ભગવાન વિષ્ણુએ કમળનું ફૂલ લઈને હું આપને ઓળખી શક્યો નથી. હે ભગવાન ! મારા ગજરાજને પોતાની તરફ ખેંચો ને સુદર્શન ચક્ર વડે અહંભાવમાં તણાઈને મેં આપનું કેવળ વિસ્મરણ માથું કાપી નાખ્યું. કર્યું છે તે માટે મને માફ કરો. મારી આંખે અધી
માનવી પણ જે એકવાર ખરા દિલથી ભગવાનને ચડી એટલે મારા પગ નીચે કેટકેટલા ભયે છુપાયા શરણે જાય તો ભગવાન તેને કાળના મોંમાંથી છે તેનું ભાન ના રહ્યું. આ ઝૂંડ મને ખેંચે છે એ કાળજ બચાવે છે, તે પછી જે લેકે નિરંતર ભગવાનનું મને ખેંચે છે. આજ સુધી આપને સંભારવાની અને સ્મરણ કરે તેમને એ બચાવે તેમાં કહેવું જ શું ?
૨૦.