Jain Shwetambar Conference Herald 1905 Book 01

SR No.: 536501
Original Sutra Author: N/A
Author: Gulabchand Dhadda
Publisher: Jain Shwetambar Conference
Publication Year: 1905
Total Pages: 452
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Jain Shwetambar Conference Herald, & India
File Size: 13 MB

Page 121

१९०५]
आमलनेर कोन्फरन्स. जे जोईए ते छे. आ मननु कुमळापणुं एक वखत परिणत स्थितीने पोहोच्युं एटले आपणी बधी मेहेनत सफळ थशे. आपणे सुक्ष्म जीवजंतु उपर पण प्रेम करनारा छीए तो पछी आपणे एकमेक उपर प्रेम करीशुं तेमां कांई पण आश्चर्य नथी एम तर्क दृष्टीथी जोतां तरत मालम पडे छे. पण व्यवहारमां बधे ठेकाणे एवं देखातुं नथी; एनुं कारण मनुष्य स्वभावमां विचित्र वैषम्य छे. तेज सत्य, नीति, न्यायनो प्रसार थाय ते माटे आकंड बोलनारा लोको, व्यवहारमा तेनो भंग करे छे. प्रजापालन एज कर्तव्य छतां प्रजापतीज प्रजाने त्रास आपे छे, एवी रीतना दाखलाओ इतिहासमां जोवामां आवे छे. जीवोने मारवामां महा पाप छे, एम जाणनारा लोको तरफथी कोई कोई वखते अत्याचार थवा वीशे आपणे सांभळीए छीए. एनुं कारण माणसना स्वभाव- वैषम्य छे, ए वैषम्य आपणे काढवू जोइए. ते काढवा माटे निसर्गतः प्रेमना अंकुर जोसथी वधे एम करवू जोईये. ते जोसथी वधवा माटे उदात्त कल्पना अने उंच विचार जागृत राखवा जोईए. प्रेम, प्रेमना अंकुर आपणा बधामा छे. फक्त तेने योग्य मार्ग आपवो ए आपणे करवानुं छे. ते आपवा माटे आपणे बधा एकज छीए एवो विचार मनउपर सारी रीते बीवित राखवो जोईए. एकज माना छोकराओनो एक बीजा उपर जोईए तेटलो स्वभाविक प्रेम होय तोपण सहवास विगेरेने लीधे ते दृढ थाय छे, तेवीज रीते आपणे बधा एक छीए एम जाण्या पछी पण आपणे एकमेकने वारंवार मळीशुं, एकमेकनो व्यवहार वधारे वधारीशू, सहानुभूति जागत करीशु तोज आपणो प्रेम वधशे. बधा कुटुंबोमां प्रेम कल्पनानी योग्य वृद्धि थाय तोज सर्व ज्ञातिओमां ते थाय छे. ते माटे प्रथम आपणे घरमांज ऐक्य वधारयु जोईए अने ज्ञातीओमा ऐक्य वधारवा जेटली आपणी विशेषतः जैनोनी पात्रता छे एम कोईपण वांधा वगर आपणे कही शकीशु. प्रेमनी वृद्धी थवा मननुं कोमळपणुं जोईए छे ते आपणा बधामां पूर्ण छे. फक्त आपणे तेने योग्य दिशामा परिपक्व करवू जोईए. एकज माने पेटे आवेला भाईओनो प्रेमभाव ज्ञाती बांधवोमां उत्पन्न करवो जोईए. सगा भाईओ माटे जे प्रेम उत्पन्न थाय छे तेवोज एकमेक विशे राखवो जोईए. एवो बंधुप्रेम उत्पन्न थशे तोज आवी बेठकोनो खरो फायदो आपणने मळशे अने तेवो प्रेमभाव वधवा माटे बेठको वारंवार थवी जोईए. आपणा लोकोमा मोटो दोष ए छे के आपणामां ऐक्यनो अभाव छे ते अभावनो नाश करवा माटे आपणे जुदी जुदी रीते प्रयत्न करी आपणामां ऐक्य करवू जोईए. अनेक क्षुद्र विचार, विकार, भुली सार्वजनिक बाबतोमा आजना जेवू मतैक्य करवू जोईए. आपणे एकमेक माटे अनास्था बताववी ए व्यक्ती अने ज्ञातीना सुखनी वच्चे आववा जे छे. कोईपण सार्वजनिक अथवा ज्ञाती बाबतनो प्रश्न आवे ते वखते खानगी मतभेद भुली, बधा एक दिलथी मेहेनत करीशुं तोज ज्ञातमांनो बंधु प्रेम अने ऐक्य वधतुं जशे. सार्वजनिक हीतनो संबंध आवे त्यारे एकमेकने उतारी पाडवानु, एकने नीचो नाखी बीजाए चढती करवी, एक पक्षवाळाओए बीजा पक्षवाळाओ उपर जोसमेर तुटी पडवू एम जो थशे तो ऐक्य कोई दिवस थशे नही. बंधु प्रेम नही होय तो ऐक्य थवानुं नथी; नहीं थाय तो ज्ञातीनी, समाजनी अने छेवटे राष्ट्रनी अवनतीज थवानी एम कोईपण देशना इतिहासी सिद्ध थशे. भ्रातृभाव राष्ट्रोन्नतीनो मुख्य पायो छे. प्रथम आपणे बधाए एकमेक माटे पूर्ण प्रेमभाव राखवो जोईए. ते राखवा माटे मतभेद भुली, सहनशीलता, क्षमावृत्तिओनुं अवलंबन करवू जोईए, आम थशे तोज आपणने समाजनी अनेक प्रकारे उन्नत्ति करतां आवडशे अने एक वखत उन्नत्ती थवा मांडशे एटले स्वभावत: आपणा विचार प्रबल थशे अने जुदी जुदी ज्ञाती माटे प्रेमभाव वधशे. बीजा
ओ माटे लागणी थशे पण बीजा माटे प्रेमभाव वधारवो होय तो ते प्रथम आपणामांज वधवो जोईए. कुटुंबो सुधर्या वगर समाज सुधरतो नथी अने अनेक समाज सुधर्या वगर राष्ट्रोन्नत्ति थती नथी तेमज प्रथम