Jain Yug 1985 1986

SR No.: 536288
Original Sutra Author: N/A
Author: Mohanlal Dalichand Desai
Publisher: Jain Shwetambar Conference
Publication Year: 1985
Total Pages: 138
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Jain Yug, & India
File Size: 8 MB

Page 16

૧૪
જનયુગ
ભાદ્રપદથી કાર્તક-૧૯૮૫-૬ ધર નથી છોડતા પણ ઈશ્વર ઉપર આસ્થા રાખી લાલનપાલન ન કરવું ઘટે પણ તેને નિયંતા બનવું પડી રહે છે. જે તેની સાથે જરૂર પડતા ઉપાય ઘટે. તેણે પોતાની શારીરિક જરૂરીઆતે એવી રા લે તે વધારે સારું કરે. જ્યાં લગી આપણે નાશભાગ ખવી જોઈએ કે જેથી દેહ દેહી ઉપર અધિકાર ન કરીએ છીએ ત્યાં લગી મરકી જવાનો છેડોજ ભાગવતો પિતાના તાબામાં રહે.' (૫). સંભવ છે. જે જે ગામમાં મરકી થાય છે તે તે દક્ષિણે આફ્રિકાની પિતાની લડતમાં કેટલાક ગામમાં આપણે કારણ શોધવાને બદલે ભાગી છું- તેમના આશય ન સમજતાં તેમને વિષે વહેમી બની ટીએ એ દીનતા સમજાય. (૧૪-૧૫)'
તેમને જીવ લેશે એ ભય રખાતું હતું તે વખતે પિતાની સ્ત્રીની દેહ પાવા જેવી સ્થિતિમાં પણ પોતે શું લખે છે ?' પિતે જણાવે છે કે પોતાની સ્ત્રીને “બા” કહેતા.
મન જીત સાંભળવાની ભલામણ કરે છે, “બાને સેરવો આપ્યા વિના બાનું શરીર પડત પણે આપણું શિક્ષણ એવું છે કે જાત (આત્મા) તે મને તે કબુલ હતું પણ બાની પરવાનગી વિના હું નથી મરતે, નથી મારતે, કે નથી મરાવતે. શરીતે તેને સેર નજ આપવા દેત. આત્મા કરતાં ન જતા માન સન સંભાળવાનું કહીં તો તન થી દેહ વહાલો ન થવું જોઈએ. જે આત્માને જાણે છે
ભગવાને મેહ કહે છે. હવે મારે શું સંભાળવું? છે તે દેહથી જુદે છે એમ જાણે છે. તે દેહની હિંસક હું તે જાતજ સંભાળીશ એટલે કે તેનું જ્ઞાન બનરક્ષા નહિ કરે. આ બહુ અઘરું કામ છે પણ જેના ના પ્રયત્ન કરીશ. તેમ કરતાં દેહને જતો કરવા
જેટલી તાકાત તે આવવી જ જોઈએ. (૧૦). સંસ્કાર અતિ પવિત્ર છે તે સહેજે સમજે છે, ને
બીજા પત્રમાં “મારે વિષે ચિન્તા કરવાની જરૂર તે પ્રમાણે કરે છે. દેહમાં રહીને જ આત્મા સારું અથવા ખરાબ કરી શકે છે એ માન્યતા બહુ ભૂલ
નથી. હું માનું છું કે મારે ભોગ આપવો જ પડશે. ભરેલી છે, ને તેવી માન્યતાથી દુનિયામાં
(જનરલ) સ્મટ્સ છેવટ સુધી દગો દઈ શકે એવું અઘોર પાપ થયાં છે x xરહ તે દમન કરવા
માનતો નથી. લેક અધિરા થાય છે, અને તેથી આપણને મળે છે. (૩)
અંદગી ઉપર ઘા કરવા તપી રહ્યા છે. તેઓને લાગ શરીર નાશવંત તે પછી સગાં વ, નાં
મળે છે. તેમ થાય તે સંતેષ માનવાને છે. જેને મરણથી શાક શા માટે ? પિતાને ભાઈ મરણ પર પડે તો બીજો કુશળ મેત કર્યું ?'
હું કલ્યાણ માનું છું તે કરતાં અંદગીને ભેગ આપામતાં પોતે લખે છે કે:આવા આઘાતથી માણસમાં મૃત્યુ વિશે વ
“ગે...ને મરવું યોગ્ય હતું. તે પછી મેતથી ધારે નિર્ભયતા આવતી જાય છે. શા માટે એ બ
જીવ ઉદાસ કેમ થાય? આ દુનિયા ફાની છે. તે વથી મારા હૃદયમાં ખળભળાટ ઉઠવું જોઈએ?
પછી મારે જીવ આ દુનિયામાંથી જશે તેમાં હેતુઆવા શાકમાં સ્વાર્થની છાયા છે. જેને હું મૃત્યુ માટે
એની ચિંતા કરવી કેમ ઘટે છે ? મરણ પર્યત તૈયાર થાઉં અને આવકારદાયક પ્રસંગ તરીકે મૃત્યુને
મારાથી અઘટિત ન થાય એ ઈચ્છવું બસ છે, ને ગણું તે મારે ભાઈ મરી ગયો એ કંઇ આપત્તિ
તેમ રખેને થઈ જાય તેની ચિંતા રાખવી ઘટે છે. નથી. મૃત્યુને આપણને ડર લાગે છે તેથી આપણે
હું મેક્ષ પામે એવી દશા તે હજુ નથી, પણ એમ બીજાઓના મૃત્યુ માટે રૂદન કરીએ છીએ. શરીર
માનું છું કે જે મારા વિચારે હાલ જે પદ્ધતિને નાશવંત છે અને આત્મા અમર છે એમ જણ્યા
પામ્યા છે તે વિચારમાં હું આ શરીર છેવું તે છતાં શરીર અને આત્મા છુટા પડતાં હું શેક કેમ
પુનર્જન્મ એવો થાય કે સદ્ય મોક્ષ મળે.’ (૧૨). કરી શકું? પણ આ સુન્દર અને આશ્વાસન ભર્યા
સરખાઃસિદ્ધાન્તમાં સાચી માન્યતા હોય તેજ એ સ્થિતિને
संसारासत चित्तानां मृत्यु भीतिभवेन्नृणां । પ્રાપ્ત થાય. જેને આમાં શ્રદ્ધા હોય છે તેણે શરીરનું
त मोदायते पुनः सोऽपि ज्ञानवैराग्यवासिनां।
-મૃત્યુ મહત્સવ.
Aતા આવતી જાય છે.
આ જોઇએ?
ની ચિંતા કરવી કેમ