Jain Yug 1926 Ank 11 12

SR No.: 536270
Original Sutra Author: N/A
Author: Mohanlal Dalichand Desai
Publisher: Jain Shwetambar Conference
Publication Year: 1926
Total Pages: 86
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Jain Yug, & India
File Size: 9 MB

Page 32

જૈનયુગ
પ૩૦
મહિનામાં એછામાં ઓછું એક દિવસ, સાધુ આચાર પ્રમાણે રહેવું. (૭). અતિથિ સવિભાગ-શબ્દાર્થથી, અતિથિને ભાગ આપવા; પરંતુ વ્યવહારમાં તેના અર્થ સાધુ સાધ્વીની આવશ્યક્તા પુરી પાડવા પુરા સ'કુચિત થઈ ગયા છે.
આષાઢ-શ્રાવણ ૧૯૮૩
પાંચ મહાત્રતા ગ્રહણ કરે છે; અને જો એ પચ મહાત્રતાનું અનુપાલન સમ્યક્ પ્રકારે થાય, તે તેને નવાં કર્મી લિપ્ત કરતા નથી. (S. B. . પૃ. ૨૨. ૨૦૨ ff) પરંતુ તેમનું વધારે સારી રીતે પાલન કરવા માટે વધારે સ્પષ્ટ નિયમોની જરૂર છે. આ
નિયમો તે સાધુએતી શિક્ષા ગણાય છે .તે શિક્ષાનું વર્ણન સાત વિભાગમાં આપેલું છે.
શ્રાવકાના આવા આચારાના ઉદ્દેશ દેખીતી રીતે એવા છે કે તે સાધુ ધર્મ અંગીકાર કર્યાં સિવાય
સ'સારમાં રહીને કેટલેક અંશે . અને કેટલાક સમય સુધી સાધુ જીવનના ફાયદા તથા પુણ્ય હાંસલ કરી શકે. તેજ પ્રમાણે અનશનના નિયમેાના પણ એવા જ ઉદ્દેશ છે. (જુએ લેખ. Death and Disp
એ તે સ્પષ્ટ છે કે શ્રાવક શ્રાવિકાને ધર્મની બહારના જેવા ગણવામાં આવતા નહાતા. અથવા તે। બહુ ધર્મના આર‘ભમાં હતું તેમ, તેમને સંધના માત્ર મિત્રા અને મદદગારા તરીકે ગણવામાં આવતા નહિ, પણ પહેલેથી જ તેમને સંબંધ, તેમના ધર્માં તથા હકા વડે સ્પષ્ટ રીતે નિશ્રિત કરવામાં આવ્યા છે, સાધુ સંસ્થા સાથે શ્રાવકાને જોડનારી સાંકળ દૃઢ પ્રકારની હતી. શ્રાવકની અવસ્થા સાધુ અવસ્થા માટે પ્રાથમિક અને માટે ભાગે તૈયાર થવાની ભૂમિકા છે. તે પણ હમણાં થાડા વખત થયાં સામાન્ય શ્રાવકામાંથીજ નિહ પણ મુખ્યત્વે કરીને નાની મરના અશિક્ષિતેને પશુ દિક્ષા આપવામાં આવે છે તેથી કરીને તે બાબતમાં ફેરફાર થવા પામ્યા હાય એમ જણાય છે. એટલું બેશક કહી શકાય કે શ્રાવક-શ્રાવિકા અને સાધુ સાધ્વીએના પરસ્પર ધર્મીમાં ઘણું સામ્ય હાવાને લઇ ને બન્ને વચ્ચે નિકટ સંબધ જારી રહ્યા છે; અને તેથી કરીને અંદરથી મૈાલિક ફેરફારો નહીં કરવાને જન ધર્મ સમ રહ્યે! છે તેમજ લગભગ બે હજારથી વધુ વર્ષ થયાં બહા રના હુમલાઓ સામે જૈન ધર્મ ટ! ઝીલી શકો છે. પરંતુ આદુ ધર્મમાં ઉપાસકાના આચાર એટલા કડક ન હોવાને લઇને તેમાં અસાધારણ ફેરફારા થયા અને અંતે જે દેશમાં તેની ઉત્પત્તિ થઇ હતી તે દેશમાંથી તે અંતે નામુઃ થયા.
osal of the dead (Jain) Vol. 4 p. 484 f)કરીને આસ્રવ અટકાવવાને (અથવા ‘સંવર’ કરવાને) કાય, વાણી અને મનના વ્યાપારોને સંપૂર્ણ સંયમમાં રાખી તે વ્યાપારાના નિગ્રહ કરવા જોઇએ; આને ‘ત્રિયુ'િ કહે છે ( મને ગુપ્તિ એટલે મનને દુષ્ટ વિચારોથી દુર રાખી, સારા વિચારોમાં સયાજીત રાખવું વગેરે ) (૨) સાધુ માટે વિતિ કાર્યોમાં પણ જોતે અજાણતાં પણ અહિ'સાવ્રતનું ઉલ્લંધન કરે તા તે દેશાષિત ઠરે છે. આવા દોષ ટાળવા માટે તેણે ‘પંચ સમિતિ’ પાળવી જોઇએ; અર્થાત્ ચાલતાં, ખેાલતાં, ભિક્ષા લેતાં, કાઇ વસ્તુ લેતાં અથવા મુકતાં અને મળત્યાગ કરતાં જયા--સંભાળ રાખવી જોઇએ; એટલે કે સાધુ ચાલતી વખતે કાઇ જીવ જંતુ ન મરે અથવા નુકસાન પામે તે માટે છ પુટ જગ્યા આગળ જોઇ જવી; તેજ પ્રમાણે કાઇ વસ્તુ મુકતાં પહેલાં જમીન તપાસવી અને પ્રમાઈ લેવી; સચિત્ત વસ્તુ ખાતામાં આવી ન જાય તે માટે જયણા રાખવી; વિગેરે-૧ (૩) કર્મના આત્મા સાથે સયેગ થવામાં રાગદ્વેષાદિ કષાય કારણભૂત છે; તેથી સાધુએએ સદ્ગુણા મેળવવા જોઇએ. કાયા ચાર છે; ક્રોધ, માન, માયા અને લાભ; અને તેનાથી ઉલટા ગુણા ક્ષમા, માર્દવ આર્જવ અને શૌય છે; એ ચાર ગુણામાં નીચેના છ ગુર્ણા ઉમેરવાથી સાધુઓને દશાંગી ‘ઉત્તમ ધર્મ' થાય છે-સત્ય, સયમ, તપ,
દિક્ષા અંગીકાર કરતી વેળા સાધુ ઉપર કહેલાં
(૧) કાય વાફ અને મનના વ્યાપાર, જેને શાસ્ત્રીય પરિભાષામાં ‘યોગ' કહે છે. તેનાથી કર્મ પરમાણુઓ આત્મા સાથે જોડાય છે (આ) અને નવું કર્મ ખંધાય છે, આ વાત ઉપર સમજાવેલી છે; તેથી
૧. આ બાબતમાં સાધુએએ રાખવી તેઈતી જયણાના ખ્યાલ આચારાંગ સૂત્રના નીય શ્રુતસ્કંધમાં આપેલો છે.