Page Text
________________
૫૧૭
ધર્મને નામે ધાડ ધર્મને નામે ધાડ.
.. 55 ળ, કાકી
શમી જાડી તે
ઉદેપૂર રાજ્યમાં તાંબર, દિગંબર વચ્ચે જે થયો, એવો અનુભવ તે થયાંજ કરે છે. જ્યાં દયાને ઝઘડા થયા તે વિષે મારી પાસે કોઈ ભાઈ એ અમલ છે ત્યાં તે કીડિયારાં પૂરવામાં ને માછલાં છાપાંની કાપલીઓ મોકલી છે, અને મને સૂચવે છે બચાવવામાં જ પરિમિત થઈ જતે જોવામાં આવે છે તે જોઇને મારે મારો અભિપ્રાય આપ. એક છે. અને આ દયાધર્મ પાળવાને ખાતર મનુષ્ય પ્રત્યે તે મારી માંદગીમાં એટલાં બધાં છાપાં બારીકાઈથી ક્રરતા વપરાય તો તેની ગણતરી ધમમાં થતી જાણું છે. વાંચવાનો મને સમય હોય નહિ; અને સમય હાય, હાયચંદભાઇ તો કહેતાજ કે જન સિદ્ધાંત વાશક્તિ હોય તો હું માત્ર છાપાંઓ વાંચીને કશી
ણિયાંઓને ત્યાં વેર્યો એટલે તેને વાણિયાશાઇ હિસાબ બાબતમાં અભિપ્રાય બાંધતો નથી, કોઈએ ન બાંધ:
થો; જ્ઞાન અને વીરતા જે દયાનાં લક્ષણ હોવાં વો જોઈએ એમ માનું છું. તેથી બે પક્ષમાં કે
જોઈએ તેમનો પ્રાય: લોપ થયો ને દયા અને ભીરુતા દોષિત છે અથવા વધારે દેષિત છે એ હું નથી
એ બે શબ્દો પર્યાયવાચક બની જઈ દયા વગેવાઈ. જાણુ. પણ છાપાં ઠીક ઠીક તપાસતાં મારા મનમાં
વળી ધર્મને અને ધનને હાડવેર રહ્યાં. પણ જેને જે વિચાર આવ્યા તે રજુ કરી નાંખું છું.
મંદિરમાં લક્ષ્મી દેવીએ વાસ કર્યો એટલે ધર્મના લખનારાઓની ભાષા પક્ષપાતસૂચક છે. એક સિદા તો નિર્ણય તપશ્ચર્યાથી નહિ, પણ વકીલોની બીજાને દેષિત ગણે છે ને પિતાને નિર્દોષ ગણે છે. દલીલોથી અદાલતમાં થવા લાગ્યો. એટલે જે વધારે
મને આ ઝગડામાં ને તે ઉપરના લેખમાં, તથા પૈસા આપે તે પિતાને ગમતે ધર્મને નિર્ણય લાવી હિંદુ મુસલમાન ઝગડામાં ને તેની ઉપરના લેખમાં શકે એમ થયું. તાવિક ભેદ મુદ્દલ નથી લાગે. હિંદુ મુસલમાન આ ચિત્રમાં કદાચ અતિશયોક્તિ જણાશે. પણ ઝગડામાં વધારે ઝેર છે, ભાષામાં વધારે વેર છે. નથી. જૈનોને હું જાણું છું. જેટલો પરિચય મને છે. પણ ફેર માત્ર પ્રમાણ છે.
વૈષ્ણવ સંપ્રદાય ને વૈષ્ણવોને છે તેટલોજ લગભગ હકીકત એ છે કે આપણે ધર્મને જ ભૂલ્યા છીએ. જૈન સિદ્ધાંતનો ને જેને છે. કેટલાક મને દેશસહુ પિતાપિતાને કકકે ખર રાખવા મથે છે. ધર્મ ભાવે જેને માને છે. કેટલાક પ્રેમભાવે હું જૈન હાઉ શું છે, ક્યાં છે, તે કેમ ઓળખાય, તેની કેમ રક્ષા એમ ઈચ્છે છે. કેટલાક જૈન વિષેને મારો પક્ષપાતા થઈ શકે એ જાણવાની ઇચ્છા સરખી નથી રહી. જોઈ રાજી થાય છે. તેમનાં પુસ્તકમાંથી હું ઘણું
જેની પાસેથી તે આથી વધારે સારાની આશા શીખ્યો છું. ઘણા જૈન મિત્રોને સહવાસ મને ઉપરખાય. તેઓ તે સ્યાદવાદનો પૂજારી છે, દયાધર્મના કારક નીવડે છે. તેથી ઉપરનું લખવા અને તે વાટે ઇજારદાર છે, તેમનામાં સહિષ્ણુતા હોવી જોઈએ. જૈનધર્મ પ્રિય છે એવા જૈનોને જાગૃત કરવા પ્રેરાય છું. જેટલે અંશે પિતાને પિતાનું સત્ય પ્રિય છે તેટલેજ તાંબર દિગંબરમાં વેરભાવ શ ? બન્નેના સિદ્ધાંત અંશે બીજાને તેને હોયજ એમ માનવું જોઈએ એક છે. થોડા ભેદ છે તે સહ્યું છે. બન્નેના ૫ક્ષનું
જ્યાં વિરોધીની ભૂલ લાગે ત્યાંયે મનમાં રોષ ન સમાધાન થાય તેવા તે ભેદ છે; જેવા દૈતી અદ્વતીના. લાવતાં દયાભાવથી કામ લેવું ઘટે.
જેમાં સાધુઓ અને સાધ્વીઓ પુષ્કળ છે, પણ સ્યાદવાદ અને દયાભાવ જે ઘરોમાં અને તેમને સમય છે. તેઓ કાં ખરી તપશ્ચર્યા ન કરે? જન મંદિરોમાં પણ કેમ જાણે પોથીઓમાંજ શો- તેઓ કાં શુદ્ધ જ્ઞાન ન મેળવે ? તેઓ કાં અનુભભતાં હોય એ આભાસ મને આ લેખ વાંચતાં વજ્ઞાન ન આપે ?
| SR No. | 536270 |
| Book Title | Jain Yug 1926 Ank 11 12 |
| Original Sutra Author | N/A |
| Author | Mohanlal Dalichand Desai |
| Publisher | Jain Shwetambar Conference |
| Publication Year | 1926 |
| Total Pages | 86 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Magazine, India_Jain Yug, & India |
| File Size | 9 MB |