Jain Yug 1926 Ank 01 02

SR No.: 536263
Original Sutra Author: N/A
Author: Mohanlal Dalichand Desai
Publisher: Jain Shwetambar Conference
Publication Year: 1926
Total Pages: 88
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Jain Yug, & India
File Size: 9 MB

Page 42

૪૦
પેાતાનાં દુષ્કમાં પાતેજ જાહેર કરી મરણ પામે છે.
ગાશાળાનુ સ્વરૂપ ખરાખર એળખવું ઘટે છે. હેનું ખરૂં નામ તેા મખલીપુત્ર હતું, કારણ કે તે એક મખ્યના પુત્ર હતા. મંખ એટલે ભાત, પેટ
ખાતર માલદારાની બડાઇ ગાનાર. સ્વાભાવિક છે કે કાઇની પણ ભાટાઇ કરવાની ચાલુ ટેવને પરિણામે, જ્યારે એ ભાટ પાસે થાડે ધણા વૈભવ એકઠા થવા પામે ત્યારે, પેાતાની બડાઇ ગાવામાં પણ તે એટલે જ શૂરા હાય. આવી વ્યક્તિને ‘મહત્તાની પ્રતિકૃતિ’ —મહત્તાના પડછાયા' વાજખી રીતે કહી શકાય. મખલીપુત્ર એ આ વૃત્તિના પ્રતિનિધિ સ્ડમજો. (એને ગાશાળા પણ કહેવામાં આવે છે, કારણ કે એના જન્મ ગાશાળામાં થયા હતા). શ્રી મહાવીર જ્યારે માસક્ષપણુનું પારણું કરવાને વિજયશેઠના ઘેર પધાર્યાં ત્યારે વ્હેમનું અસાધારણ સન્માન થતું જોઇ ભિક્ષુક મખલીપુત્રે મહાવીરના સંગ કરવાના સ` ૯૫ કર્યાં અને આખરે એમ જ કર્યું. જૈનકથામાં આ ગાશાળાનાં ખાલીશતા, ઉન્માદ, છીછરાપણું, બિભિત્સપણુ, કૃતઘ્નપણું અને દંભ આદિ લક્ષણા સુચવતા કાર્યો વર્ણવ્યાં છે તે વાંચીને ધણા અદ્દિશા ળાએ પ્રશ્ન કરતા રહ્યા છે કે આવી અસાધારણ વ્યક્તિએ આવી તુચ્છ વ્યક્તિને હમેશ પેાતાની સાથે કેમ રહેવા દીધી હશે? કથાકાર ક્લાવિદ્ હાઇ પૂર્વ જન્મની એકાદી ઘટના કહી બતાવીને આ પ્રશ્નને શાંત કરવાની તઃખીર કā, પરંતુ મનુષ્ય પ્રકૃતિના અને વિકાસક્રમનેા અભ્યાસી એટલેથી સાષ ન જ પામે. આ ઘટનાને લગતી ચિકિત્સા એવી છે કે જે ચિકિત્સકા સમક્ષજ થવા યાગ્ય હેાઇ ભક્ત જનતા સમક્ષ પડદા રાખવાજ ઠીક છે.
જૈનયુગ
ભાદ્રપદ-આશ્વિન ૧૯૮૨
ગૃહમાં પેઠે. તેણે ઉંચે સ્વરે કહ્યું કે, આ ગૃહમાં જો કાઇ સાધુ, બ્રાહ્મણ કે મુસાફર હાય તેા ખેલજો, કે જેથી અમે અન્ય સ્થાને જઇએ, પ્રભુ તે કાર્યોસર્ગમાં હતા તેથી મૈન રહ્યા. પણ ગૌશાળા આ
વચન સાંભળવા છતાં કપટથી ખેલ્યા નહિ. જ્યારે કાઇના પ્રત્યુત્તર મળ્યો નહિ ત્યારે સિંહ દાસીની સાથે ઘણીવાર સુધી ક્રીડા કરી પાછા ફરવા લાગ્યા. તે વખતે પ્રકૃતિથી ચપળ અને દુર્મતિ એવા ગેાશાળા જે દ્વાર પાસે બેઠા હતા તેણે ત્યાંથી નીકળતી દાસીને કરવર્ડ સ્પર્શ કર્યાં પછી સિ`હું હેને ખૂબ ફૂટયા.’
"
ગાશાળાનાં કૃત્યોના ખ્યાલ આપવા માટે નીચલા પ્રસંગ શ્રી હેમચ’દ્રાચાર્યના ગ્રંથમાંથી અક્ષરશઃ ઉતારૂં છું: “ગાશાળા સહિત પ્રભુ કાલ્લાક ગામે આવ્યા. ત્યાં રાત્રે એક શૂન્ય ગૃહમાં ડિમા ધરીને રહ્યા. ગાશાળા વાનરની જેમ ચપળતા કરતા હૈના દ્વાર આગળ બેઠા. તે ગામના સ્વામીને સિંહ નામે પુત્ર હતા. તે એક દાસી સાથે રતિક્રીડા કરવા આ શૂન્ય
દલીસમાગમ નામના ગામમાં બન્ને આવી પહોંચ્યા ત્યારે ભિક્ષુઓને અન્ન મળતુ જોઈ ગાશાળા એકલા જ જમવા ગયા અને એટલું બધું જમ્યા કે “પિશાચની જ્યેમ તૃપ્તિજ થતી નહેાતી” કંઠે સુધી આહાર કરવાથી પાણી તે। પીવું જ પાલવતું નહિ! લોકેાએ હેના મસ્તક પર થાળ ફેકી કહ્યું: અરે મૂર્તિમાન દુષ્કાળ ! પેટની શક્તિને પશુ જાણતા નથી ? ''
ગાશાળા સહિત મહાવીર. ભગદેશના મર્દન ગામમાં આવ્યા. ત્યાં બળદેવના મદિરમાં એક ખૂણામાં ધ્યાનસ્થ દશામાં બેઠા હતા. પ્રકૃતિથી નિર્લજ ગાશાળા બળદેવના મુખમાં પુરૂષચિન્હ રાખીને ઉભા. ગામલેાકાએ હેને ફૂટયો, '' વાસુદેવના મદિરમાં પણુ તેમજ થયું.
એક વખત મહાવીર અને ગાશાળા ચાલ્યા જતા હતા. ગાશાળાએ માગ જાણવા ગાવાળાને પૂછ્યું: “ અરે બીભત્સ મૂર્ત્તિવાળા ! અરે મ્લેચ્છા ! અરે પેાતાના નેહડામાંજ શૂરવીર્ગાવાળા ! કહેા કે
*આ લખનારે એક ગોશાળાને આખેમ એવી ચેષ્ટા કરતા નજરે જોયા છે. મદેવ અને વાસુદેવની મૂર્ત્તિ
એને બદલે એવાજ ભાવવાળા નામના એક ગૃહસ્થના હાથમાં એ ચેષ્ટા કરવામાં આવી હતી, અને એમ કરવામાં ગેાશાળા’એ પેાતાનું મહાત્મ્ય’ માન્યું હતું ! ગાશાળાઓની નાઇ અને ડરપોક તથા આત્મશ્રદ્ધા વગરના હિંદીએની સહનશીલતાની અવધિ ! અથવા બરાબર છે કે, સ્થૂલમાંજ અહેનિશ રમનારને એવા ગોશાળાના પુષિચહથીજ કલ્યાણ માનવાનું નશીબમાં લખાયલું હોય છે.