________________
શ્રી જૈનધમ પ્રકાશ. પ્રભુ વીર! હારે વિરહ.
. (શિખરિણી ઘુત્તમ) વહ્યાં વર્ષો વર્ષે, તુજ વિરહને આ જગતથી, તથાપિ શબ્દ આ, જરી નવ ભુંસાયા હદયથી
અરે ગૌતમ ગૌતમ, ક્ષણભર પ્રમાદી થઈશ મા, વહે છે એ તાજે, તુઝ, વચન રસ આ મરણમાં. ઉંડા ઉંડા ત, અમૂલ અણગણ હું જ શીખવ્યાં, ઉંચામાં ઉંચા હૈ, ગભીર અમને પાઠ પઢવ્યાં, સુખનાં સન્માર્ગો, સકળ જગને શિવગતિના. વિભુ! હેં દર્શાવ્યા, જન ગણું થયા સી પૃથિવીના. મળે કાર્યો દ્વારા, તુઝ ગહન બધે જીવનના, ક્ષમાના શાંતિના, અનુપમ દયા ને વિનયન; 'તપોવારિ ધંધે, કર્મ કઈમને હઠવીને, ઉગા હૈ વહાલા, વિમળ હૃદયે જ્ઞાનરવિને. કચ્યાં કેવળજ્ઞાને, નરકગતિ ને દેવગતિના, સ્વરૂપો સાચાં જે, જન નવ કળે અપમતિના; શુભાશુભ કર્મોનાં, પડ પડ ખુલાં હું કરી મૂક્યાં, અનેરાં આત્માનાં, અમીત ઉદધિ રેલવી મૂક્યાં. પતિત પાપીને, પુનીત કરનારો ય તું જ છે, કરોડ ભવ્યને, શિવસદન દેનાર તું જ છે; જગતને ઉદ્ધારી, અમર સુખનાં સ્થાન અરયાં, તમિસ્ત્રોને ટાળી, રવિ ઇતિ સમા જોત જગડ્યાં. વિભે : હારા વિના, અવની પર અંધાર ઉતર્યા, મનને પ્રાણીમાં, વિધવિધ દુઃખો ઝેર પ્રસર્યા; વીરા હૈ સ્થાપેલું, તૂટી ગયું બધું એક્ય અધુના, સ્થિતિ આ શાસનની, નીરથી ભરતી નેત્ર સહુના.
