________________
લેખકે ઉભરાય છે.
૩૭
સત્ય પંથે સુઝાડી સહુને સ્નેહથી સંબોધતા; એ કર્મવારણ આત્મતારણ, બોધ ઝણું વહાવતા સમ દષ્ટિ નાખી ભવ્ય તારી ધર્મ ધ્વજ ફરકાવતા;
નિજ આત્મ જ્યોત જગાવતા, એ સન્તના દર્શન, મને હે સન્તના દર્શન.
સંદર)
૩
“લેખકે ઉભરાય છે. ” (હરિગીત અથવા નદકે લાલા હર–) તેય પણ દિવસ હતું, જ્યાં લેખકો જડતા નહીં; ત્યાં આજ શહેરે શહેરમાં. બહુ લેખકે ઉભરાય છે. તેય પણ દિવસ હતો, જ્યાં પેપરે કમાતી હતા; ત્યાં પેપરે સુકાળ થાતાં, લેખકે ઉભરાય છે. છાપા છપાતા નામના, ત્યાં રહીક બહુ દિલ લાગતી; પણ આજ તે ભયબ્રાતિ ભાંગી, લેખકે ઉભરાય છે. રાજા ગવર્નર શેઠને, કુત્રો જરા માંદે થતાં; છાપે ચડાવે વાતને એ, “લેખકે ઉભરાય છે. બેલ્યા નગરશેઠ આમ ને, દીધાંજ કીત્તિદાનને; પણ ઠેશ વાગે ચડે છાપે, લેખકે ઉભરાય છે. પૂરાણુ થોથા ફેંદીને, લેખો રચે સ્વનામથી; અકકલ હજારે કેસ છેટે, લેખકે ઉભરાય છે. મેચી, તળી, તેલી, વણકર, ગાંઠીઆવાળા સહુ; ધોળા ઉપર કાળાં કરે, સ્ત્રીલેખકે ઉભરાય છે. હાર કંઠે ધારીને, સફરે સફળ ઈછી જરા; વાઘે બનાવે કાગના, એ લેખકે ઉભરાય છે. માણસ મળે ત્રણ પાંચ જ્યાં, ચર્ચા જમાવે ગામની; છાપે ચઢાવે સભા મેટી, લેખકે ઉભરાય છે. થયું આમ તેમાં ભૂલ છે, પણ આમ જ કદિ થાય તે; એવા ટીકાકાર લેખકે, શેરીમહીં ઉભરાય છે. : ગુલાબચંદ મૂળચંદ બાવીશી.
