________________
૧૯૦
શ્રી જનધર્મ પ્રકાશ
વ્યા અને કહ્યું કે “એડ ! આ શું? તમારા સુભટે ક્યાં ગયા ? મને જે ડેડ દીનાર આપ્યા હોત તો આમ થાત” શેઠ બોલ્યો કે-“હવે દાઝયા ઉપર ડામ શા માટે આપો છે? આમ બોલવું આપને ઘટે નહીં, માટે હવે તે કઈ રીતે મને છુટ કરે.” શ્રીપાળ બોલ્યા કે-“તમારૂં બંધન છોડાવું અને બધાં વહાણ પાછાં મેળવું પણ મને તેને બદલે શું આપશો? તે બરાબર વિચારીને કહે.” શેઠે કહ્યું કે-“જે આ દુઃખમાંથી મારો છુટકો કરા અને બધી લક્ષ્મી પાછી વાળી આપ તે અરધોઅરધ વહાણ વિગેરે તમને વહેચી આપું.” કુમારે આ વાતને પાકે દસ્તાવેજ શાક્ષી વિગેરે કરાવી લીધું અને પછી બધી જાતનાં હથીઆર લઈ શહેર તરફ ચાલ્યો. તે
બર્બરરાજાનું સૈન્ય નજરે પડ્યું એટલે કુમારે ઉચે સ્વરે કહ્યું કે “હે રાજા! ક્યાં ચાલ્યા જાય છે? પાછો વળ, તારા જેવો પ્રાહણે મારા હાથની સુખડી ચાખ્યા વિના જાય તે ઠીક નહીં.” મહાકાળ રાજાએ આવો ઉગ્ર શબ્દ સાંભળી પાછું વાળીને જોયું તો એક શુરવીર સુભટ જ છે, પણ તેને માત્ર એકલે જાણે તેણે કહ્યું કે “તું હજી થાવનાવસ્થામાં છે, શરીરે સુંદર છે, તે શા માટે મરવાને તૈયાર થાય છે? માટે પાછો ચાલ્યો જા.” કુમાર બે કે-“યુદ્ધના કામમાં વચનવ્યાપાર ? ત્યાં તો શસ્ત્રવ્યાપારજ જોઈએ.” આવા વચન સાંભળીને મહાકાળ રાજા કે પાયમાન થઈ પાછો વળે અને સિન્યને હલકાર્યું, એટલે ચારે બાજુથી કુમાટ્વી ઉપર શસ્ત્ર સ્ત્રને વરસાદ વરસવા લાગ્યો. પરંતુ કુમારને તેને પર્શ સરખો પણ થયે નહીં અને કુમાર તાકીને જે બાણ મારે તેથી દાવીશના પ્રાણ જ લાગ્યા. આ પ્રમાણે થવાથી મહાકાળના સિન્યમાં ભંગાણ પડ્યું અને સુભટ ભાગવા લાગ્યા. કુમારે લાગ સધી મહાકાળ રાજાને બાંધી લીધો અને તેને પોતાનાં વહશે પાસે બંદર કિનારે લા. પછી શેડના બંધન તોડ્યા એટલે રાજસુભટો જે ત્યાં રાખેલા હતા તે ભાગી ગયા. શેઠે રાજાને બાં- * પેલે જોઈ ખગ લઈને મારવા દે. કુમારે તેને અટકાવીને કહ્યું કે-“હવે બહુ થયું, તમારું બળ જોયું, માટે બસ કરો.”
