Atmanand Prakash Pustak 073 Ank 02 03

SR No.: 531827
Original Sutra Author: N/A
Author: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar
Publication Year: 1975
Total Pages: 30
Language: Gujarati, Hindi
Classification: Magazine, India_Atmanand Prakash, & India
File Size: 14 MB

Page 11

એમણે વટાણાની પૂરી માટે લખેલું. એ એમને અહુ ભાવતી, આવા સ્થળાંતરને દિવસે ઘરનાં માણસોને મળવાની તથા કેદી માટે ઘેરથી ખાવાનુ લઇ જવાની પણ • શ્ટ રહેતી. એમને દૂર ફૈજાબાદ લઈ જશે એ જાણીને દુઃખ તે થયું જ, પણ જેલ સુધી એમને મળવા તે પછી સ્ટેશને વળાવવા જવા માટે એક્કાનું ભાડું કાંથી કાઢવું એની ચિંતામાં એ તો જાણે વિસરાઇ ગયું. વળી એમના માટે પૂરી બનાવવા સારૂ ઘરમાં એકે દમડીયે નરેતી. તે ગૌતમનાં પત્ની પાસે પૈસા માગી જોયા. પણ એમની પાસેયે કેટલાક પૈસા હાય છતાં જે એએક હતા એ એમણે અમને આપી દીધા. એક્કાના ભાડાનુ તો થઇ રહ્યું પણ મટરની પૂરી
?
ન ની શકી.
ઠીક ઠીક સમય વીતી ગયા, પણ ફાટક પર કોઈ દેખાયું નહિ, કંઇ કારણ સમજાતું નહતું, એટલામાં કોઇ સજ્જતે આવીને ધીમેથી પૂછ્યુ કે, ‘તમે શાસ્ત્રીજીને ત્યાંથી આવ્યાં છે ને ?' અમે હા પાડી એટલે એણે જણાવ્યુ, ‘તા તેા પછી જલ્દી સ્ટેશન પહોંચી જાઓ. તમે સૌ મળી ન શકે એટલા સારૂ
શાસ્ત્રીજીને જેલના પાછલા દરવાજેથી લઇ ગયા છે.
અમે બંને એમની પાછળ પાછળ પ્લેટફોમ પર પહોંચ્યાં. બારીમાંથી શાસ્ત્રીજી આમતેમ નજર નાખી રહ્યા હતા. અમે એમની નજીક પહોંચ્યું તે ગાડી
ઊપડી. એકદમ કૂદીને તે નીચે ઉતરી ગયા, સાથેના પોલીસે કહે, ‘અરે આ શું કરી છે, આપતુ તે કંઈ નહિ ખગડે, પણ અમારી નોકરી જશે.' જેમ તેમ કરી નિશ્ચિત દિવસે હું અને જજી મલાકા જેલ પહાંચીશાસ્ત્રીજી સાથે અમે યે ડબ્બામાં ચડી ગયાં. ટંડનજી અને એમની સાથેના એક આદમીએ તે શાસ્ત્રીજી સાથે વાત માંડી દીધી. મને કહે, 'તમે પછી વાત કરજો' અમારે કેટલીક જરૂરી વાત કરી લેવી છે, એ પતાવીને આગલા સ્ટેશને અમે ઊતરી જઈશ.'
ગયાં. જેલના ફાટક પર એક દાઢીવાળા સિપાઈ ચેકી ભરતા હતા એને જોતાં જ હુ એળખી ગઈ. એ દિવસે જપ્તી લતે આવેલા પોલીસામાં એ પણ હતા. મને જોઈને એ ચે એળખી ગયા હતા, કેમ કે પાસે ઊભેલા સિપાઈને એ કહી રહ્યો હતા કે, ‘જાણે છે, આ ણ છે ? એ છે શ્રીમતી ચંદ્રિકાપ્રસાદ ઉફે શ્રીમતી લાલ' હાદુર કૉંગ્રેસીઓનાં બૈરાં યે બહુ ચાલાક ખની ગયાં છે. એ દિવસે એણે અમને ખરા અનાવ્યા હતા !'
.
પેલા સિપાઈએ જાણી જોઇને તમને કહ્યું નથી લાગતું પણ મને બધી ખબર છે. હું યે અહીંતા એક સિપાઈ જ છું.’
ચાલતી રહી. સ્ટેશને પહેાંચતાં જોયું' કે બહાર જેલની બંધ ગાડી ઊભી હતી. એ જોઈ જીવ હેઠો બેઠો. શાસ્ત્રીયે એ ગાડીમાં જ હશે સમજી ત્યાં જઈ ઊભાં. એટલામાં ટંડનજી આવી ચડ્યા. અમને અહીં જોને પૂછ્યું, ‘કેમ વહુ, મુલાકાત થઈ ગઈ.' મેં ના કહેતાં એમણે કહ્યુ, તે અહીં કેમ ઊભાં છે? ત્યાં પ્લેટફાર્મ પર ચાલેા. હવે તો ગાડી ઊપડવાની તૈયારીમાં છે.'
ફાફામા સ્ટેશન પર ટંડનજીએ એ ટિકિટો લાવી આપી અને એક પત્ર લખી આપ્યા. જે સ્ટેશને જેમને એ પત્ર આપવાના હતા એના સંબંધમાં એમણે શાસ્ત્રીજીતે પણ કહ્યું. અમારા ખાવાપીવાને અને ઘેર પાછા પહોંચાડવાના સમુચિત પ્રબંધ એ ભાઈ કરી આપશે. પછી સ્ટેશન આવતાં ટંડનજી તે એમની સાથેના ભાઈ ત્યાં ઊતરી ગયા. ગાડી ઊપડી એટલે શાસ્ત્રી એ પૂછ્યુ, કંઈ ખાવાનું નથી લાવી અને પેલી મટરની પૂરી ચે યાદ કરી, હું આંસુ ાકી શકી નહિ. મારી પાસે પૂરા પૈસા યે નહોતા કે સ્ટેશન પરથી કંઈ ખરીદીને એમને ખવરાવું. પણ શાસ્ત્રીજીએ તુરત એ વાત પડતી મૂકી. બાકીના આખા રસ્તે દેશની તે સમાજની વાતે કરી અને એ પણ સમજાવ્યું કે ઈમાનદારી અને ધીરજની શક્તિ જ સૌથી મેાટી તાકાત છે. એના સહારા કદી છોડવો નહિ, પછી બનતાં સુધી વિસનાથગજ કે એવુ કાઇ સ્ટેશન આવ્યું. ત્યાં અમે ઊતરી ગયાં. ટ’ડનજીના પત્ર જેમને આપવાના હતા એ ભાઈ પણ ત્યાં હતા.
[ ૨૫
જલ્દી જલ્દી અમે સ્ટેશને પહેાંચ્યાં. શાસ્ત્રીજીની ગાડી ઊપડી ગઈ હશે તે ? મનમાં એની જ ગડમથલ
સ્વ. શાસ્ત્રીના ત્યાગ અને સઘર્ષમય જીવનની એક ઝલક