Page Text
________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
બરાબર જાણતા હશે ! વાસણ ખરીદીને વેચવા બેઠો પુત્રી એના પ્રેમમાં પડે, બંને જણાં એક દૂર્ગત ત્યારે એ ઝોલાં ખાવા લાગ્યો-સંબામાં પડ્યો એ વાત ગીતો ગાતો લતાકુ જમાં ફરવા નીકળે અને એના સકળ સાચી છે; પણ એમાં એને વાંક નથી. સભામાં જીવનના ફોટાઓ જીવન ચરિત્ર સાથે. બધાં છાપાંઓમાં અનેક મોટા કહેવાતા માણસે પણ ઝોકાં ખાતા જ છપાય, ચ
. ખાતા જ છપાય, એવી જાતનો વાર્તાને અંત કેમ ન હોય ? હોય છે. ઉપરાઉપરી જે જરાકે આવ્યા કરતા હોત તે બાળપણમાં મારા મનમાં આ જ સવાલ ઉભો
થયો હતો. એને ઉકેલ શોધવાનો મેં શેખચલી ઝોકે ચડત ખરો? વળી તંદ્રામાં પડ્યા પછી ય
અનેક વરસો એણે મારા સેવવા માંડ્યાં એમાં પણ બહુ નવાઈ પુષ્કળ પ્રયત્ન પણ કયી હતા, પણ છેક હમણાં સુધી
મને એને સંતોષકારક જવાબ સાંપડ્યો નહતો. પરંતુ પામવા જેવું નથી; આપણે સહુ એવું જ કરતા હોઈએ છીએ. આરામખુરશીમાં, પથારીમાં તેની હમણાં હમણુ હવે મને એમ લાગવા માંડયું છે કે
શેખચલીને એ વાતમાં બતાવેલ અંત જ યથાર્થ મુસાફરીમાં, ગમે ત્યાં ફરસદ મળતાં જ માનવી પિતાના મને રાજ્યમાં તલ્લીન જ બની જતો હોય છે. એ છે. એ કથની વાસ્તવવાદી છે, એ શેકાન્ત નીવડવી જ મને રાજ્યમાં કોઈ માનવી પોતે પરીક્ષામાં પહેલે નંબરે
જોઈએ. શેકસપિયરનાં કરૂણાન્ત નાટકોનું બીજ જેમ પાસ થતા હોય છે. કોઇને લેટરીમાં પૈસા મળતા
એના નાયકના રવભાવમાં રહેલું હોય છે, તેવું જ હોય છે, કોઈ પરણી જાય છે, તે કોઈને મનમાયું આનું પણ છે. શેખચલ્લીના રવભાવમાંથી જ આ બાળક મેળામાં રમતું દેખાય છે ! એક અદનો આદમી
કરૂણાઃ કથની સરજાઈ છે. એક અદને માનવી આથી બીજી કઈ જાતનાં મનોરા સેવી શકે? સૌદર્યદૃષ્ટિ રાખે એજ આ દુનિયાનો ગુને છે. કાચના અર્થાત મનોરાજ્યોમાં જ એ મહાલે છે, અને એ જ
વાસણો વેચવાનું રવીકારીને શેખચલ્લીએ એ ગુનો
કર્યો. જીવન એ કોઈ કમળ કાવ્ય નથી પણ કઠોર પળો એને માટે અસાધારણ સુખની પળો બને છે !
વહેવાર છે, એ મુદ્દો જ એ ભૂલી ગયો. કાચનાં વિચાર કરતાં જણાશે કે દુનિયામાં મારા કર્યા
વાસણને બદલે જ એણે પિત્તળનાં- કદાચ એલ્યુવિના કોણ રહ્યું છે ? રામરાજય એ પણ ગાંધીજીનું
મિનિયમના વાસણો વેચવાનું રાખ્યું હતું, અને પછી એક મનોરાજ્ય જ નહોતું શું?
પિતાના મને રાજ્યમાં વિહરતાં વિહરતાં વજીરની પુત્રીને લગભગ બધા માનવીની આવી દશા હોય ત્યાં
એક નહિ પરંતુ દસ લાતે લગાવી દીધી હોત તોપણ આપણે શેખચલી મનોરાજ્યોમાં તહલીન બની જાય અને કોઈ નકસાન ન થાત ! તે એને દોષ શા માટે દેવો ? મને રાજ્યમાં કોઈ માત્ર મને એમ લાગે છે કે શેખચલ્લીને એની વછરની પુત્રી પોતાની પત્ની થયાનું જો એ અનુભવે સૌંદર્યદષ્ટિએ છેહ દીધે નથી; એને છેહ દેનાર તો તે એ સ્વાભાવિક જ છે. હું તે એમ કહેવાની હિંમત એને સુપ્ત અહંકાર છે. જાગ્રત અવસ્થામાં એણે કરીશ કે શેખચલી બહુ વિચારી આદમી હતો. એને કઈ ભિખારીની છોકરીને પણ સ્વીકારી હત; પરંતુ સ્થાને જે હું હેત તે કે ઈ રાજકુમારી—અને એ પણ મનોરાજ્યમાં એક વછરની પુત્રી પિતાને પગે પડવા સ્વર્ગની અપ્સરા સરખી મનહર રાજકુમારી ઓરડીને આવે છે એવો ભાસ થતાં જ એ પિતાની સમતુલા બરણે આવીને ઊભી રહી હોત તેજ એને અંદર ખાઈ બેઠે; પ્રીતિ એ જીવનમાં સર્વશ્રેષ્ઠ શક્તિ છે એ પેસવાની પરવાનગી આપી હત!
વાત એ ભૂલી ગયે; જેને એણે પ્રેમથી પિતાની નજીક તમે એવો સવાલ સહેજે પૂછી શકશે કે જે શેખ- ખેંચવી જોઈએ એને એણે લાત મારી હડસેલી મૂકી ! ચહલીની ક્યાંયે ભૂલ જ નહોતી તે એનું જીવન શકાન્ત અહંકારને વશ બની એણે પ્રીતિનું અપમાન કર્યું અને શા માટે બન્યું? કાચના વાસણના વેપારમાં એની એનું જ પ્રાયશ્ચિત એને ભેગવવું પડ્યું. ઝપાટાભેર પ્રગતિ થાય, એ લાખોપતિ બને, વજીરની ( અનુસંધાન પૃ. ૨૧૮ ઉપર શેખચકલી
For Private And Personal Use Only
| SR No. | 531727 |
| Book Title | Atmanand Prakash Pustak 063 Ank 10 11 |
| Original Sutra Author | N/A |
| Author | Jain Atmanand Sabha Bhavnagar |
| Publisher | Jain Atmanand Sabha Bhavnagar |
| Publication Year | 1965 |
| Total Pages | 61 |
| Language | Gujarati, Hindi |
| Classification | Magazine, India_Atmanand Prakash, & India |
| File Size | 6 MB |