Page Text
________________
૨. સ્તનપાનની ઉંમર દરમ્યાન કદાચ જો વાછરડું બિમાર પડે તો અમેરિકાથી ધાન્ય અને બીજી કેટલીક આહાર સંબંધી ચીજોની જ તે વાછરડું ઓછું દૂધ પીએ છે. આવા સંજોગોમાં;
આયાત કરતું હતું અને સામાન્ય લોકોમાં રેશન પદ્ધતિથી તેનું તે ગાય કે ભેંસના આંચળમાંથી જે વધારાનું દૂધ હોય છે તે વેચાણ કરતું હતું. મેં પણ ભૂતકાળમાં આ પ્રમાણે રેશનીંગની દૂધને આપણે દોહી લેવું જરૂરી છે. જો તેમ ન કરીએ તો ગાયને લાઈનમાં ઊભા રહીને અનાજ ખરીદેલું છે.) થશે કે હવે તેનું વાછરડું ઓછું દૂધ પીએ છે એટલે તે બીજે દિવસે એટલે આટલી મોટી સંખ્યામાં મનુષ્ય જીવન ટકાવવા માટે ઓછું દૂધ પેદા કરે છે. ત્યારપછી જ્યારે તેનું વાછરડું પુનઃ સ્વસ્થ ગાયનું દૂધ વૈકલ્પિક આહાર તરીકે જ ઉપયોગમાં લોવાતું થાય ત્યારે તેને પૂરતું દૂધ મળે નહિ. માટે વાછરડાને સ્વસ્થ થયા હતું. ગાયના વાછરડા સ્વરૂપ બળદનો ખેતીમાં હળમાં કે બાદ પૂરતું દૂધ મળી રહે તે માટે આમ કરવું જરૂરી છે.
ગાડા વગેરેમાં ભારવહન કરવામાં ઉપયોગ થતો હતો. ગાયના આથી આપણે એમ ચોકક્સ કહી શકીએ કે આપણે
સુકા છાણાનો રસોઈમાં બળતણ તરીકે કે ખાતર તરીકે પણ જે દૂધ અને દૂધની બનાવટોમાં જે દૂધ ઉપયોગમાં લેવાય છે તે | ઉપયોગ થતો હતો. ગોમૂત્રનો ઔષધ તરીકે પણ ઉપયોગ બધુ જ દૂધ કુદરતી નિયમ અનુસાર ગાયના વાછરડા માટે પેદા કરેલ થતો હતો. આથી ગાયના દૂધનો અને તેની અન્ય પેદાશોનો છે. તે દૂધને બળજબરીથી ગાય પાસેથી પડાવી લેવાય છે અને તેને ભારતની વિપુલ વસ્તીના જીવનને ટકાવી રાખવા ઉપયોગ જૈન સિદ્ધાંત અનુસાર જીવઅદત્ત, મહા ચોરી, અને મહા હિંસા કહેવાય કરવો જરૂરી હતો અને તે સિવાય પ્રાચીન કાળમાં બીજો કોઇ છે.
ઉપાય ન હતો. ભગવાન મહાવીરના વખતમાં આનંદ શ્રાવક કેટલાક લોકો તેમજ પ્રાચીન પરંપરાના આગ્રહી વડીલો કે હજારોની સંખ્યામાં ગાયો રાખતા હતા. ધર્મગુરુઓ કહે છે કે આપણે જે દૂધ દોહી લઈએ છીએ તે વાછરડાના ગાયો રાખવાનું મુખ્ય કારણ બળદને પેદા કરવાનું હતું જેથી પીધા પછી ગાયનું વધારાનું હોય છે, એ વાત કુદરતના નિયમ અનુસાર ખેતી થઈ શકે અને વાહન વ્યવહાર ચાલી શકે. ભારત ખેતી તદ્દન અસત્ય છે અને કહેનાર વ્યક્તિને તેનું સહેજ પણ જ્ઞાન કે અનુભવ પ્રધાન દેશ હતો. દૂધને વેચવામાં આવતું ન હતું. આ નથી.
ઉપરાંત તેના છાણનો અને ગોમૂત્રનો પણ ઉપયોગ કરતાં ૪. ભૂતકાળમાં દૂધને અહિંસક ખોરાક માનવાના કારણોઃ
હતા જે જીવન નિર્વાહ માટે અત્યંત જરૂરી હતું. મોટા ભાગના જૈનો શાકાહારી છે અને બધા જૈનો શાકાહારમાં ૦ લોકો ગાયના દૂધનો બહુ જ અલ્પ પ્રમાણમાં આહારમાં માને છે. દૂધ એ શાકાહારી ખોરાક નથી આમ છતાં મોટાભાગના ઉપયોગ કરતા હતા. તેઓ તેના વાછરડાને જ મોટા ભાગનું જૈન દૂધ અને તેની પેદાશનો (દૂધ, ઘી, દહીં, પનીર વગેરેનો) દૂધ પીવા દેતા હતા. ગાયને પોતાના કુટુંબના સભ્ય તરીકે આહારમાં ઉપયોગ કરે છે કારણ કે દૂધ દોહવાની પ્રક્રિયામાં ગાય તેની સાચવણી અને સેવા ચાકરી કરતા હતા. વાછરડાના કે ભેંસની સીધેસીધી હત્યા થતી નથી. વળી પ્રાચીન જૈન સાહિત્યમાં જન્મ પછી લગભગ ૧૫ દિવસ સુધી તે ગાયના દૂધનો પોતે બતાવવામાં આવ્યું છે કે પ્રાચીન કાળના મહાપુરુષોએ તથા ભગવાન બિલ ઉપયોગ કરતા નહોતા પરંતુ તેનું બધું જ દૂધ માત્ર મહાવીરસ્વામી સહિત ઘણા તીર્થકર ભગવંતોએ પણ દૂધ દહીં નો તેના વાછરડાને જ આપતા હતા. આ રીતે બહુ જ અલ્પમાત્રામાં આહારમાં ઉપયોગ કર્યો હતો.
હિંસાનો આશરો લઈ ગાયની અને વાછરડાની સંપૂર્ણ કાળજી આ કારણથી મોટા ભાગના જૈન એમ માને છે કે દૂધની લેતા હતા. વસ્તુઓ વાપરવાથી જૈન દર્શનના પાયાના સિદ્ધાંત સ્વરૂપ અહિંસા, મારા દાદી (૬૫ વર્ષ પહેલાં) ગાયના ત્રણ આંચળનું દૂધ તેના અચૌર્ય, અને અદત્તાદાનવિરમણ વ્રતનો ભંગ થતો નથી. તેઓ વાછરડા માટે ઉપયોગમાં લેતા અને અમારા પરિવાર માટે ફક્ત પોતાના અજ્ઞાનના કારણે માતૃત્વના કુદરતી વૈશ્વિક નિયમનો સહેજ એક જ આંચળનું દૂધ ઉપયોગમાં લેતા હતાં. જો કે મારા દાદી કાંઈ પણ વિચાર કરતાં નથી અને નજરઅંદાજ કરે છે.
ભણ્યા નહોતાં પરંતુ માતૃત્વના મૂળભૂત વૈશ્વિક નિયમને તેઓ ભારતીય પ્રાચીન સાહિત્ય અને સંસ્કૃતિના ઘણા જ અધ્યયન સારી રીતે સમજતા હતાં. તથા સંશોધન પછી ભૂતકાળમાં દૂધની અને તેની પેદાશના ઉપયોગના ૫. વર્તમાનકાલીન દૂધની પેદાશની સમજણઃ કારણો અંગે આપણે નીચે પ્રમાણેના નિષ્કર્ષ તારવી શકીએ આજે સમગ્ર વિશ્વમાં ખેતીમાં એટલું બધું ધાન્ય પાકે છે કે છીએ.
તેનાથી સમગ્ર વિશ્વના માનવોને ઘણીવાર પોષી શકાય તેમ છે. • પ્રાચીન કાળમાં ખેતીનો પૂરતા પ્રમાણમાં વિકાસ થયો નહોતો. ખેતીમાં બળદોના સ્થાને ટ્રેક્ટર અને મશીન આવી ગયાં. ગોમૂત્રનું
વસ્તીના પ્રમાણે, ભારતમાં પૂરતા પ્રમાણમાં ધાન્ય પેદા થતું સ્થાન આધુનિક દવાઓએ લીધું છે. ગાયના છાણનું સ્થાન કુદરતી નહોતું. (૬૫ વર્ષ પહેલાં પણ PL૪૮૦ કાર્યક્રમ હેઠળ ભારત ગેસ અને વિજળીએ લીધું છે. ખેતીના વિષયમાં ભારત સંપૂર્ણપણે
u
til,
(
મે - ૨૦૧૯
)
પ્રબુદ્ધ જીતુળ :અહિંસા વિશેષાંક
| SR No. | 526130 |
| Book Title | Prabuddha Jivan 2019 05 |
| Original Sutra Author | N/A |
| Author | Sonal Parikh, Sejal Shah |
| Publisher | Mumbai Jain Yuvak Sangh |
| Publication Year | 2019 |
| Total Pages | 172 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India |
| File Size | 6 MB |