Prabuddha Jivan 2014 Year 62 Ank 01 to 12

SR No.: 525999
Original Sutra Author: N/A
Author: Dhanvant Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 2014
Total Pages: 700
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 19 MB

Page 290

૧૮
પ્રબુદ્ધ જીવન
વિટાભક્તિ અને જીવમૈત્રી એ તેમની બે પ્રે
આંખો હતી તથા શ્રી નવકાર મહામંત્ર અને કાયોત્સર્ગમા એ બે પાંખી હતી.
થૈ ગુજરાતી ઢબે સીધી સાડી પહેરીએ તો કહે: ‘હમ્...આજે હવે તમે સુલસા શ્રાવિકા સમા લાગો છો. પરંતુ રોજબરોજ ઑફિસે જતી વખતે પહેરેલા વસ્ત્રોમાં પણ મને કથારેય તેમની પાસે જતાં સંકોચ ન થતો તે તેમની ખુલ્લાશ અને ઉદારતા સૂચવે છે. પરંપરાને આદરથી સેવનારા પરંતુ ૨૧મી સદીના અભિગમને પણ વ્હાલથી વધાવનારા એવા પૂજ્ય ભાઈનો આંતરઅસબાબ કેટલો સમૃદ્ધ હશે તે સહજ કલ્પનીય છે.
To be divine is the easiest, it is difficult to be otherwise
એમ કહેનાર તેઓ ફક્ત જૈન તત્ત્વચિંતક, અધ્યાત્મસસ્નેહી કે નવકા૨ના રહસ્યજ્ઞાતા જ નહોતાં, તેઓ હતા એક ઉત્તમ માનવી. જીવમાત્રના મિત્ર. અનાસક્ત મહાયોગી. તેઓએ ક્યારેય ફકરાઓમાં ગોઠવીને ઉપદેશ આપ્યો જ નથી. ‘હેન્ડસમ' શબ્દ જેમને બરાબર ફીટ બેસે એવી સુંદર દેહયષ્ટિના અધિકારી એવા તેઓ મને હંમેશ કહે કે
need just 100 saints in safari !
જૂલાઈ ૨૦૧૪
નાદબ્રહ્મ થકી આત્મબ્રહ્મની પ્રાપ્તિ કરાવી આપણી પરમ ચેતનાને ઝંકૃત કરનાર તેઓ તેમના મહાપ્રયાણ દિન ૧૧ જૂન, ૨૦૧૪ની વહેલી સવારે બે કલાક અમારી સાથે ધર્મોષ્ઠિ કરી દહેરાસર જવા ૯.૩૦ કલાકે નીકળ્યાં.
પ્રભુ પૂજા કરી, આચાર્ય ૫રમ પૂજ્ય કલાપૂર્ણસૂરીશ્વરજીના ૬ નિકટવર્તી સાધ્વીજીઓને તેમનું અંતિમ પ્રવચન પ્રદાન કર્યું, જેમાં તેઓના અંતિમ શબ્દો હતાં:
મારા સસરા – મારા પિતાશ્રી પણ વિશેષ મારા મેન્ટોર-ગુરુ હતાં. કરી. મારા જન્મદાતા પિતા સાથે હું બાવીસ વર્ષ જ રહેલી, જ્યારે અહીં હું પૂ. ભાઈ સાથે તેમની દીકરી રૂપે ચોત્રીસ વર્ષ સુધી રહેવા ભાગ્યશાળી બનેલી. પૂ. ભાઈ પાસે હતી નિઃસ્પૃહતાની શ્રીમંતાઈ, નિર્વ્યસનતાનાં વૈભવ, નિરાભિમાનીતાની ઊંચાઈ, નિાસક્ત ભક્તિનું ઊંડાણ, નિર્વેરીતાની મૂડી અને નિખાલસતાની સમૃદ્ધિ.
જ્યારે કોઈને કહીએ કે અમે શ્રી શશીકાંતભાઈ મહેતાના સંત્તાનો છીએ તો તરત પૃચ્છા થાયઃ કોણ નવકારમંત્રવાળા શશીકાંતભાઈ? નવકારના રણકાર એવા તેઓ આ મંત્ર ઉપર તો પુષ્કરાવર્ત મેઘની જેમ અનારાધાર વરસ્યા છે.
‘વહેલા જવું નથી ને તેડું આવે તો ના પાડવી નથી. મારા મિત્રો જે ઉપર ગયા છે તે બોલાવી રહ્યાં છે ને કહે છેઃ ‘અલ્યા! શું અહીં પડ્યો રહ્યો છો ? શશીકાંત! આવી જા ઉપર ' પણ હું કહું છું કે મને અહીં પરમ આનંદ છે, કોઈ ભય નથી પણ જો ગુરુ મહારાજનો બુલાવો આવશે તો એક ક્ષણનો પણ વિલંબ નહીં કરું. ઘર બદલવાનું છે, ખુશીથી બદલી લેવાનું. તેમાં ડર શાનો ?'
તેમની આ ખુમારીની સંપદાએ જ તેમને એકલ આરોહણમાં સહાય
મુંબઈથી એક સ્વજનનો હમણાં જ મને સંદેશો આવ્યો કે ૧૩ વર્ષ પૂર્વે પૂજ્ય ભાઈએ મુંબઈના તેમના ઇરિયાવહી વિષય ઉપરના પ્રવચન પશ્ચાત્ કહેલું કે દિવસમાં ત્રણ વાર એટલે કે સવારે ૬, બપોરે ૧૨ તથા સાંજે ૬ વાગ્યે ૧૨ નવકાર ગણવા. તે દિવસથી તેમનો ફોટો સદૈવ ખિસ્સામાં રાખ્યો છે અને ગમે એવું કાર્ય હોય તો પણ ત્રિકાળ સંધ્યાએ તેમની એ તસ્વીર બહાર કાઢી તેમની સમક્ષ ૧૨ નવકાર ગણી જ લઉં છું.
જ
આવી અનેક વાર્તા સાંભળી મારી ગૌરવાન્વિતતામાં વૃદ્ધિ થાય છે કે હું આવા ઋષિતુલ્ય મહાશ્રાવકની દીકરી બનવા ભાગ્યશાળી બની છું. તેમની સાથે વાવેલા ને માણેલા સમયની એ પ્રશાંત પળોની પ્રસન્નતા આજે નિતાંત ધન્યતામાં પરિણમી છે જેને હું મારા જીવનની ‘વસ્તુ અમુલખ” માનું છું. ખરે જ છે બહુરત્ના વસુંધરા.
|
૧૪ પૂર્વના સાર એવા નમસ્કાર મહામંત્રની અપૂર્વ સાધના કરી શ્રી શશીકાંતભાઈએ શશીકાંતભાઈએ ઋતંભરી પ્રજ્ઞાવાન બની સંઘની શોભા વધારી
છે.
D તત્ત્વચિંતક વસંતભાઈ ખોખાણી
જિનભક્તિ અને વમૈત્રી એ તેમની બે
આંખો હતી તથા શ્રી નવકાર મહામંત્ર અને કાર્યોત્સર્ગ ધ્યાન એ બે પાંખો હતી અને તેથી જ અંતિમ ક્ષણે તેઓએ શ્રી નવકારના ધ્યાનમાં જ પોતાની કાયાનો ઉત્સર્ગ કરી અપરિગ્રહપણે એકલતામાં જ ઉચ્ચ ઉડ્ડયન આદર્યું. આજે મને અનાથ થયાનું જેટલું દુઃખ છે તેટલો જ આનંદ છે નેમની અનિયમ સમયની અમીરાતનો. ભારતી, મારે એટલું બધું કરવાનું છે કે મને સમય ઓછો પડે છે.' એ વાક્ય છેલ્લા એક વર્ષથી જાણે તેમનું તકિયા કલામ બની ગયેલું.મૈત્રીભાવથી પવિત્રતાની ઊંચાઈ વધે અને તેમ તેમ ભાવઆરોગ્ય પ્રગટ થતું જાય તેવું તેઓએ મને તે દિવસે સવારે જ કહેલું. વળી આગળ કહેઃ ભારતી, આત્માના મહાઘાતક એવા મુખ્ય ત્રણ દોષો જ છે : રાગ, દ્વેષ અને મોહ. નમો અરિહંતાણંના પદમાં ‘નમો’ એ રાગને, ‘અરિહં’ એ દ્વેષને, અને ‘તાણં’ એ મોહને દૂર કરે છે. માટે કોઈપણ કાર્ય કરતાં કરતાં ફક્ત આ પ્રથમ પદનો અજપાજપ થાય તો પણ સંસારસાગર તરી જવાય ને આપણું પરમ સમત્વ ક્યારેય ખંડિત ન
થાય.
ઈ. સ. ૨૦૦૭માં પૂજ્ય શ્રી અનુપમાબહેનના દેહાવસાન પશ્ચાત તો અમારી વચ્ચે રહેલ તેજસાજ ખચકાટની પાતળી જવનિકા પણ રહી ન હતી અને એટલે જ મને આનંદગ્ગરવ એ વાતનું પણ છે કે રોજના દિવસભરના વાંચન ને ચિંતન પછીથી તેમને આવતી અનુપ્રેક્ષાઓને સાંભળવા માટેની સૌ પ્રથમ શ્રોતા બહુધા હું જ બનતી.
એકવાર અમે ઓફિસેથી પાછા આવીને સાં મળ્યાં ત્યારે