Prabuddha Jivan 2008 Year 18 Ank 01 to 12

SR No.: 525993
Original Sutra Author: N/A
Author: Dhanvant Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 2008
Total Pages: 304
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 15 MB

Page 56

Regd. With Registrar of Newspapers for India No. R. N. 1.6067/57 Licence to post without prepayment No. South-81/2006-08 Posted at Patrika Channel sorting office Mumbai-400 001.On 16 of every month. Regd. No. MH/MR/SOUTH-146/2006-08 PAGE No. 36
PRABUDHHA JIVAN - DATED 16, FEBRUARY, 2008
તે ખેત-ને ખબર
વસંત ઋતુના સુંદર દિવસો હોય, મંદમંદ
એ પુરુષ હતો. આખરે મારા કદાગ્રહ પાસે પવન વાતો હોય, મધ્યાહ્નની શાંતિ હોય એ વખતે પંથે પંથે પાથેય... દિલ ખોલવું પડ્યું. એનું સશક્ત શરીર કં'' ઘરના એકાંત ઊંચા ખૂણામાંથી એક અવાજ
જબાન લોચા વાળતી હતી. એણે કહ્યું: સંભળાય, ને જોઈએ તો ઊંચા માળામાં બે કોમળ
ઘેરથી ખત છે. છોકરો ગુજરી ગય પારેવાં ઘૂમતાં હોય.
મહોબ્બત છે. મહોબ્બત દિલને કમજોર બનાવે જેવા પંખીના માળા એવા મનના માળા. ખાલી
pજયભિખ્ખ
કમજોર દિલ કદી રડી પડે. દિલ રડે પણ આંખમાંથી ખાલી લાગતા મનના માળામાં એક દિવસ એકાએક
આંસુ પડે તો તો ગુનો થાય.' હુહુક દ્વહક થયું ને સ્મૃતિનું જૂનું-પુરાણું પંખી આ આરામખુરશી પર, રાત વેળાએ, સબ મને આ સમાચારથી આઘાત લાગ્યો. હું જાણતો પાંખ ફફડાવી રહ્યું.
સલામતની રોન ફરીને જ્યારે એ બેસતા અને એક હતો કે ખાનને બે દીકરી પર આ એક જ દીકરો દૂરદૂરનું એ સ્મૃતિપંખી, પઠાણ મિત્ર બે છેડતા ત્યારે કોઈ જૂના જમાનાના મસ્ત, શોખીન હતો. એમની કોમમાં દીકરાનું મહત્ત્વ ખૂબ. દીકરો શાહઝરીનની સ્મૃતિ લઈને પાંખો ફફડાવતું ઊડ્યું. ને બેપરવા લોદી સુલતાનની ઝાંખી કરાવતા. જ બાપની સંપત્તિનો વારસદાર, બાપના શત્રુતાનો શાહઝરીન! શાહઝરીન ! મન વિહ્વળ થઈને એમની એ ખાસ ગઝલ,
પણ એ જ નિભાવનાર. છોકરો સૂરજનું તેજ. પોકારી રહ્યું. પોકાર ખાલી દિશાઓમાં પછડાઈને ‘ચમન કે તખ્ત પર જિસ દમ
આવા સાત ખોટના દીકરાના મોતથી વધુ પાછા ફર્યા. શગુલ કા તજમ્મુલ થા;
કરુણા શી હોય? પણ એમાંય રડતાં વળી શી જીવનના અફાટ સાગરમાં ઘણાં ઘણાં હજાર બુલબુલેં થી
ગુનેગારી? રડ્યા વગર તો દિલ ખાલી કેમ થાય? મિત્ર-મોતી લાધ્યાં છે. એમાં ફટકિયાં મોતી પણ
એક શોર થા એક ગુલ થા.'
અહીં આપણે ત્યાં તો જેનું કોઈ મરી ગયું હોય એ છે. એ સિવાયનાં મિત્ર-મોતીમાં ખાન શાહઝરીનનું એ હસમુખ ને લહેરી ખાન આજે ગંભીર હતા. સ્નેહીને ૨ડાવીને હળવો કરવાની કંઈ કેટલી નામ આજે એકાએક સ્મૃતિખંડમાં આવીને બેસી આંખ તો તપાવેલા તાંબાના ગોળા જેવી લાલ કાશ-મોંકાણાની આયોજના છે. ગયું. મનનો માળો એવો છે.
હતી. પાતળા હોઠ ધનુષની પણછ જેમ ખેંચાઈ ધીરે ધીરે કાણ-મોંકાણની એક મહારચના થઈ અકોરા-ખટકનો રહેનારો, એ પઠાણ મિત્ર ગયા હતા. મેં સ્વાભાવિક પ્રશ્ન કર્યો,
ગઈ છે ને કંઈ કેટલા નિયમ-ઉપનિયમ ઘડાઈ ગયા શાહઝરીન!
“કેમ ખાનસાહેબ! શું છે?' ' છે, બૂઢી ડોસીના આમ તો કોઈ સામે આવે તો પઠાણ ખરો પણ લાલ ટમેટા જેવો, આડો, કંઈ નથી.' ખાન માં ફેરવી ગયા.
શકન પણ ન લે, પણ કોઈ મરે તો સરખી રીતે રોવાઊભો ફાલેલો દેહ નહિ. સીધો સોટા જેવો, હસમુખ મને આશ્ચર્ય થયું. હું નજીક ગયો. વધુ પ્રશ્ન રોવરાવવા માટે ભલી ભલી ફેશનેબલ યુવતીઓ ચહેરાવાળો. બને ત્યાં સુધી સમાધાનની વાતો કર્યો: “કંઈ તબિયત ખરાબ છે ?'
એ ખડખડ પાંચમ જેવી ડોસીના કદમ ચૂમે. કરનારો. ભા-ભાઈથી બોલનારો. અને વીફરે ત્યાં
' કહ્યું: ‘વાદળ વરસે અને પાણી પડે, જખમ કેસરિયાં કરતો રજપૂત! વાર્યો વળવો મુશ્કેલ. મને વધુ કુતૂહલ થયુંઃ અરે, આવો પહાડ થાય અને લોહી વહે, લાગણી થાય અને આંસુ
શાહઝરીન યાદ આવે છે, ને પાકિસ્તાન યાદ જેવો માણસ નાની વહુની જેમ શું કરી રહ્યો છે? ટપકે, એ તો મનુષ્ય માટે સ્વાભાવિક છે. એમાં આવે છે. રાજકારણી પુરુષોએ જે ખેલ ખેલ્યા “શું ઘેરથી કંઈ ખત-પત્ર છે?' પણ એમનો ગુનેગારી કેવી?' તે-પણ મને તો પાકિસ્તાન યાદ આવે છે ત્યારે પીછો છોડ્યો નહિ.
‘ભાઈસાબ! તમારામાં અને અમારામાં ફેર લાગણીઓનું ‘ત જાગે છે. ભલી અને બૂરી બંને હા. ભાઈસાબ! અત્યારે મને એકલો રહેવા છે. તમારે ત્યાં મૃત્યુ પાછળ રડવું--જાહેર-બાહેર લાગણીઓ ઝગી ઊઠે છે.
દો, નહિ તો ખુદાનો ગુનેગાર થઈ જઈશ.” રીતે રડવું-યોગ્ય લખાયું છે. ન રડે એને માથે ભલી એ માટે કે દસકાથી ખોવાયેલો મિત્ર ખાનસાહેબે કહ્યું. આટલા શબ્દો બોલતા એમના ટીકા થાય છે. અમારે ત્યાં મોત એ ગંભીર મૌનનો ત્યાં વસતો હશે. સુખી હશે કે દુઃખી, જીવતો દિલ પર જે અવર્ણનીય સિતમ ગુજરતો હતો, એની પ્રસંગ છે. અમે માનીએ છીએ કે મોત કે જીવન હશે કે નહિ તેની શંકા! બૂરી એ માટે કે મિત્રને હું ઝાંખી કરી શક્યો.
ખુદાની બક્ષિસ છે. જે જીવન મોકલ્યુ-એણે જ સદાકાળ માટે એણે અલગ કર્યો.
“અરે ખાનસાહેબ ! આલમ ફાઝલ લઈને આ મોત મોકલ્યું. બંનેમાં આપણી કબૂલદારી હોવી મન અને મોતી એક વાર ભાંગ્યાં પછી ઝટ શું? તમારા જેવા ચુસ્ત નમાજીને વળી ખુદાની ઘટે. ખુદાએ જિંદગી આપી એમાં આનંદ, પછી સંધાતાં નથી, છત મનના માળાનું પંખી ઝંખના ગુનેગારી કેવી?' મેં પણ એમનો પીછો ન છોડ્યો. એણે મોત મોકલ્યું એમાં એની સામે નારાજી પ્રગટ મૂકતું નથી!
લીધેલી વાત ઝટ મૂકે એવો હું પણ નહોતો. કરવી એ મોટી ગુનેગારી છે.' એ દિવસ યાદ આવે છે જ્યારે ખાન ગમગીન ખાન એમની જમાતમાં આલમ ફાઝલ કહેવાતા. આહ! પઠાણના શબ્દોમાં એક મોટી ફિલસૂફી ચહેરે એમની ઓરડીમાં બેઠા હતા. ઓરડીમાં કંઈ એને આખું પાક કુરાન મોઢે હતું. અને એમને હતી. આંસુ પડી ન જાય, એની પૂરતી તકેદારી સાજ-સરંજામ નહોતો, પણ આખો એક રૂપિયો માટે જ્ઞાનની સીમા કુરાન હતું. કુરાનમાં જ્ઞાનનો ચાલુ જ હતી. અને લાલધૂમ નેત્રોમાંથી ખરેખર ખર્ચીને વસાવેલી ગૂણપાટની આરામખુરશી ખાસ ભંડાર છે. કુરાનની બહાર જે હોય તે જ્ઞાન હોય એક પણ આંસુ બહાર ન સર્યું. ધ્યાન ખેંચતી હતી.
તોય કબૂલ નથી. નમાજ, જકાત અને રોજાનો પાબંદ (વધુ માટેજુઓ પાનું ૩૫). Printed & Published by Nirubahen S. Shah on behalf of Shri Mumbal Jain Yuvak Sangh and Printed at Fakhirt Printing Works, 312/A, Byculla Service Industrial Estate, Dadali Konddev Cross Rd, Byculla, Mumbai-400 027. And Published at 385, SVP Rd, Mumbak 400004. Temparary Add.: 33. Mohamadi Minar, 14th Khetwadi. Mumbai-400004. Tel.: 23820296. Editor Dhanwant T. Shah.