Prabuddha Jivan 2005 Year 16 Ank 01 to 11

SR No.: 525990
Original Sutra Author: N/A
Author: Ramanlal C Shah, Dhanvant Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 2005
Total Pages: 108
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 8 MB

Page 79

૧૬ સપ્ટેમ્બર, ૨૦૦૫
પ્રબુદ્ધ જીવન આપવાનું કેન્દ્ર પણ સ્થાપવામાં આવ્યું હતું.
ગેસ્ટ હાઉસમાં મુકામ કર્યો. બીજે દિવસે સવારે અમે નીકળી ડાંગમાં પ્રવીણભાઈ સાથે જેમ સંબંધ ગાઢ થતો ગયો તેમ અમને યુવક બે શાળામાં યુનિફોર્મનું વિતરણ કરી, આáામાં ફર્યા અને શ્રી સંઘના સભ્યોને એમને કેમ્પ જોવા આમંત્રણ આપ્યું હતું. ઘેલુભાઈ નાયકના ઘરે એમને મળ્યા. ત્યાર પછી આદ્યાથી નીકળી, * એ રીતે એક વખત સંઘના કેટલાક સભ્યો મુંબઈથી વહેલી સવારની રસ્તામાં વાધઈ માતાનાં દર્શન, ગરમ કુંડ નિહાળી વલસાડના રસ્તે ટ્રેનમાં નીકળી વલસાડ પહોંચ્યાં. ડૉ. પ્રવીણભાઈ સ્ટેશને સ્વાગત મુંબઈ પાછા ફર્યા. કરવા ઊભા હતા. પહોંચીને તરત સ્ટેશન પાસે જ ચા-પાણી કરી, ડૉ. પ્રવીણભાઇએ એક વખત આંખના ગરીબ દર્દીઓ માટે એક જીપમાં અમે ધરમપુર પાસે કપરાડા ગામે પહોંચ્યા. આ નાનું ગામ યોજના અમારી સમક્ષ રજૂ કરી. આંખના મોતિયાના ઓપરેશન પ્રવીણભાઈની સેવાનું એક મોટું કાર્યક્ષેત્ર. દર શનિ, રવિ તેઓ લેન્સ બેસાડીને કરવા માટે ત્યારે મુંબઈમાં બાર હજાર રૂપિયા ડૉક્ટરો કપરાડામાં હોય. ત્યાંથી અમારે જંગલમાં કેડીએ કેડીએ પગે ચાલતા લેતા હતા. (ફેકો મશીન ત્યારે આવ્યાં નહોતાં.) પ્રવીણભાઇએ કહ્યું એક કિલોમિટર જવાનું હતું. આ જંગલના ડુંગરાળ વિસ્તારની કેડી, કે તેઓ આંખના ડૉકટર પાસે એક હજાર રૂપિયામાં ઓપરેશન એટલી ઊંચીનીચી, આડીઅવળી જાય. કેડીમાં વચ્ચે મોટા મોટા પથ્થરો કરાવી આપશે. જેન યુવકે દર્દી દીઠ એક હજાર રૂપિયા આપવાના પડ્યા હોય. બહુ સંભાળીને ચાલવું પડે. ત્યાં અમે એક નાના ગામ અને દર્દીનું નામ આપવાનું. અમે એમની આ યોજના સ્વીકારી લીધી. પાસે પહોંચ્યા. ત્યાં એક મકાનના મોટા હોલમાં દર્દીઓ માટે કેમ્પ અમે દાતાઓ પાસે ઓપરેશન માટે દાન મેળવતા. એમ કરતાં રાખ્યો હતો. ત્યાં ઘણા લંગોટીભર આદિવાસીઓ લાઈન લગાવીને ૨૫,૦૦૦/- રૂપિયા થયા એટલે એમને આપ્યાં. તેઓ પોતાના બેઠા હતા. અમે પહોંચ્યા એટલે પ્રવીણભાઈએ એક લાઈનમાં બધાને ઓપરેશન થિયેટરમાં આંખના ડૉકટ૨ મિત્ર ડૉ. કોડિયાલને ઊભા રાખી કૃમિની ગોળીઓ ત્યાં જ ગળવા આપી, પછી ચામડીના બોલાવતા. તેઓ સેવાભાવથી ઓપરેશન કરતા. એમ પચાસ જેટલાં દર્દી જુદા બેસાડ્યા અને દરેકને ત્યાં જ મલમ લગાડી આપવા લાગ્યા. ઓપરેશન થયાં. પ્રવીણભાઈ અમારો ભલામણ પત્ર, દર્દીનો મેલાઘેલા દર્દીને પોતાને હાથે મલમ લગાડતાં પ્રવીણભાઈને જરા પણ ફોટો-નામ, ઉંમર અને ઓપરેશનની તારીખ. એમ રેકોર્ડ રાખતાં. સંકોચ નહિ. વળી તેઓ દરેકને વાત્સલ્યથી બોલાવતા. મેલા, ગંદા પછીથી દવાઓ બહુ મોંધી થઈ ત્યારે દવાના પૈસા પણ અમે આપતા. માણસોને જોઈને તેમને જરા પણ સૂગ નહિ.
આ રીતે પાંચેક વર્ષ યોજના ચાલી. પછી ફેકો મશીન આવ્યાં અને એક બાજુ આંખના દર્દીઓની આંખ તપાસવા જુદી લાઈન હતી. ઓપરેશન બહુ મોંઘાં થયાં એટલે એ યોજના બંધ થઈ. આંખના એક ડૉક્ટર મિત્ર સેવા આપવા આવ્યા હતા. બીજી એક જીવનના પાછલાં વર્ષો ડૉ. પ્રવીણભાઈએ હેપીટાઈટીસ નામના બાજુ કાનના ડૉક્ટર દર્દીઓના કાન તપાસી આપતા હતા. તાવવાળા કમળા જેવા રોગ માટે ઝુંબેશ ઉપાડી હતી. પત્રિકા દ્વારા તેઓ પ્રચાર દર્દીઓનો કે કમળાના દર્દીઓનો જુદો વિભાગ હતો. દોઢસો, બસો કરતા અને અનેક ઠેકાણે બાળકોને એની રસીનો ડોઝ આપવા માટે દર્દીઓ દર વખતે આ કેમ્પનો લાભ લેતા.
કેમ્પનું આયોજન મુંબઈમાં અને મુંબઈ બહાર કરતા. વળી પોતાની જૈન યુવક સંઘના ઉપક્રમે પ્રવીણભાઈ ચામડીના દર્દીઓ માટે ઑફિસમાં ગમે ત્યારે કોઈ બાળકને લઈને આવે કે તરત નામ, કેમ્પ કરતા. એક વખત એમની સાથે ધરમપુરમાં કેમ્પમાં અમે ગયા સરનામું નોંધી ડોઝ આપતા. હતા. સાડા ત્રણસો દર્દીઓ આવેલા. ધરમપુરના જંગલોમાં વસતા પ્રવીણભાઇના હાર્ટનું ઓપરેશન એક વાર થઈ ગયું હતું. આદિવાસીઓ નહાય નહિ અને કપડાં પણ બદલે નહિ. કેટલાક પાસે ૨૦૧૦માં ફરી કરવાની જરૂર પડી. અહીંના ડૉક્ટરોએ તેમને બદલવા માટે કંઈ હોય પણ નહિ. એટલે એવા લોકોને ચામડીના અમેરિકા જવાની સલાહ આપી. અમેરિકાની ન્યુયોર્કની હૉસ્પિટલમાં રોગ વધુ થાય. કેમ્પમાં જાતજાતના દર્દીઓ આવ્યા હતા. પ્રવીણભાઈ ઓપરેશન થયું. પરંતુ ત્યાં એમની તબિયત બગડી. એ હૉસ્પિટલના જાતે તે બધાને દવા લગાવી આપે. કેટલાકને તો બ્રશથી લપેડા નિષ્ણાંત સર્જનોને ખૂબ ચિંતા થઈ. કારણ હજુ સુધી એ હૉસ્પિટલમાં કરવાનાં હોય. કેટલાકનો રોગ ચીતરી ચડે એવો હોય. પરંતુ બધાને કોઈ ઓપરેશન નિષ્ફળ નહોતું થયું. આ પહેલી વાર ચિંતાજનક વહાલથી અડીને દવા લગાડી કહે કે થોડા દિવસમાં મટી જશે હોં. સ્થિતિ ઊભી થઈ. ડૉક્ટરોએ ખૂબ મહેનત કરી. વળી ત્યાં રહેનાર દવા ધોઈ નહિ નાખવાની. ચામડીના કેમ્પમાં પ્રવીણભાઈનું જુદું અને આવનાર સર્વ ધર્મના લોકોએ પોતપોતાના ધર્મસ્થાનમાં વ્યક્તિત્વ દેખાય-મિશનરીનું. '
પ્રવીણભાઈ માટે પ્રાર્થના કરી. લગભગ ત્રણ મહિના I.c.U. માં ૦ પ્રવીણભાઈ દર શનિ, રવિ જુદાં જુદાં ગામડાંઓમાં જતા. તેઓ તેમને રાખવા પડ્યા. બધાંની પ્રાર્થના ફળી. હોસ્પિટલના ડૉક્ટરોને એક મિશનરીની જેમ કામ કરતા.
યશ મળ્યો. દરમિયાન કુમુદબહેનનો સતત સાથ રહ્યો. અને છેવટે ડાંગ જિલ્લામાં અને ધરમપુર જિલ્લામાં તેઓ વિવિધ સ્થળે કામ બધાંના આનંદ વચ્ચે પ્રવીણભાઈને સાથે લઈને કુમુદબહેન ભારત કરતા. કેટલાક નાના ગામની શાળાઓમાં જઈ તેઓ બાળકોમાં પાછા આવ્યા. કુમુદબહેનએ જાણે સતી સાવિત્રીનું કામ કર્યું. યુનિફોર્મ, નોટબુક વગેરેનું વિતરણ કરતા.
સાવિત્રીએ સત્યવાનને યમના હાથમાંથી ઉગાર્યા હતા તેવી રીતે. જૈન યુવક સંઘ તરફથી એક વખત ડાંગ જિલ્લાના એક ગામની મુંબઈ આવ્યા પછી પ્રવીણભાઈની તબિયત ક્રમે ક્રમે સુધરતી શાળામાં યુનિફોર્મ વિતરણનો કાર્યક્રમ હતો. અમે પહેલાં સાપુતારા ગઈ અને ફરી પાછા તેઓ કાર્યરત થઈ ગયા. તેઓ અગાઉ મુજબ જઈ, ત્યાંનો કાર્યક્રમ પતાવી ડાંગ જવાના હતા. સાપુતારામાં શ્રી ડાંગ અને ધરમપુર એકલા જતા થઈ ગયા. પૂર્ણિમાબહેન પકવાસાની ઋતંભરા વિદ્યાપીઠમાં અમારો મુકામ એમ કરતાં ચાર વર્ષ વીતી ગયાં. તેઓ અમારા ઘરે પણ આવી હતો. જીપની વ્યવસ્થા ઋતંભરા તરફથી કરવામાં આવી હતી. અમે ગયા. ફરી પાછી તેમના સ્વાથ્યની તકલીફ ચાલુ થઈ અને મુંબઈથી વહેલી સવારે નીકળી નાસિકના રસ્તે સાપુતારા પહોંચ્યા. હોસ્પિટલમાં થોડા દિવસમાં એમણે દેહ છોડ્યો. ત્યાં ડૉ. પ્રવીણભાઇએ બાળાઓને આરોગ્ય વિશે વિસ્તારથી પ્રવીણભાઈના ધ્યેય અને ધગશને કેવી રીતે બિરદાવી શકીએ ! સમજાવ્યું. ત્યાર પછી મેં અને અમારા મંત્રી નિરુબહેને પ્રાસંગિક પ્રવીણભાઈના પુણ્યાત્માને ભાવભીની વંદના !