Prabuddha Jivan 2003 Year 14 Ank 01 to 12

SR No.: 525988
Original Sutra Author: N/A
Author: Ramanlal C Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 2003
Total Pages: 156
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 11 MB

Page 60

પ્રબુદ્ધ જીવન :
મે, ૨૦૦૩
વિવેક એટલે સાચાની તલપ અને ચારિત્રમોહનીયમાં તલપ એટલે સાચામાં શ્રદ્ધા, બુદ્ધિ, ઈચ્છા, વિચાર, બધું જ પ્રભુપદકમલમાં અર્પણ, એવી જ વર્તના.
ભગવાનની ભજના ગણધર ગૌતમસ્વામીજીની હતી. એમના જેવી ગુણા અનંત આતમ તાપ, મુખ્યપણે ત્યાં હોય;
ભગવાનની ભજના ગૌતમભાવે થાય, તો પછી મોક્ષ માટે કાંઈ કરવાનું તેમાં પણ જ્ઞાન જ વડું, જિણાથી દર્શન હોય.
શેષ બાકી રહે નહિ, ભગવાનની શ્રદ્ધા, ભગવાનની સમજણ, ભગવાનની જ્ઞાન શ્રદ્ધાયુક્ત ચારિત્ર મોક્ષની ઈચ્છાયુક્ત બને તો કેવળજ્ઞાન વર્તન અને મોક્ષની ઈચ્છા સિવાયની બધી જ ક્રિયા અનર્થદંડ છે. “સર્વ પ્રગટે.’ આનંદનો અભાવ એ જ અંતરાયકર્મ છે. વિકૃતિમાં તો ચોવીસે જીવો મોક્ષે જાઓ !” “સવિ જીવ કરું શાસનરસી !” એ ભાવ ભગવાનનું કલાક વિચારધારા પરિગ્રહ વિચારણામાં રત હોય છે.
સર્વરવ છે. - “બુદ્ધિનો વિકાસ એટલે પ્રકૃતિ કેવળજ્ઞાન અને વેદનનો વિકાસ વિનાશીના ચિંતનથી વિનાશી સંસાર અનાદિથી ચાલતો આવ્યો છે. એટલે પ્રકૃતિ અખંડઆનંદ.” જ્યાં સુધી ઉપયોગ પરમાં ગતિ કરે છે અને એમાં જ ગોથા ખાધે રાખીએ છીએ. તો હવે અવિનાશી સાથે અને વેદન પણ પરમાં ગતિ કરે છે ત્યાં સુધી તો ભવભ્રમણ ચાલુ ને જોડાઇએ અને અવિનાશીના સ્વરૂપને જ ચિંતવીએ જેથી, દેહાધ્યાસ ચાલુ જ રહે છે. પરંતુ જેણે સ્વનું રૂપ અર્થાત સ્વરૂપે પ્રગટ કર્યું છે અને તૂટે, દેહભાવ છૂટે, ધર્મભાવ આવે, આત્મભાવ જાગે, દેહભાન ભૂલાય, જે સ્વયંના અખંડાનંદનું વેદન કરી રહ્યાં છે એવાં અરિહંત સિદ્ધ ભગવંતોનું આત્મભાનમાં રહેવાય. આત્મરમમાણા થવાય, સ્વરૂપસ્પર્શના થાય, સ્વરૂપ આલંબન લઈ એમાં ગતિ કરીશું તો આપણે આપણા સ્વરૂપને પ્રગટ વેદાય અને અંતે સ્વરૂપસ્થ થવાય. કરી ભવ ભ્રમણાનો અંત કરી શકીશું.
દર્શન, જ્ઞાન, ચારિત્ર એ રત્નત્રયી છે. એ ત્રણ રત્નો મળે અને જીવનું જીવત્વ એટલે જ્ઞાયકતા અને વેદકતા. જ્ઞાયકતા એટલે પ્રકાશત્વ રત્નત્રયીની આરાધના થાય, તે જ મૂળમાર્ગ છે. એ મૂળમાર્ગથી મોક્ષમાળા એ આંખ અને બુદ્ધિથી છે, જ્યારે વેદનત્વ જઠર અને કામભોગ રૂપે છે. વરાય છે. એ “મૂળમાર્ગ રહસ્ય' દર્શાવતી શ્રીમદ્ રાજચંદ્રની રચનાથી આંખ અને બુદ્ધિનું માધ્યમ હૃદય છે. કામભોગ વેદનત્વમાં પ્રીતિનું પાત્ર રત્નત્રયીની સુસ્પષ્ટ સમજ પ્રાપ્ત થાય છે. પુરુષ અને પ્રકૃતિ ઉભયરૂપ જે પરમાત્મા બને તો કામપુરુષાર્થ નિષ્કામતા દેહ અને આત્માની ભિન્નતાની સમજણરૂપ ભેદજ્ઞાન એ જ્ઞાન છે. આપનાર બને, કારણ કે પોતાના દેહપિંડ કરતાં પરમાત્મદેહ એવાં આગળ ઉપર દેહતાદામ્યભાવ જતાં સમ્યગ્ગદર્શનની પ્રાપ્તિથી એ જ્ઞાન જિનબિંબને અધિક માન આપશે અને દેહને ગણ ગણાશે. પરમાત્મત્ત્વ સમ્યગુજ્ઞાન બને છે. પરિણામ સ્વરૂપ દેહભાન જતાં સમ્યગ ચારિત્ર પ્રધાનત્વ આપશે.
આવે છે. એ સમગુ ચારિત્ર, કેવળજ્ઞાન પ્રગટીકરણથી સહજ જગતનાં જીવો પર ઐણભાવ કે વાત્સલ્યભાવ આવે તો, સામે યોગપ્રવર્તનરૂપ બને છે, જે સાકાર પરમાત્મત્વ એવું તેરમું ગુણસ્થાનક ઋણામાં એટલે કે સંબંધમાં આવનાર પાત્રને એની લાયકાત અર્થાતુ છે. એ દેહ છતાં દેહાતીત વર્તના છે. પાત્રતા અનુસાર ઉચિત જ્ઞાન, દાન, માનનો વ્યવહાર થશે. હૃદયમાંથી આ વિદેહી અવસ્થા છે, જે આયુષ્યના છેવાડે યોગ છતાં યોગએના પ્રતિ પ્રેમ અને વાત્સલ્યની સરવાણી વહેશે. અજ્ઞાનીને જ્ઞાન, વ્યાપાર અભાવ એવી યોગાતીત અયોગી કેવળી અવસ્થામાં પરિણમે અભાવથી પીડાતાને દાન અને જ્ઞાનવાન, ગુણવાન, ધનવાન, શક્તિમાન છે, અને તે ચૌદમું ગુણસ્થાનક છે. અંતે દેહ છૂટી જતાં નિર્વાણ થયેથી અર્થાત્ પુરયવાનને માન આપવામાં આવશે તો જગતના જીવો માટે અદેહી બનાય છે જે સ્વરૂપાવસ્થા એવી સિદ્ધાવસ્થા છે. એવી વ્યક્તિ સન્માનનીય, આદરણીય, માનનીય, વંદનીય, પૂજનીય ઉપરોકત શૃંખલાના અનુસંધાનમાં કહી શકાય કે... બની જતી હોય છે.
“જે દેહાધ્યાસ તોડી, દેહભાવ છોડી, દેહભાન ભૂલી, આત્મભાને પરમાત્મા પ્રતિ સ્નેહાભાવ આવી જાય તો પરમાત્મા સ્વામી બની આત્મભાવમાં રહી આત્મરમમાણ થાય છે કે આત્મામાં સ્થિતિ કરે છે તે જાય અથવા તો બાલ્યભાવ કે શિશુભાવ આવી જાય તો પરમાત્મા પિતા કેવળજ્ઞાની છે.' બની જાય અને એને સર્વરવની સોંપણી કરી દઈ નચિંત યાને નિશ્ચિત સતુ, અસતુ સાથે અને ચિ, અચિત્ સાથે જોડાવાથી આનંદ, બની જવાય.
સુખદુઃખ રૂપે પરિણામ્યો છે. સતું અને ચિત્ સાથે જોડાઇએ, અને આમ મોહનીય એટલે કે પ્રેમનું પાત્ર જો પરમાત્મા બની જાય તો એ અસતુ અને અચિથી છૂટીએ તો સુખ દુઃખના દ્વતાનંદમાંથી અદ્વૈતાનંદમાં પરમાત્મા સ્વયં નિર્વિકારી, નિર્મોહી, નીરિહી, અવિનાશી, પૂર્ણ હોઈ, આવીએ અર્થાત્ સચ્ચિદાનંદ સ્વરૂપને પામીએ. ટૂંકમાં “અનિત્યનો પ્રવાહ આપણને પણ તે નિર્વિકારીતા, નિર્મોહીતા, નીરિહીતા, અવિનાશીતા, ખાળીએ, નિત્ય સંગે રહીએ તો નિત્ય થઇએ.” પૂર્ણતા, પ્રદેશ સ્થિરત્વતાનું પ્રદાન કરી એના જેવાં જ બનાવી સાદિ સ્વરૂપજ્ઞાન એ પ્રકાશ છે. એ તર્કસંગત તત્ત્વ છે, જે આત્મસ્વરૂપનો અનંત કાળ એની હરોળમાં સાથોસાથ લોકાગ્ર શિખરે સિદ્ધશિલા ઉપર નિર્ણય છે. એ સ્વરૂપજ્ઞાનને જ સમ્યગુજ્ઞાન કહેલ છે, જ્યારે સમ્યગ્દર્શન બિરાજમાન કરશે. એમ ન થશે ત્યાં સુધી પરમાત્માના ઋણમાં રહેવાશે. એ ઉત્કંઠા કે તલપ યા લગની છે. એ સમ્યગુજ્ઞાન અને સમ્યગ્દર્શનના ભગવાનના હાથી જ મોક્ષ એટલે કે અખંડાનંદનો અંતરાય તૂટશે. પરિણામ સ્વરૂપ પૌગલિક પદાર્થો અને દુન્યવી વ્યવહારો પ્રત્યેના
અત્યારે વર્તમાનમાં તો એ અવિનાશીનો સાક્ષાત સંયોગ નથી, છતાંય ત્યાગ વૈરાગ્યાદિ હૃદયંગત મનોભાવ એ ભાવ ચારિત્ર છે, જેની દશ્યરૂપ એ અવિનાશીના પ્રેમનું નજરાણું એની પ્રતિમા મળી છે અને એમનો બાહ્ય ચેષ્ટા એ દ્રવ્ય ચારિત્ર્ય છે. ' પ્રરૂપેલ મોક્ષમાર્ગ આગમરૂપે મળેલ છે, એવાં જિનબિંબ અને જિનાગમનો સમ્યગુજ્ઞાન એ connection-જોડાયા છે જ્યારે સમ્યગ્દર્શન એ ભેટો થયો છે, તે આપણા સહુનું સદ્ભાગ્ય છે. અવધૂતયોગી આનંદઘનજી Relation-એકાત્મતા છે. “સમ્યકત્વ એટલે સત્ અવિનાશીની પ્રીતિ.” મહારાજાએ આ સંદર્ભમાં જ ગાયું છે કે..
ઊંઘ આપુકી, બાપુકી અને એકાકી હોય છે એમ સમ્યગુજ્ઞાન એટલે ઋષભ જિનેશ્વર પ્રીતમ મહારો રે, ઓર ન ચાહુ રે કંત; કે અધ્યાત્મ પણ આપુકી, બાપુકી અને એકાકી કરીએ ત્યારે સમ્યગ્દર્શન રીઝયો સાહિબ સંગ ન પરિહરે રે, ભાંગે સાદિ અનંત...2ષભ. થાય.