Prabuddha Jivan 1991 Year 02 Ank 01 to 12

SR No.: 525976
Original Sutra Author: N/A
Author: Ramanlal C Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 1991
Total Pages: 156
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 16 MB

Page 7

તા. ૧૬-૧-૯૧
પ્રબુદ્ધ જીવન તેમના પ્રશ્નોમાં શ્રીમદ માર્ગદર્શન આપે, પ્રબળ પુરુષાર્થ કે જાગૃતિની પ્રેરણા પણ તાંય તેમાં તેમની જવાબદારી નથી, તેમની આધ્યાત્મિક માંદગીનું તે સૂચક નથી. આપે. આમ છતાં શ્રીમદ છેવટે તો ગાંધીને તેમના પોતાના અંતરાત્માના અવાજને એવા જ્ઞાનીઓ રોગ અને રોગની વેદનાથી – દેહભાવથી પર જ હોય છે. " શ્રીમદની અનુસરવા પર જ વિરોષ ભાર મૂકતા એ આપણે શ્રીમદના ગાંધીજી સાથેના માંદગી માટે પણ આવો ખુલાસો મહદ અંશે સાચો ગણાય. સ્વામી વિવેકાનંદ પણ પત્રવ્યવહારમાં જોઈ શકીએ છીએ. એજ રીતે હજારો દેશસેવકોને તેમની શક્તિ ગાંધીજી જેવો વિચાર વ્યક્ત કસ્તાં પોતાના પ્રવચનમાં કહે છે કે:- માયકાંગલોમુજબ માર્ગદર્શન અને સ્વતંત્ર નિર્ણય કરવાની તક આપતા દેશનેતા મહાત્મા ગાંધીનાં માણસ ભગવદ ગીતાના અધ્યયન કરતાં કુટબોલ રમવાથી સ્વર્ગની વધુ નજીક ખલ્લા ઇતિહાસને પણ આપણે જાણીએ છીએ. આમ સામેની વ્યકિતને જઈ શકશે. મતલબ કે (A sound mind in a sound body) ઓળખી લેવામાં માર્ગદર્શન અને નિર્ણયની સ્વતંત્ર તક આપવામાં, બન્ને મહાપુરુષને એમ તેઓ કહેતા હતા. એક સરખી રાતિ, સૂઝ કે વલણ દર્શાવતા આપણે જોઈએ છીએ.
શ્રીમદને એક સધર્મ ચાલુ કરવો હતો તે વખ ફલિભૂત થયું અને ન પણ અહંભાવ કે માનાદિ ઘેષોથી મુક્ત રહેવાની દૈષ્ટિએ બંનેના જીવનમાં નમ્રતા થયું તેમ કહી શકાય, પાછળથી થઈ રહયું છે. ગાંધીજીનું પણ અહિસા દ્વારા સ્વરાજયની અને પારણભાવની આરાધના જોવા મળે છે. પરમાત્મપદની પ્રાપ્તિ માટે બંને દેહધારી પ્રાપ્તિ કરીને, ભારતમાં અહિંસક સમાજની રચના કરવાનું સ્વપ્ન હતું. તેમના જીવતાં પ્રત્યક્ષ સદગરનું માર્ગદર્શન અને શરણ મેળવવાની ભારે જિજ્ઞાસાવાળા હતા. આમ તે અંગે આંશિક કામ થયું. વધુ ન થયું પણ હવે ભાવિની પેઢીઓમાં ગાંધી વિચાર છતાં બંનેમાંથી એકેને પણ જીવનમાં પોતાની વ્યાખ્યા મુજબના યોગ્ય સને - અહિંસક સમાજની રચના અને તેની પ્રતિષ્ઠા – ક્યારેક તો સ્થાપિત થશે જ યોગ બન્યો ન હતો. તેથી ઉલટું પોતે સદ્દગુરુ કે જગતગુરુ થવા સર્જાયેલા હોય – એમ પરમાણુ બોમ્બની સંસ્કૃતિના ઓથારમાંથી જોઇ શકાય છે. તેમ બને શિષ્યો નહિ બનાવવાની પ્રકૃતિવાળા હોવા છતાં પણ પોતાના અનેક બનેને પોતાની હયાતિ દરમિયાન જ યશ-કીર્તિ મળી ગયા હતા, તો સાથે અનુયાયીઓનાં કે ભક્તોનાં તેઓ બંને માર્ગદર્શક કે સમર્થ ગુરુ બની રહયા હતા. સાથે બંને વિરોધીઓ પણ હતા જ. બંનેના અવસાન બાદ તેમની યશોગાથા વધુ અલબત્ત, ગાંધીજીને માટે તો તેમના જીવનકાળમાં જ આમ બન્યું હતું. જયારે ફેલાતી રહી છે. ગાંધીજી તો પોતાના જીવનકાળ દરમિયાન જ લોકહદયમાં મહાત્માનું શ્રીમદ માટે તો તેમના દેહાવસાન બાદ તેમના અંગત લખાણો, મુમુક્ષુઓ સાથેનો બિરૂદ પામ્યા હતા. શ્રીમદની ધર્મતત્ત્વની વાતો તેમના ગૃહસ્થવેષને કારણે તેમજ પત્ર વ્યવહાર વગેરે બહાર પડતાં, તેનાથી પ્રભાવિત થઈને સ્થળે સ્થળે શ્રીમદ જૈન સમાજ રૂઢિગ્રસ્ત થઈ ગયેલો તેથી મોટા ભાગનો વર્ગ તે કાળે સમજી કે રાજચંદ્ર આશ્રમોની સ્થાપના દ્વારા તેમનો આરાધક કે શિષ્યવર્ગ વધતો રહયો છે. સ્વીકારી શક્યો નહીં, પરંતુ તેમના અવસાન બાદ તેમની મહાનતા, તેમની ઉચાઈ
પોતાના સદગુણ કે સંસ્કારથી ભ્રષ્ટ થઈ ન જવાય તે માટે અને આધ્યાત્મિક એક્કમ વધતી ચાલી છે એટલે કે લોકોને હવે તેમની વાત સમજાતી જાય છે. જીવનમાં શીધ્ર પ્રગતિ માટે બંનેના જીવન વ્યવહાર, આહાર, વિહાર વગેરેમાં વ્રત પરિણામે સત્યધર્મનું શિક્ષણ કે ધર્મોદ્ધાર કરવાનું શ્રીમદનું કરુણાપ્રેરિત વખ, તેમની પ્રતિજ્ઞાનું આરાધન જોઇ શકાય છે. યૌવનવયે મોહનદાસ ગાંધી વિલાયત જાય પાછળ, તેમના સાહિત્ય, આશ્રમો, સાધના ન્દ્ર વગેરે દ્વારા કાંઈક સાકાર બની છે ત્યારે ત્યાંના વિલાસી વાતાવરણમાં પુત્રના વૈષ્ણવ સંસ્કારો નષ્ટ ન થઈ જાય રહયું છે. શ્રીમદે બીજુ કાંઇ પણ ન ક્યું હોય તો પણ તેમની જગતને મહાત્મા તે માટે માતા પુતળીબાઈ જૈન મુનિ મારફત મોહનને શરાબ, વેશ્યાગમન અને ગાંધીને ભેટ એ જ શું તેમની મોટામાં મોટી સેવા કે કરણા ન ગણી શકાય ? માંસાહાર ત્યાગનું વ્રત લેવડાવે છે. અને જરા પણ ક્ષોભ પામ્યા વિના મોહનદાસ મંથનમાં મુંઝાયેલા યુવાન બેરીસ્ટર ગાંધીને તે કાળે ખ્રિસ્તી ધર્મમાં કે નાસ્તિક્તામાં તેવી પ્રતિજ્ઞા લે છે. ગાંધીજીની આત્મકથામાંથી આપણે જોઈ શકીએ છીએ કે જતા અટકાવીને પોતાના પ્રત્યક્ષ સત્સંગ અને માર્ગદર્શનથી, ગાંધીના સુપ્ત હૃદયને લીધેલી પ્રતિજ્ઞાનું બળ જો આ યુવાનને એ સમયે ન મળ્યું હોત તો વિલાયતમાં ધર્મમય જીવન જીવવાનું બળ અને દૃષ્ટિ તેમણે પૂરા ન પાડયા હોત તો ગાંધી, ગાંધીજી એ ત્રણે બદીમાં ફસાઈ ગયા હોત. એ રીતે બેલ્સિ એમ. કે. ગાંધી મહાત્મા ગાંધી ક્યાંથી થયા હોત ? સંત વિનોબાજીને એક સેવકે કહેલું કે ગાંધીજીને આગળ જતા મહાત્મા ગાંધી બની શક્યા તેમાં જૈન મુનિ સંસ્થા પણ નિમિતરૂપે માર્ગદર્શન આપ્યું એ ઠીક છે, બાકી શ્રીમદની દેરાસેવા શું ગણાય ? કે તેમની ઉપકાભૂત થઈ હતી એ જૈન જગત માટે ગૌરવરૂપ નોંધપાત્ર ઘટના ગણાય. જયંતી ઉજવવાનું રાખવામાં આવે છે? સંત વિનોબા જવાબ આપે છે “ શ્રીમદ
પૂર્વજન્મોની સાધનાની મોટી મૂડી સાથે શ્રીમદે જન્મ લીધો હતો, તેથી જેવા કોઈપણ આત્મજ્ઞાનીના આ પૃથ્વી ઉપર માત્ર વાસ જ ચાલતા રહે અને તેઓશ્રી આધ્યાત્મિક વિકાસ સાધીને, આડત્રીસ વર્ષના અતિ અલ્પ જીવનમાં તેઓ બીજુ કાંઇપણ ન કરે (એટલે કે માત્ર જીવે જ) તો પણ, બસ એ જ તેમનો તે પચીસમાં તીર્થકર જેવી જ્ઞાતિપ્રતિભા બતાવીને મહાત્મા ગાંધીના મંતવ્ય મુજબ આ સૃષ્ટિ ઉપર મોટામાં મોટો ઉપકાર છે !” તેમના જમાનાના સહુથી વધારે મહાન આધ્યાત્મિક પુરષ તરીકેનું કાઠું કાઢીને એ બંને પરમની પ્રાપ્તિના ઉપાસક હતા, બંનેએ સંતજીવનના અને આધ્યાત્મિક ધર્માત્મા સૃષ્ટિને સ્પર્શીને ઝડપથી પસાર થઇ જતા ધૂમકેતુની જેમ આ જગતની અનુભૂતિના ઉચ્ચ શિખરો હાંસલ ક્યાં હતા. પરંતુ તેઓ બંનેમાંથી એક પણ શ્રમણ શીધ વિદાય લઈ લે છે.
કે સંન્યાસી બની ન શક્યા, શ્રીમદની સર્વસંગ પરિત્યાગવાળી નન દિગંબર એ રીતે મહાત્મા ગાંધીનો વિચાર કરીએ તો રાજા હરિશ્ચન્દ્ર જેવા સત્ય શ્રમણજીવનની દીક્ષાની બળવાન અને ઉત્કટ ભાવના હતી. તેમના “અપૂર્વ અવસર” માટેના આચરણના સંસ્કાર જેવી થોડીક આધ્યાત્મિક મૂડી સાથે તેઓ આ દુનિયામાં કાવ્યમાં આ ભાવ ઝીલાયા છે પરંતુ તેમનો પ્રારબ્ધોદય એવો રહયો કે તેના જીવનની આવે છે. બાલ્યવયથી તે પોતાના કોતેર વર્ષના દીર્ધાયુષ્ય સુધીમાં સવિરોષ તો તેમની તૈયારી તો વધતી ગઈ અને તેને આચારમાં મૂક્વાનો અનુકુળ સમય નજીકમાંજ આ જન્મના સતત અને પ્રચંડ પુરુષાર્થથી જ તેઓ પ્રગતિ સાધતા, સાધતા, પોતાના હતો તેવામાં જ ગંભીર માંદગીમાં પટકાઈને શ્રીમદ કાળધર્મ પામી ગયા, તેઓ જૈન જીવનથી અને કોમી એકતા માટે બંદુકની ગોળીથી શાહીદી વહોરીને એ રીતે પોતાના સાધુ ન બની શક્યા. મૃત્યુથી પણ લોકહદયમાં એક અહિંસાના ફિરસ્તા કે વિન્ડવંધે મહાત્મા તરીકેની ' મહાત્મા ગાંધીનું તેથી ઉલટું માનસ હતું, ગૃહસ્થ વેષમાંજ જેટલી સાધુતા : છાપ અંક્તિ કરીને આ દુનિયાને રામરામ કરે છે.
' મૂર્તિમંત થઇ શકે તેટલીના શિખરે પહોંચવાની તેમની તમન્ના રહી અને તેમાં શ્રીમદ દેહના આરોંગ્ય અંગે વધુ કાળજી લેવાની ચિંતા, વેદતા જણાતા નથી, સફળતા પણ રહી, પરંતુ ભગવા પહેરીને સંન્યાસી બનવાનો વિચાર કદી તેમણે શારીરિક રોગો કે માંદગીને વેદનીય કર્મનો ઉદય સમજીને, તે માટે પોતાના આહારવિહાર યોગ્ય ન ગમ્યો, પોતે “ અપૂર્વ અવસર "નું કાવ્ય પ્રસંગે પ્રસંગે પ્રાર્થનામાં ગાતા. અંગેની કે બીજી કોઈ ભૂલનો સ્વીકાર કરીને તે પોતાની જવાબદારી સ્વીકારતા ખરા. પરંતુ તેમનું કર્મયોગ દ્વારા, જનસેવા દ્વારા ભારતની આઝાદી હાંસલ કરવાનું નથી. શારીરોગ્ય પ્રત્યે એક્ટર ઉપેક્ષા રાખવી એવું તેમનું વલણ દેખાય છે. તો જાણે કે પ્રારબ્ધદત્ત મીરાન હતું, તેથી તેમણે ન તો દી સ્કૂલ નિવૃત્તિ લેવાનો મહાત્મા ગાંધી દેહને પણ પરમાત્માનું મંદિર અથવા અધ્યાત્મસાધનાનું મહત્વનું ગંભીર બનીને વિચાર કર્યો કે ન તો તેમના જીવનકાળમાં એવા નિવૃતિપ્રધાન : સાધન સમજી તેને સ્વચ્છ અને નિરોગી રાખવા હંમેશા સતર્ક કે સાવધાન રહેતા માર્કવાળા વિચાર સાહિત્ય, વ્યક્તિઓ કે તેવી સંસ્થાઓને (દા. ત. શ્રી અરવિંદ જોવા મળે છે. તેઓ કહેતા કે શરીર સંભાળીને સાધના કરનારા લોકો માટે (જેવા આશ્રમ) તેમણે વધારે પડતી જાહેર પ્રતિષ્ઠા આપી. એ કાળે ભારતના સર્વોચ્ચ કે શ્રી અરવિંદ ઘોષ, દયાનંદ સરસ્વતી વગેરે) શારીરિક માંદગી એ પોતાની આધ્યાત્મિક નેતાના સ્થાનેથી તેઓશ્રી ભગવદ ગીતાના નિષ્કામ કર્મયોગની સેવા પ્રવૃત્તિનીજ જાહેર માંદગીનું પણ સૂચન કરે છે. યોગીને માંદગી ન હોય, ગાંધીજી એમ પણ કહેતા પ્રતિષ્ઠા કરતા હતા. તેમને મન એ શાશ્વત નહિ તોય યુગધર્મ કે સમયધર્મ તો કે “ શ્રી રામકૃષ્ણ પરમહંસ, શ્રી રમણ મહર્ષિ જેવી વિભૂતિઓ કે જેઓ નિરંતર હતો જ. તેમની પાસે દેશ સેવાની ભાવનાથી કોઈ સંન્યાસી આવી જાય તો તેઓ
આત્મસમાધિમાં લીન રહેવાથી, શરીરની પરવા જ --સંભાળ ન કરે તેવા લોકોને તેમને પ્રથમ ભગવા વસ્ત્ર ઉતારી નાંખવાનું કહેતા. પછી જ લોકેની સેવા વધુ * આ નિયમ લાગુ પડતો નથી. તેઓને કેન્સર જેવા ભારે રોગો પણ આવે અને સારી રીતે થઈ શકશે તેમ તેઓ સમજાવતા. ભગવા સાધુની તો લોકો સેવા કરે.