Prabuddha Jivan 1990 Year 01 Ank 01 to 12

SR No.: 525975
Original Sutra Author: N/A
Author: Ramanlal C Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 1990
Total Pages: 178
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 16 MB

Page 171

તા. ૧૬-૧૨-૯૦
પ્રબુદ્ધ જીવન
૧૫
છૂપો આશીર્વાદ
| 0 ચી. ના. પટેલ આપણામાં કહેવત છે કે પહેલું સુખ તે જાતે નર્યા. શરીર સારું સવા વર્ષ દરમિયાન મેં પહેલાં કયારેય નહોતું અનુભવ્યું એવું હોય તો બીજી ઉપાધિઓ સહન કરી શકાય છે, પણ શરીર કથળે ત્યારે માણસોના આપણી પ્રત્યેના સદ્ભાવમાંથી મળતું સાત્વિક સુખ હૃદયને બીજી સુખ-સગવડો સ્વાદ વિનાની બની જાય છે. પણ શેસ્પિયરના ભરી દે એટલા પ્રમાણમાં અનુભવ્યું. છેક બાળપણથી મને સ્વજનોનો, કૉમેડી નાટક એઝ યુ લાઇક ઇટમાં એક પાત્રની ઊંકિત છે, Sweet મિત્રોનો, સહાધ્યાયીઓન, સહઅધ્યાપકોનો, વડીલોનો, બધાંનો સદ્ભાવ are the uses of adversity- દુઃખના લાભ મીઠા નીવડે છે. મળતો રહ્યો છે, પણ માણસોને સદ્ભાવની પૂરી કિંમત મને આ વેળા મહાભારતનાં કુંતીની પણ પ્રાર્થના છે. નૈવ વિપદ, સંપદો નૈવ સંપદ:- જ સમજાઇ. ' એટલે કે દુઃખ તરફ જોવાની આપણી દષ્ટિ બદલાય તો દુ:ખ પણ ચાર હૉસ્પિટલોમાં હું કુલ મળીને ૫૫ દિવસ રહ્યો તેના કેટલાં આવકાર્ય બની શકે છે. છેલ્લા રાવા વર્ષમાં મને આ વાતનો પ્રત્યક્ષ બધાં સુખદ સ્મરણો માની રહી ગયા છે ! પહેલી વાર હું. મારા વતન અનુભવ થયો.
અસારવામાં આવેલા એક નસિંગ હમમાં દાખલ થયો, તેના ડૉકટરો સને ૧૯૮૫ના જુલાઈ માસમાં વીતેલાં વર્ષો શીર્ષકથી મેં મારાં શ્રી કિરણ શાહ તાજા જ એમ.ડી. થયા હતા, પણ તેમનામાં ઊંડી સૂઝ જીવનસ્મરણોની લેખમાળા શરૂ કરી હતી તેના એક હપ્તામાં મેં મારા છે અને દર્દીઓ પ્રત્યે સમભાવનથી વર્તવાની માનવતા છે. તેમના શરીરને ગર્દભભાઈ કહીને તેમનાં પરાક્રમોની કહાણી વર્ણવી હતી. દર્દીઓ મોટે ભાગે આજુબાજુની ગરીબ વસ્તીમાંથી આવતા હોય છે. ૧૯૮૬-૮૭નાં બે વર્ષ ગર્દભભાઇ જરા સીધા ચાલ્યા, પણ ૧૯૮૮ના ડકટર બધા દર્દીઓની ઓછામાં ઓછા ખર્ચે સારવાર કરે છે. દર્દીઓને સપ્ટેમ્બર માસથી તેઓ ફરી રિસાયા, તોય એક વર્ષ તેમણે ખેંચ્યું પણ પણ એમના પ્રત્યે ઊંડો આદર હોય છે. મને પણ તેમણે પોતાના ૧૯૮૯ના સપ્ટેમ્બર માસથી તો તેઓ એવા રિસાયા કે હું દિવાળી સ્વજન તરીકે ગણી મારી સારવાર કરી અને કરોડરજજૂનો મણકો ખસી સુધી પણ ટકી શકીશ કે કેમ એ શંકાસ્પદ બની ગયું. સપ્ટેમ્બરથી ગયો હોય એવું દર્દ થયું હતું અને તેથી હું ગભરાઈ ગયો હતો. નવેમ્બર સુધીના ત્રણ માસ મારા બહુ વિકટ ગયા. એ ત્રણ માસ ડૉકટરે તપાસીને મણકો ખસી નથી ગયો કહીને મને નિશ્ચિંત કર્યો દરમિયાન મારે ત્રણ હૉસ્પિટલોમાં કુલ મળીને ૩૬ દિવસ રહેવું પડયું એટલું જ નહિ પણ એમના સદૂભાવથી હું બીજી રીતે પણ સારો થઈ અને લગભગ . ૧૦,૦૦૦નો ખર્ચ થયો. મુખ્ય તકલીફ હરસની હતી જઈશ એવી મારામાં શ્રદ્ધા પ્રેરી- અને એમણે મને બીજો પણ લાભ અને તે એટલી ગંભીર હતી કે માણસના લોહીમાં હેમોગ્લોબિન નામનું કર્યો મને દૂધ અને શાકના સૂપના પ્રવાહી ખોરાક ઉપર ચઢાવી દીધો, લોહતત્વ હોય છે તે તન્દુરસ્ત વ્યક્તિમાં ૧૪ થી ૧૬ ગ્રામ જોઇએ કે જે આજ સુધી ચાલુ છે. ઘટીને ૬ ગ્રામ થઈ ગયું હતું. સદ્ભાગ્યે હું એ યાતનામાંથી ક્ષેમકુશળ ડૉકટર કિરણના નસિગ હૉમમાં હું દશ દિવસ રહ્યો ત્યાં સુધી ' બહાર આવ્યો. જરા હરતો ફરતો થયો, રિક્ષામાં કે કોઇની સાથે સ્કૂટર મને ગામમાંથી કેટલા બધા લોકો જોવા આવ્યા ! હું નસિંગે હમમાં ઉપર બેસી બહાર જતો થયો અને લોહની ટીકડીઓ લઈ દાખલ થયો તે પછીનો દિવસ શ્રાવણી અમાસના મેળાનો હતો અને હેમોગ્લોબિનનું પ્રમાણ ૧૪.૯ ગ્રામ સુધી લઈ ગયો. બે-ત્રણ રોટલી અમારી સગાંઓ કે પરિચિતોમાંથી જે કોઈ ત્યાંના નીલકંઠ મહાદેવના ખાતો પણ થયો. વર્ષોથી ચાલુ રહેલી કબજિયાતની તકલૈફ પણ દૂર દર્શને આવ્યાં હતાં તે બધાં મારી ખબર કાઢવા આવ્યાં હતાં. સામાન્ય થઇ ગઈ.
રીતે હું માંદો હોઉં ત્યારે, ધરે કે હૉસ્પિટલમાં, કોઈ મને ઔપચારિક પણ આ સદ્ભાગ્ય લાંબું ન ચાલ્યું. સાતેક માસ પછી રીતે જોવા આવે એ ગમતું નહોતું. માતાપિતાને હું કહેતો કે તેઓ ગર્દભભાઈની અવળચંડાઈ ફરી શરૂ થઈ. આ વર્ષના જુલાઇ માસના પોતે જોવા ન આવે અને કોઈ મારી ખબર પૂછે તો કહેવું કે “સારું પહેલા અઠવાડિયામાં ફરી હરસ ઊપડયા અને ગષ્ટ માસમાં તે છે, જોવા જવાની જરૂર નથી.” મિત્રો આવે તો મને ગમે અને તેમની માટે ઑપરેશન કરાવવું પડયું. હવે ઠીક છે, પણ જૂન માસના અંત સાથે વાતો કરું, પણ કોઈ ઔપચારિક રીતે જોવા આવે તે નહોતું સુધી હતું તેવું શરીર રહ્યું નથી અને ફરી કયારેય એવું થશે એવી આશા ગમતું. આ વેળા મને જુદો જ અનુભવ થયો. એ દશ દિવસ નથી. મે માસમાં તો હું છેક મુંબઈ ગયો હતો, પણ હવે સ્કૂટર ઉપર દરમિયાન કંઈ નહિ તો પચાસ સ્ત્રીપુwો મને જોવા આવ્યાં હશે, અને કે રિક્ષામાં પણ કયાંય જવાનું ગમતું નથી. મિત્ર શ્રી મહેન્દ્ર મેઘાણીએ તેમને કોઈ માત્ર ઔપચારિક ભાવથી આવ્યો હશેપણ મને તો એક પત્રમાં લખ્યું હતું તેમ હવે હું બાણશય્યામાં પડયો છું અને એમ જ લાગતું કે બધાં મારા ઉપર પ્રેમથી પ્રેરાઈને આવે છે. એમની એમાંથી કયારેય ઊઠી શકીશ એમ મને લાગતું નથી.
અવરજવર એટલી ચાલુ રહેતી કે મારી અને મારી સારવારમાં રહેતાં પણ મારા ગર્દભભાઇની આવી અવળચંડાઇ માટે હું તેમને દોષ પત્નીને આરામ માટે થોડો સમય પણ નહોતો મળતો પણ મને એ નથી આપતો. તેઓ એમના સ્વભાવ પ્રમાણે વર્યો, પણ જાયે- આનો કંટાળો ન હોતો આવતો અને પત્ની પણ બધું હસતા મોંએ અજાણે તેમણે મને એક મોટો લાભ કરાવ્યો છે. કહેવત છે કે સુખમાં સહન કરી લેતાં. સાંભરે સોની અને દુઃખમાં સાંભરે રામ. મને સુખમાં સોની નહોતા. તે પછીની હૉસ્પિટલમાં સર્જન શ્રી નવીન પટેલના પિતા સાંભરતા અને દુ:ખમાં મને રામ પણ ન સાંભર્યા. તેને બદલે આ ગુજરાત કૉલેજમાં મારા સહાધ્યાયી હતા અને મારા ઉપર સદ્ભાવ