Prabuddha Jivan 1977 Year 38 Ank 17 to 24

SR No.: 525962
Original Sutra Author: N/A
Author: Chimanlal Chakubhai Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 1977
Total Pages: 84
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 8 MB

Page 60

પ્રબુદ્ધ જીવન
તા. ૧૬-૩-૭૭
ચિરાગ જલા નહી.... nલાના અબુલ કલામ આઝાદને એક લેખ વાંચી સૌના હાલ અત્યારે આવા છે : રહ્યા હતા, એમાં એક ફારસી શેર પર નજર ચોંટી ગઈ–
મુખસર હાલે - ચશ્મ – દિલ યહ હૈ, જુજ મેહબ્બત હર બુર્દમ
ઈસકો આરામ ઉસકો ખ્વાબ નહીં. સુદ દર મહેશર ન દાસ્ત
--ટૂંકમાં આંખ અને દિલની હાલત એવી છે કે દિલને ચેન દિીને – દાનિશ અજે કદમ
નથી, આંખમાં ઊંઘ નથી. કસ બીજે બર ન દાત.
સૌની સ્થિતિ જ્યાં આવી હોય તે કોઈને કોઈના તરફ -ક્યામતને દિવસે મહોબ્બત સિવાયનું હું જે કંઈ લઈ
સહાનુભૂતિ પણ કયાંથી હોય ? તમે જે દુ:ખના માર્યા ચીસ આવ્યો તેનાથી કશે ફાયદો થયો નહિ. ધર્મ અને બુદ્ધિએ કહ્યું
પાડી ઊઠશે તેઅહીં અમારી કોઈ કદર નથી.
હમસાયા શુનીદ નાલાઅમ ગુફા પ્રેમના શ્રેષ્ઠત્વને સ્વીકાર આ કથનમાં છે. ધમેં જગાવેલું
ખાકાની ર દિગર શબ આપદ ? પાશવી ઝનૂન કે બુદ્ધિએ જગવેલા અનેકાનેક અટકચાળા અંતે
-જ્યારે મારી ચીસ – મારો પિકાર પાડોશીઓના કાને પહોંચે કશા કામના નથી, એની પ્રતીતિ વહેલી – મેડી સૌ કોઈને થયા
તે બેલ્યા કે લ્યો ભાઈ સાહેબની રાત પડી. વિના રહેતી નથી. પ્રેમના પાવક વારિથી આર્દ્ર તા ન પામ્યું હોય
આ પરિસ્થિતિમાં પછી માનવીના ચિત્ત માટે બે જ વિકલ્પ એ ધર્મ રૂઢ જડ, ક્રિયાકાંડ માત્ર બની રહે છે. એથી માનવીની
રહે છે. કાં તે પાગલપણ કાં આપઘાત. બંનેમાંથી એકે સારી દાંભિકતાને ભલે ધરવ થાય, એનું હોવું એથી ધરાનું નથી.
ચીજ નથી. આ સ્થિતિથી દૂર રહેવું હોય તે માણસે માણસ માટે બુદ્ધિના બણગા પણ હૃદયની આરઝુને પરિતૃપ્ત કરવા શકિત- મહોબ્બત રાખતા શીખવું પડશે. માન નીવડતા નથી. બુદ્ધિએ સર્જેલી અનેક ભૂલભૂલામણીઓ તે આ મહોબ્બત ઔપચારિક હશે તે કશે અર્થ નહિ સરે. એ માનવીની મૂર્તિને ઊલટાની એવી તે મૂંઝવી મારે છે કે કદીક તે
દિલને અવાજ, આત્માની ઝંખના હશે, તે જ એ બંનેનું કલ્યાણ આપઘાત સિવાય એને ઉગારો પણ થતું નથી.
કરશે. આજે પ્રેમભાવના, સેવાની વાતો તે સૌ કરે છે, પણ એ બાકી બચે છે માત્ર પ્રેમ. પ્રતિપાર ઉદાર બનતા જતા, વાતે જ છે. જ્યાં સુધી હૃદયની ઊંડી પ્રતીતિથી એ ઉચ્ચારણા જગતની તમામ જીવ–સૃષ્ટિને, સર્જનહારના તમામ સૂજન પર થતા નથી, ત્યાં સુધી એ માત્ર બકવાસ જ બની રહે છે. ચાંદનીની જેમ શાતા ઢળતા પ્રેમની પરિપૂર્ણિતા, પ્રફુલ્લતા અને
“હું - પદોમાં અંધ બનેલ માણસ આવી સાદી વાતો ઝટ પાવકતાની આછીપાતળી યે પ્રતીતિ જેના હૈયાને સાંપડે છે, એની
સમજ નથી. પ્રતિદિન નવી – નવી મહત્ત્વાકાંક્ષાઓને નશે જેની દષ્ટિ એની ગતિ જુદી હોય છે.
બુદ્ધિ પર સવાર થતું જાય છે એ માણસ સાચી વસ્તુ સ્થિતિનું સંતને મહંતોએ આવા દિવ્ય પાવક પ્રેમને મહિમા ગાય છે. મૂલ્યાંકન કરવામાં ગોથું ખાઈ જાય છે ને એક નાની સરખી યુગે યુગે કૃષ્ણ, ઈસા મસીહ કે બુદ્ધ – મહાવીર કે મહાત્મા ગાંધીની ભૂલથી વ્યકિત શું આખા સમાજ, આખું રાષ્ટ્ર પોતાના આદર્શથી જેમ અવતરતા આવા મહાનુભાવે પ્રેમને મહિમા બુલંદ સૂરે સેંકડો ગાઉ દૂર રહી જાય છે. સમયની તે જ રફતાર સાથે કદમ ગાય છે. જ્યાં જ્યાં એમની એ પ્રેરકવાણીના પડઘા પડે છે, મિલાવવાની એ શકિત ખેઈ બેસે છે. સમય કોઈની રાહ જોતો ત્યાં ત્યાં પરિવર્તન એક પરમ શાંતિદાતા પ્રક્રિયા આરંભાતી હોય નથી. વણઝાર પર વણઝાર વહી જ જાય છે. જે રુકયા તે રહી છે. વ્યકિતની આ અંગત અનુભૂતિ છે. જાહેરમાં લેવાતી પ્રતિજ્ઞાઓ, પડે છે, ડગ્યા તે ડૂબી મરે છે અને આ બધું થાય છે એક નાની શપથવિધિઓથી આ અનુભૂતિ આગવી ને અનુપમ છે. હૃદયની | સરખી ભૂલમાંથી - ઉડી ગુહામાંથી ઊઠતો ધીર ગંભીર સાદ માનવીના ચિત્તને પ્રેમની
યહ લમહા ગાલિ બૂદમ પરમ પાવનકારી જાહનવીના જળથી અભિસિકત કરી, એ નિર્મળીએ
બ સદ સાલા ૨ હમ દૂર શુદ. બેજરહિત, મુકત કરી સુખી કરી મૂકે છે.
-ફકત એક ક્ષણ બેપરવાહીથી કામ લીધું કે મંઝિલ સે સાલ • પરંતુ આ સ્થિતિની પ્રાપ્તિ સરળ નથી. મહાનુભાવોની વાણી દૂર રહી ગઈ.
એમના મરણ બાદ મૂક બની જાય છે. એમના વચને ગ્રન્થમાં આપણા પણ અત્યારે એ જ હાલ થયા છે. કેદ પૂરાઈ જાય છે. ગ્રંથે ઊઘડે છે તે મતલબપરસ્ત લોકો પણ નિરાશ થવાની જરૂર નથી. ભૂલ્યાં ત્યાંથી ફરી ગણીએ. એમાંથી મનફાવતા અર્થો તારવી કાઢી ગૂંચે સુલઝાવવાના બદલે જાગ્યા ત્યાંથી સવાર. ફરી ભૂલ ન થાય તેની સાવધાની રાખીએ . ઊલટાની વધુ ગૂંચવે છે. એ ઊલટી - સૂલટી વાત હૈયામાં રહેલા અને હૃદયમાં પ્રેમમંત્ર ઘોષ જગવીએ. વેરઝેર ભૂલીએ. ગઈ સાહજિક રૌતન્યને પણ હણી નાખે છે. રહ્યો – સહો પ્રકાશ ગુજરી ભૂલી જઈએ. પણ નષ્ટ થાય છે.
અને એ આપણી પોતાની, સૌની અને સમયની માગ છે. બુઝા હૈ જબસે દિલ મુજ હજીકા
કાળની એ માગને ન અવગણીએ, પ્રેમનું મૂલ્ય સમજીએ કેમ કેચિરાગ જલતા નહીં કહીંકા
રાહખ રા અસ્તગી – એ – રાહ ને સ્ત - જ્યારથી મુજ દુખિયાનું દિલ બૂઝાઈ ગયું છે ત્યારથી કયાંય
ઈશ્ક હેમરાહ અસ્ત- હમ ખુદ મંજિલસ્ત. પણ દીવો સળગતો નથી. અને પછી દુનિયા આખી યે ભેંકાર -પ્રેમને રસ્તો એ છે કે જે પર ચાલનારને થાક નથી લાગતી, ભાસે છે.
કેમ કે પ્રેમ જેની સાથે છે, એની સાથે જાણે ખૂદ એની મંજિલ આજે આપણાં મનની આ સ્થિતિ છે- સૌની આ સ્થિતિ છે. જ હોય છે. મન ગૂંગળાય છે, જીવ મુરઝાય છે, આત્માનું ચૈતન્ય હણાય છે.
અનવર આગેવાન