Prabuddha Jivan - Tarun Jain 1937 Year 11 Ank 24

SR No.: 525922
Original Sutra Author: N/A
Author: Chandrakant V Sutariya
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 1937
Total Pages: 92
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 7 MB

Page 63

:: તરુણ જૈન :
૧૪૭
|
જૈન ધર્મ અને નિવૃત્તિમાર્ગ
વ્યાખ્યાતા : પંડિત દરબારીલાલ
છે. છતાં પૃથ્થિર
હાર
ગુજારે રો થયો
સજારમાં જો
નત કર.'
એકદા એક માતાએ એના આળસુ પુત્રને કહ્યું: “બેટા ! આમ પડે. છતાં પૃથ્વિ પર તમામ માગે આપણે સડક બનાવી નથી શકતા આળસમાં અંદગી કેમ જશે ? આમ આપણે ગુજારો શું થશે ? અને બનાવેલી સડકે ૫ર ૫ણુ કાંટા કાંકરા તે રહે જ છે એટલે પૈસા પેદા કરવા બજારમાં જતો જા. દુકાને દુકાને ફર. ખૂબ મહે- આપણે બુટ પહેરી લઈએ છીએ. આ રીતે કેટલાક જગત સુધારે
છે કેટલાક પિતાની જાતને સુધારે છે. ત્યારે જ આપણે સુખમાર્ગ પુત્ર માતૃભકત ને આજ્ઞાકારી હતા. આજ્ઞાનુસાર બજારમાં જવા પર ચાલી શકીએ છીએ. પહેલામાં પ્રવૃત્તિથી કંઇક વિશેષ રહ્યું છે.. માંડ. દુકાને દુકાને ફરી બુટનાં તળીયાં ધસી નાખ્યાં છતાં એને બીજામાં નિવૃત્તિથી કંઈક વિશેષ છે. આમ ધાર્મિક પ્રવૃત્તિ નિવૃત્તિ કંઇ મળ્યું નહિ એટલે પરિશ્રમ અધુર માનીને એક જગ્યાએ દંડ ભરી છે. એકલી નિવૃત્તિ નમાલી છે. એકલી પ્રવૃત્તિ નિરર્થક છે. પીલવા માંડયા અને બેઠકે પશુ લગાવી દીધી. આ રીતે માતાની એકલી નિવૃત્તિ જડતા છે, એકલી પ્રવૃતિ શયતાનીયત છે. આનાઓનું એણે અક્ષરશઃ પાલન કર્યું પણ આજ્ઞાંકિત છતાં બુદ્ધિ કેવળ નિવૃતિને ધર્મની કસોટી માનીને ઘણા જૈને આપણા હિન પુત્રને જોઈ માતાએ આંસુ સાર્યા.
ધર્મને નિવૃત્યાત્મક કહે છે. આ કસોટી પ્રમાણે તે જે જેટલા કર્ત મહાવીર પ્રભુ પુરૂષ હોવાને કારણે પિતા મનાય છે પણ એમને વ્યહિન એ એમની દૃષ્ટિએ એટલા માટે સાધુ મનાય ! ઉપવાસ જન પ્રેમ એટલે હતા કે સેંકડો માતાએથી પણ વિશેષ એમને આદરીને આળસુ પડયો રહેનાર માટે સાધુ ! દુનિયાથી જે દુર માનવા જોઈએ. એમણે એકવાર પિતાના આજ્ઞાંકિત અને ભકત નાસે તે પરમ સાધુ ! એ પ્રકારના આ સાધુઓનાં કાર્યથી જગતને અનયાયીઓને કહ્યું “પુત્રો ! સંસારની સ્વાર્થ જાળમાં ફસાઈને નથી શું લાભ થાય છે કે કાનું કેટલું સુખ વધે છે એ વિચારતા તમે પિતાનું કાંઈ હિત કરી શકતા અને એથી જગતનું હિત કરવામાં નથી. જેનાની તે નહિજ પણ કઈ ધર્મની સાધુતાની આ વ્યાઅવરોધ રહે છે તે તમે કંઈક ત્યાગ કરો અને નિવૃત્ત બને.”
ખ્યા નથી. સીધી, સરળ ને નિર્દોષ વ્યાખ્યા સાધુતાની એ છે કે આજ્ઞાકારી કહેવડાવતા ભગવાનના અનુયાયીઓએ પ્રભુની આજ્ઞા જે ઓછામાં ઓછું લઇને વધારેમાં વધારે આપે તેજ સાધુ છે. પછી માથે ચડાવી અને ખૂબ ત્યાગ કરી નાખ્યા–એટલે બધે કે પ્રેમ, તે રાજા શેઠ કે ભિખારી, પુરૂષ કે સ્ત્રી, પ્રહસ્થ કે ત્યાગી, આચાસેવા કતવ્ય આદિ પણ છોડી દીધાં. ત્યાગ શા અર્થે છે એ એમણે રને ચોકકસ નિયમપાલક કે નહિ પાળનાર, નાગે કે આ વિચાર્યું નહિ. નિવૃત્તિ કંઈ ધર્મ નથી, પરંતુ એ કંઈ પ્રવૃત્તિની રાખતે હૈ, મુહપની રાખતે હૈ કે ખમીસ કેટ પહેરતા હો–ગમે પરાગામી છે. નિવૃત્તિ તે માત્ર સ્વાર્થની કરવાની અને એટલા માટે તે હે પણ જે દુનિયાને વધારેમાં વધારે આપીને દુનિયા પાસેથી કે જગત હિતાર્થે પ્રચંડ પ્રવૃત્તિ આદરી શકાય. પ્રવત્તિહિન નિવૃતિ ઓછામાં ઓછું લેતે હોય તે સાધુ છે. માનવીને પત્થર શે' જડ બનાવે છે.
જૈન શાસ્ત્રમાં મહારાજ ભરત, કુર્માપુત્ર વિગેરેના જે તે | પ્રવૃત્તિ અને નિવૃત્તિ બને એકજ સિકકાની બે બાજુ છે. છે તે કલ્પિત ભલે હોય પણ એને અપવાદ માનીને એની ઉપેક્ષા સિક્કાની બને બાજુઓ જળવાઈ રહેવી જોઈએ. એક બાજુથી ધસાઈ કરવા માટે તે નથી જ. કમ્પાસની સેય પર પ્રભાવ પાડીને માર્ગ ગએલો સિકકે ચાલતું નથી. આ રીતે દરેક ધર્મમાં આ બંને નિર્દોષક ધ્રુવે તારા જેવા એ આપણે માટે છે. આપણી સંસારી બાજુઓ છેજ, ધર્મના ઉદેશને પરિપૂર્ણ કરવા બને અંશે હોવા સમુદ્રયાત્રાના માર્ગે એ દિવાદાંડી જેવા છે. એની ઉપેક્ષા કરીશું તે જરૂરી છે. ધર્મ છે સુખાનંદ સારૂ. “મૌજ” શબ્દ સારો નથી લાગતો આપણે પિતાને ડૂબાવીશું.. માટે “કલ્યાણ” વાપરીએ છીએ. પણ શબ્દ ગમે તે હે, ધર્મ છે જૈન ધર્મની નિવૃત્તિ ને સાધુતા એ આપણને સમજાવે છે. તો સુખને સારૂજ, નહિ તે એને આટલી અગત્ય આપણે શા જ્યારે ઘરમાં રહીને, ગૃહસ્થ વેશમાં પણ કોઈ કેવળી બની શકે અને સારૂ આપત ?'
કેવળી–અર્વત-બનીને પણ પોતાનાં માબાપની સેવા કરી શકે તે સુખ મેળવવા આપણે બે કામ કરતાં રહ્યાં. દુઃખ છે એવાં સાધુઓએ ગરીબની–ગૃહસ્થની સેવા ન કરવી જોઈએ ? જે કાર્યોથી સાધને હટાવી સુખના સાધન વધારવા એ પહેલું કાર્ય. કેવળ કૂર્મીપુત્રનું કૈવલ્ય કલંકિત હેતું થયું તે કાર્યો કરવામાં આજકાલના ભૌતિકજ નહિ પણ દયા, પ્રેમ, પરોપકાર પણ સુખનાં સાધન છે. સાધુએનું મહાવ્રત શી રીતે ખંડીત થઈ જતું હશે ? અને દુનિયાની એને માટે આપણી પ્રવૃત્તિ કરવાની. છતાં બધાં દુઃખે દુર થશે નહિ. કંઈયે સેવા કર્યા વિના દુનિયા પર પોતાને અસહ્ય ભાર નાખીને ન્હાના હોટાં કંઈક તે રહીજ જશે. એને સારૂ આપણે સહિષ્ણુતા મહાવ્રત જળવાતું હશે ? કેળવવી રહેશે. દુઃખથી નિર્લેપ બનતાં શિખવું પડશે. |
નિવૃત્ત-માર્ગને નામે આજની સાધુ સંસ્થા સમાજના ઉપર ભાર રરતા પર ચાલવા આપણે બે કાર્ય કરીએ છીએ. પહેલું કાર્ય રૂપ બની છે. લશ્કરને ભારથી આને ભાર વધારે છે. સેવાના સડક બનાવવાનું જેથી એમાં કાંટા કાંકરા ન રહે અને ચાલવું સુગમ નામે આ લેકેએ એવી વાતો પ્રચારી છે કે જે નકામી છે અને