Page Text
________________
: : તરુણ જૈન : :
પ્રેરક કાં નથી ?
ઐતિહાસિક સિધુઓ છતાં પ્રભુ મહાવીરનું જીવન, એને જીવન , બારણું ઠોકતું આવે છે. આમ પરિશ્રમ અલ્પતા ધારણ કરે છે ને વિકાસ આપણને પ્રેરક તત્વ કેમ પૂરાં પાડતાં નથી એ આજે વિચા- જીવન વિકાસના પ્રેરક બળો આપણા મહાનાયકના લખાયેલા જીવન રીએ. સનાતન સત્યો હોવાને કારણે એમણે દીધેલ ઉપદેશ–સત્વે ચરિત્રોમાંથી આપણને શોધ્યા સાંપડતા નથી. આપ આદર્શ બને છે. એ આદર્શ સ્થાપીને આપણે વધતા કે ગત જીવનના સંસ્કારો ભલે હોય છતાં કેાઈએ બાળક જન્મથી ઓછો પરિશ્રમ કરીએ છીએ. એ આદર્શન અલ્પાંશને પણ આપણે મહાન હોતું નથી. શક્ય છે કે બીજામાં દુર્લભ એવી બુદ્ધિ પ્રતિભા સિદ્ધ કરીએ તે સંતેષ અનુભવી લઈએ છીએ અને વધુ માટે ત્વરિત નિર્ણય શકિત અને નિર્ણયને અમલમાં મૂક્યા પછીની ચિંતન ને પ્રયાસ ન કરી શકીયે તે મને દુખ અનુભવીએ છીએ. અણનમ મકકમતા એવા અસાધારણું બાળકમાં જહદી પ્રગટે. આવા
મહાવીરભાખ્યા ઉપદેશ પ્રત્યે આટલી ભકિત છતાં પ્રભુમહા- ગુણેને લઇને એના વિકાસ એ જલદી સાધે ને લોક કલ્યાણ એના વિીરનું જીવન આપણું માર્ગને અજવાળતું નથી. અશકય આદર્શોની જીવનનું પરમ ધ્યેય બની રહે. પણ આ મહત્તા સીદ્ધિ દરમ્યાન પરિકથાઓ જહેવું એ આપણને લાગે છે. પરિકથાઓ-ઉડતી દેવીઓ
વિચારોનાં વિપુલ યુદ્ધ, પ્રલોભનોની ખેંચાખેંચ, અને બાહાંતર ને રૂપસુંદરીઓ ચંદ્રમાંના તેજ જેવું સરોવર નિર; જાદુઈ ધેડાઓ
ડગાવી દે હેવાં સંકટનો એણે સામનો કર્યો હોય છે અને આદર્શની ને જરજવાહરથી મઢયા દેવપુરૂષે, જાદુઈ વીંટીઓ અને દેશદેશ
તને બુઝાવવા મથતાં ઝંઝાવાતા આડે શરિરને ઢાલ બનાવીને કલ્પના જહેટલા વરિત વેગે લઈ જતી જાદુઈ પવનપાવડીઓ આ
એણે એ જાતને સચેત રાખવા અનેક પ્રયત્નો કર્યા હોય છે. બધું પરિસાહિત્ય બાળક બુદ્ધિને બહુ ગમે છે, એની નજરને કલ્પના
આ મંથને–આ પ્રગતિ પગથાર એના વાસ્તવિક સ્વરૂપમાં પર જાદુ કરી એ એમને નજરકેદ કરે છે, પરંતુ વય વધતી જાય
આપણું જૈન કથાઓ રજુ નથી કરતી. ભગવાન મહાવીરનું જ છે, વાસ્તવીકતા સમજાતી જાય છે હારે આ પરિસૃષ્ટિ સ્વપ્ન
ચરિત્ર હમણાં મેં ફરીથી વાચ્યું. સૃષ્ટિની માફક નિશાન મુકયા વિના વિલિન થાય છે.
માતાના ગર્ભમાંથી ભગવાન વિચારવા લાગ્યા. માતાને ઉત્પન્ન * " , sોવા રેત ધામિક ચરિત્રો-તિર્થ કરેના ને મહાપુરૂષના થયેલ દુ:ખ નિવારવા પોતે કંપવા ફરવા લાગ્યા તેથી ત્રિશલા અને ઉપદેશાત્મક કથા સાહિત્યને વાંચતાં આપણે અનુભવીએ છીએ, માતાનો શોક દુર થશે.” અશય વાતોની કલ્પના નળમાં વાસ્તવિક હકિકતા એવી રીતે ગર્ભમાં ભગવાન સાડા છ માસના થયા ત્યારે એમને વિચાર વિટાંઇ પડી છે કે જે શુધ સ્વરૂપે નજરે પડતી નથી. પરિણામે આવ્યો ને નિર્ણય કર્યો કે માતાપિતા હયાત હોય ત્યાંસુધી મારે આપણા કલ્પના–પ્રદેશે એક માયાવી સૃષ્ટિ સરજાય છે જે કેવળ દિક્ષા ન લેવી.' આશ્ચર્ય ઉદભવાવીને જ જતી રહે છે. આવી કથાઓ રચવામાં લોક “આસન કંપથી પ્રભુનો જન્મ જોણી ઈદ્ર સપરિવાર સૂતિકાકલ્યાણના ઉદેશે જે પરિશ્રમ લેવા હોય છે. તે એના ઉદ્દેશને ગૃહ આવ્યા. ભકિતવશાત જન્મ મહેતત્સવ કરવાને ભગવંતને મેરૂ
અળગો રાખીને માત્ર એ કથા લેખકની હવામાં મહેલ બાંધવાની પર્વત પર લઈ જવા, ભગવંતનઃ માતાને અવસ્થાપિની નિદ્રા આપી કળા પર મધુ કરે છે. મુગ્ધતાની એ પળ વહી જાય છે ત્યહારે અને તેમની પડખે ભગવંતનું પ્રતિબિંબ મુકી અંકે પિતાના શરિરના કોઈ કાયમી અસરને બદલે પેલી પરિકથાઓની જ્યમ કેવળ શુનકા- પાંચ રૂ૫ ર્યા. એક રૂપે તેમણે પ્રભુને ઉપાડી કર સંપુટમાં રાખ્યા. રજ રાખી જાય છે.
બીજા રૂપે ભગવંત પર છત્ર ધારણ કર્યું અને બે રૂપે ચામર ઢાળવા આવા કથાનકે નથી શુદ્ધ સ્વરૂપે હકિકત રજુ કરી શકતાં,
લાગ્યા અને એક રૂપે વિજ ઉછાળતા આગળ ચાલવા લાગ્યા.' નથી પ્રતિ પગલે વધતા જતા કથાનાયકનો વિકાસ દર્શાવી શકતા;
‘ઇદને સંશય થયો બાળભગવંત બારસે પચાસ જળાભિષેક કથા નાયકે સેવેલા પરિશ્રમની પ્રશંશા કરીએ એ ભાવ પ્રકટાવી
કેમ સહન કરશે ? તિર્થંકરોનું અતુલ બળ જણાવવા પ્રભુ બાળક નથી શકતા, નથી નાયક પરત્વે પૂજ્ય ભાવ પ્રકટાવતાં અને એ
હોવા છતાં પોતાના ડાબા પગના અંગુઠાથી મેરૂ પર્વતને દબાવ્યા બધાંને કારણે એમાંથી પ્રેરણુ સાંપડતી નથી, એ નાયક જહેટલે
મેરૂ કંપાયમાન થયો.” શુદ્ધ ભાવે પરિશ્રમ કરીએ તો આપણે પણ એવું કૈક કરી શકીએ
તિર્થંકરના શરિરમાંનું રૂધિર ગાયના દુધ જેવું વેત હોય છે.' એવી શ્રદ્ધા જન્મતી નથી અને એથી અશકય આદર્શો દર્શાવતી આ કથાઓ કેવળ “અહા’ને ઉદગાર પ્રકટાવી મન, મગજ કે જીવ
ભગવાનને વ્યવહારની તમામ કળાઓ અને વિજ્ઞાન અંગે નવું નમાં તત્વે મુક્યા વિના વહી જાય છે.
શિખવાનું ન્હોતું છતાં માતાપીતાએ ફરજ બજાવી તેમને નિશાળે એવા નાયકની મહત્તા સતત્ ચિંતન, ત્યાગ, અને લોકકલ્યાણ
મુક્યા.' નિી ભાવનાના પરિશ્રમમાં રહી છે એમ સમજાવવાને બદલે કેવળ --આટલાંજ અવતરણ બસ નથી ? આ પ્રકારના કથાનકે ભાગદેવીનાં એ કપાપાત્ર ફરજંદ છે એમ આવા કથા લેખકે આ૫- પર ટીકા કરી સમય વ્યય કરવા હું નથી માંગતો. પરંતુ આની ણને સમજાવે છે એટલે જીવનમાં પુરૂષાર્થનું મહત્વનું સ્થાન ભાગ્ય પરિકથાઓને કારણે જ આપણું સાહિત્ય આટલું વિપુલને વઈજ્ઞાનિક રોકી લે છે. વળી ભાગ્ય અંગે સામાન્ય માન્યતા એવી છે કે ભાગ્ય છતાં, એમાં જીવનનાં ખૂબ ઝીણું વિકન છનાં પ્રચાર નથી
| SR No. | 525922 |
| Book Title | Prabuddha Jivan - Tarun Jain 1937 Year 11 Ank 24 |
| Original Sutra Author | N/A |
| Author | Chandrakant V Sutariya |
| Publisher | Mumbai Jain Yuvak Sangh |
| Publication Year | 1937 |
| Total Pages | 92 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India |
| File Size | 7 MB |