The Jain 1988 07

SR No.: 525501
Original Sutra Author: N/A
Author: Natubhai Shah
Publisher: UK Jain Samaj Europe
Publication Year: 1988
Total Pages: 196
Language: English
Classification: Magazine, UK_The Jain, & UK
File Size: 8 MB

Page 161

Jón
ખડુગાસન (કાયોત્સર્ગ) ની યોગ મુદ્રામાંજ હોય છે. વૈજ્ઞાનિક શ્વાસની સ્થિરતા: જેમ શરીરના અંગો, દ્રષ્ટિની એકાગ્રતા દ્રષ્ટિએ જોઇએ તો જેમ ડાયનામામાં સતત ધારાપ્રવાહિક ગતિને મહત્વપૂર્ણ છે તેમ શ્વાસની સ્થિરતા જરૂરી છે. મનુષ્ય જેમ જેમ લીધે ઉર્જા જન્મે છે - ગરમી વધે છે આવીજ રીતે આ યોગમુદ્રાને વાસ પર સંયમ કેળવે તેમ તેમ તેની દ્રઢતા અને આયુષ્ય વધે છે. લીધે શરીરની શકિત બહાર વેડફાતી નથી પણ અંદરજ ગતિમાન સામાન્ય રીતે આપણે એક મિનિટમાં પચ્ચીસથી ત્રીસ વખત બની ઉર્જા કે શકિત ઉત્પન્ન કરે છે. અને ક્રમશ: દ્રઢતા આપે છે શ્વાસ છવાસની ક્રિયા કરીએ છીએ. તેને ક્રમશ: ઘટાડીને ૮ થી જયારે સાધક આ આસનો માં દઢ બને છે ત્યારે તેની આ શકિત ૫ શ્વાસ સુધી કરવી જોઇએ અને તે પણ દીર્ધ શ્વાસ દ્વારા. તેને નવીન સંચેતના-ભાવના આપે છે. જે શકિત વેડફાતી હતી તે વૈજ્ઞાનિકો પણ માને છે કે લાંબા-દીર્ધ શ્વાસ સંપૂર્ણ શરીરને એકત્ર થઇ ઇન્દ્રયોને મજબુત અને સંયમિત બનાવે છે. જયારે પ્રાણવાયુ આપે છે અને ર્તિ પણ. એટલે દીર્ધ શ્વાસોચ્છવાસની આ શરીરરૂપી જનરેટરમાં આવી વીજળીક શકિતનો પ્રવાહ સ્થિરતા ધ્યાન-યોગ માટે ખૂબ જ જરૂરી છે, જે શ્વાસ પર કાબુ નિરંતર પ્રવાહિત થવા માંડે ત્યારે બ્રહમજ્ઞાન, આત્મદર્શન સિદ્ધિ કે મેળવે છે અને ઇન્દ્રિય પર કાબુ મેળવે છે. ઘણાં લોકો આ શ્વાસ કેવળજ્ઞાન પ્રાપ્ત થાય છે આમ તીર્થક-મુદ્રામાં ધ્યાનસ્થ સાધક પર કાબુ મેળવીને મહિનાઓ સુધી મન ધારણ કરી આત્મ-દર્શનમાં મુકિત પ્રાપ્ત કરી શકે છે.
લીન બની શકે છે. શરીરને શકિત ઉત્પન કરવામાં અને મનનીસ્થિરતા: જેમ શરીરની એકાગ્રતા (સ્થિરતા) જરૂરી છે કુવિચારોથી મુકત થવામાં આ દીર્ધ શ્વાસ ખુબજ મહત્વ પૂર્ણ છે. તેમ મનની સ્થિરતા તેનાથી વધુ જરૂરી છે કારણકે આ ઇન્દ્રિયોને આમ જે સાધકને બેસતા, જોતા અને શ્વાસ પર કાબુ મેળવતા અસંયમિત બનાવનાર મનજ છે. જો મન સ્થિર ના હોય તે આવડ તેજ સામાયિકમાં સ્થિર થઇ શકે. ગમેતેવી મુદ્રામાં બેસીને પણ આત્માલાથે યોગ કે તેનું ધ્યાન થઇજ સામાયિક એટલે શું?: આપણે સહુ સામાયિક શબ્દથી પરિચિત ના શકે. મન તે ઓ ચંચળ અશ્વ છે. ઇન્દ્રિયોને વશીભૂત થઇને છીએ અને માળા ફેરવવાની ક્રિયાને સામાયિક કહીએ છીએ. પુલ પરમાણથી સિપ્ત થઇ સંસારનાં ભૌતિક સુખોની પરંતુ તેને જો ઉંડાણથી સમજીએ તો સમય નામ આત્માનો છે કામના કર્યા કરે છે અને અપ્રાપ્ય થતાં દુખી બને છે અને પ્રાપ્ત જે ક્રિયાથી આ આત્માને જાણવાની તક મળે છે તે સામાયિક છે. કરીને તૃષણાવાન બને છે. તેની સ્થિતિ તરતાના આવડે તેવી જયારે સાધક સામાયિકમાં લીન બને છે ત્યારે આત્માની સાથે વ્યકિત જેવી થાય છે જે પાણીની ઉંડાઇ જાણ્યા વગર તેમાં એકતા સ્થાપિત કરી તમામ પ્રકારના બાહ્ય હિંસાદિક કાર્યોથી ઝંપલાવે અને પછી ગોતું ખાઇ ડૂબી જાય. ઇન્દ્રિયસુખની ઘેલછા મુકત બને છે મન-વચન-કાય થી આત્મપ્રદેશ સાથે જોડાય છે. માણસને સિથર નથી થવા દેતી. અરે! કેટલું વિરોધાભાસી છે આ અને ઉચ્ચભૂમિ પર સ્થિત બની તે ચિંતવે છે કે હું આત્મા છું, મારું મનને ચંચળ માનવી! જે સર્વજ્ઞ વીતરાગી, સર્વત્યાગી ની ભકિત
વરપ જ્ઞાતા-દ્રષ્ટા છે, હું અનંત દર્શન-જ્ઞાન-વીર્ય થી યુકત છું, હું પણ ધન-જન ના સુખ માટે કરે છે. એટલે આ લગામ વગરના શય અને જ્ઞાતા છું,' સામાયિકના મૂળમાં આ આત્મામાં રહેલ ઘોડાને સર્વ પ્રથમ સંયમની લગામ થી બાંધઓ પડશે. સર્વે દિશામાં
સમતાભાવનો વિકાસ છે. જેથી ધન, સંપત્તિ, સંસાર, ભટકતા આ ચંચળ મનને એકાગ્ર બનાવવો પડશે. આપણે સહુ ઇષ્ટ-અષ્ટિ, રવ-પર ના તમામ ભાવો પ્રત્યે સાધક સમતાવાન બને અનુભવીએ છીએ કે જયારે સામાયિક કરવા આંખ બંધ કરીએ છે, સુખ-દુખમાં, નિંદા-પ્રસંશામાં સર્વત્ર તેના માધ્યસ્થ ભાવ બને છીએ ત્યારે અનેક વિચારોનું આક્રમણ થાય છે. માત્ર મોઢેથી પર છે. આ રીતે સામાયિકથી પ્રથમ ગુણ સમતા જમે છે. બોલાય, હાથમાં મણકા ફરે પણ મનતો વિવિધ દિશાઓમાં ભટકતું
સામાયિકધારી રાગ-દ્વેષથી મૂકત બને છે તે સાચા હોય માટેજ કબર કહ્યું છે -
દેવ-શાસ્ત્ર-ગુરૂમાં શ્રધ્ધા રાખી નિશ્ચય ભાવ પ્રાપ્ત કરે છે. તે “માલાતો કરમેં ફિરે જીભ ફિ મુખ માંહિ
સતત જિતેન્દ્રીય બનવાનો પ્રયાસ કરે છે. આમ સંયમ જેનો મનુવા તો ચહું દિશિ ફિરે યહ વિધિ સુમરન નાહિ” આધાર છે એવો સ્થિર સાધક બાહ્ય આક્રમણ કે ભય કે ઉપસર્ગથી મનોવિજ્ઞાન પણ ચિત્તની એકાગ્રતાને મહત્ત્વપૂર્ણ માને છે. ચલિત થયા વગર સમસ્ત કષાયોનો વિરોધ કરે છે. આવા ગીતાકારે તો મનનેજ મોક્ષ અને બંધ ના કારણે રવરૂપ માન્યો છે. સાધકના મનમાં પ્રાણી માત્રનાં કલ્યાણની ભાવના, દયા, મૈત્રી, એટલે મનને સમગ્ર બાહ્ય જગતથી ઇન્દ્રિયોના સમાગમથી છૂટુ
પ્રમોદભાવ જન્મે છે. પાડી રિથર કરવું પડશે ત્યારેજ બેસવાની સ્થિરતામાં દ્રઢતા અને
સામાયિક માટે યોગ્ય સ્થળ: સામાયિક ઘરમાં પણ કરી શકાય ક્ષમતાં આવશે.
પરંતુ ઉત્તમ સ્થળ મંદિર કે ઉપાશ્રય હોય છે. તે ઉપરાંત કોઇ શાંત આમ તન-મનની દ્રઢતા ધ્યાનયોગ ની પ્રાથમિક પણ સૌથી વધુ બગીચો, જીવજંતુરહિત સ્થાન પણ હોઇ શકે. બાહ્ય શાંતિ મનને મહત્વની બાબત છે.
સ્થિર બનાવે છે. સામાયિકનો સમય પૂર્વાહ, મધ્યાહુ અને
128