________________
સનેડે સ્વાર્પણ ડહાપણ હું કાંઈ ન જાણું. પણ હું જાંબુભાભી ! હેતવાળા માગે એ આપવું નહિ?” નેમે દલીલને પુરા ઊભું કર્યો.
જાંબુ, લીંબુ એવાં નામ પાડશે નહિ! નહિતર આપણે મેળ નહીં બાઝે! ગોળ ગોળ વાત કરી જે મારી સાક્ષી દેવડાવે છે!” જાંબુવતીએ રણક્ષેત્રમાં પ્રવેશ કર્યો. - “ધનતાપસીએમાં આ ક્રોધાગ્નિ ક્યાંથી સળગી ઉઠે છે! આ તે બાળીને ક્યાંય ભસ્મ કરી દેશે બાપલા રે! કહેને કે તમને મત ગમતું જ નથી એટલે વાત પડતી મુકું.” નેમે હાર કબુલ કરાવવા સંગઠી ચલાવી.
“ એમ વળી. પછી છે કાંઈ? પિતે જાણે હું એક જ સમજતો હોઈશ. પણ એ મુંછ નીચી રાખજે. સૌમાં અક્કલ છે કે “બ્રાહણને માર્યો નખોદ જાય એ વાત સાચી, પણ મારનારાનું જતું હોય ત્યારે જાય પણ બ્રાહ્મણનું તે વખતે જ જાય.” રૂકિમણીએ વાત ચેખી કરી. ફિલસૂફીને ફગ ફુટી ગયો. - “ ! આપણે તે છેવટ જીત્યા. હવે માથે ઓઢા માથે. શરમાવ શરમાવ જરા !” મે મજાક કરીને સૌ હસી પડ્યા. વેલડીએએ હાસ્યનું પાન કરી કુંણું ઝીણું પાંદ કાઢયાં.
તમે ખેસવ્યું તો તમે સરખું કરે, નહિ તે ભલે એમ જ રહ્યું. મારે શું? તમે જે જે આ વાંક કેઈ ને ભેગવવું કેાઈને પડે! હવે જ તે એ શા સારું?” રુકિમણીએ મશ્કરી પ્રસંગે મુક્તાહાસ્ય વેરતા તટસ્થ રહેલા કૃષ્ણ પ્રત્યે બેલી ફરિયાદ કરી.
“તબાહ તમારાથી તો.” કૃણે ફેંસલે આપ્યો ને હાસ્ય આગળ વધ્યું.
“, આમ આવે. સાળુ ઓઢાડું. પછી તે રાજીને?” નેમે ગુન્હાને દંડ કબુલ રાખે.
કાંઈ બોલવાનાં લખાણુ! જાણે પિતે પૈસા ખરચીને ભાભીને ઓઢાડતા હાયને “સાલું ઓઢાડું” રુકિમણીએ તેમના શબ્દો ચીખ્યા. તે ઉઠીને નેમ પાસે આવી. હવે તેમને વારો આવ્યો ને મે સાળ પકડવા હાથ લંબાવ્યું ત્યાં તો શિરે ઝુંટ પડી. વાળ ખેંચાયા. લંબાયેલા હાથ પાછળ વળ્યા પણ પકડ મજબુત હતી.
છેડો હો ભાભી! પછી રાડ પાડશે.”
જોયું જાશે. અત્યારે તે ઘાટમાં આવ્યા છે. ખુબ તોફાન વધ્યાં છે હમણું તે.” સત્યભામાએ આવી પળ ન ચુકવાની નીતિ રજુ કરી. - “અમે તે તોફાની ને પોતે તે મસ્તીને ભંડાર. આ વાક્ય સાંભળતા સત્યભામાને બટકબોલા દિયર ઉપર ખાઈ ગઈ. વાળને આંચકે મારી વધુ ખેંચ્યા.
“અરરરર.......ઓહ...નેમે છટકવા છેતરામણી ચીસ પાડી ચહેરાપર
