________________
જૈન ધર્મ વિકાસ
=
==
मुसाफीरने!
-
લેખક–પં. શ્રી મનહરવિજયજી મહારાજ.
એ પંથી! એ ભવ્ય! તું આમને આમ હજારે, લાખે, કરેડે બલ્ક હિસાબ વગરના ગાઉની મુસાફરી કરી ચુકયા. પણ હે કુલીનાત્મા! તું જરાપણ પાછું વળીને જેતે જ નથી. કે હવે મારી મુસાફરી ક્યાં જઈને અટકશે, ને હું પાછો કયી ગર્તામાં પડીશ? આજ સુધી ચારગતિ રૂ૫ રાશીલાખ જીવાયોનીમાં જન્મમરણ, સાગવિયેગ. સુખદુ:ખની પરંપરામાં મણું રહી નથી. ચાર ગતિમાંથી એવી કોઈ ગતિ નથી કે જેમાં દુઃખને અંત હોય.
મનુષ્યગતિમાં બાલબચ્ચાં, મારામા વિગેરે મળે ન મળે, તેનાં હદપાર દુખે, તિર્યંચગતિમાં ગમે તેટલી ભુખ લાગી હોય પણ પરવશપણે ત્યાં શું ઉપાય? તે અને પરાધીનતા એટલી બધી કે ગજા ઉપરાંત ભાર પણ વહન કરે પડે વગેરે, દેવગતિમાં એકબીજાની અપરંપાર રિદ્ધિસિદ્ધિ જે ઈર્ષાને પારજ ના રહે. ને નારકી ગતિમાં તે જે અસહ્ય વેદના જાણે તેજ જાણે, જેમ પ્રસુતિની વેદના વાંઝણું નજ જાણે તેમ સાતે નારકીની વેદના બસ નારકીના જીવેજ વેદી જાણે. નારકી જીવેને શાસ્ત્રકાર મહારાજે દશ પ્રકારની વેદના કહી છે. જેવી કે-જવર, ઉષ્ણ, શીત, દાહ, ભય, શાક, તૃષા, ખરજ, ક્ષુધા અને પરાધીનતા. આ દશ પ્રકારની પીડા નારકોને નિરંતર હોય છે. ને તેથી રાતદિન એકાંત દુઃખી જ દુઃખી રહ્યા કરે છે. અરે ! મનુષ્ય-પંચેન્દ્રિયજીવના શરીરમાં સાડાત્રણ કરોડ રોમરાજી-રૂંવાડાં હોય છે. એ એકેક રૂંવાડે પણ બબ્બે રોગ સત્તામાં પડેલા છે. તો સાતમી નારકના છને એ સાડાત્રણ કરોડ રૂંવાડાના પિણ બબે રોગ સામટા ઉદયમાં હોય તે તે દુઃખને અનુભવ વિના કોણ જાણે?
આ જીવે પણ નારકી આદિ ગતિથી અનાદિકાલથી ગણ્યા ગણાય નહિ તેટલા દુઃખોની પરંપરા વેદવામાં કાંઈ કમીના રાખી નથી. તો હે પુન્યાત્મા ! તું તારા મનથી આ નશ્વર સંસારના મહરાજાના સૈન્યથી ઘેરાઈ, લાડી, વાડી, ગાડીમાં મસ્તાન બની ઠકુરાઈ તેમ રૂ૫ઘેનમાં અંધ બની, સંધ્યાના રંગ જેવા રંગરાગમાં લેપાઈ, વંધ્યાના પુત્ર જેવા અનિત્ય સંસારમાંથી જેમલેષ્મમાં મક્ષિકા લેપાયા પછી છુટી શક્તી નથી તેમ છુટી શકાતું નથી, તેને વિચાર કર. હે સુશીલાત્મા! ચેત. ચેત. જાગ. જાગ. પ્રમાઈ, વિષય વગેરે રૂપી કાઠીયાને દૂર કરી સાદિ અનંત એવાં શીવસુંદરીનાં સુખને ભકતા આ આત્મા કયારે બને
