________________
૪]
બુદ્ધિપ્રભા
સૌ કોઈ ઇચ્છે છે કે જીવન સરસ અને સરળ હોય, જીવન સરસ છે મિત્રો, ઘણુ' સરસ છે, પણ એ સરળ કયારે ય નથી.
પ્રામાણિકતા...વિશ્વાસ...ડાળ... ચેલીમાં સરકાવ્યું.
હા, હા, હું નબળા મનને જ છું. માટેજ મારાં કુટુબીજને ગરીમાઈમાં સબડે છે ને ? હુ' એક સાડી લઈ જઈશ તે શું ખાટું થઈ જવાનુ છે? શેઠને કર્યું દેવાળુ નથી નીકળી જવાનું. એમને તા કાનખજુરાના એક પગ રહ્યો તે ય શું ને ગયા તે ય શું?
“ સાચી વાત છે. હું નબળા મનને જ છું. પ્રામાણિક રહેવાથી પણ શેઠે મને શેષ સરપાવ આપી દેવાના છે? જગતમાં તે આમ જ ચાલે ! વ્યવહારની કસેાટીમાંથી પાર ન ઉતરે તેવા પાકળ આદર્શોને જીવનમાં સ્થાન ન હેાય. ના, ના, હું હવે નબળા મનનેા નહીં રહુ.. હું સાડી લઈ જ જઈશ”
[તા, ૧૦–૩–૧૯૬
સાડીનુ ખાખુ હતા. ઉપરની યુવતીની જ્મી ભેષ્ઠ તે ફરી પેાતાની. પત્નીના તરંગે ચડી ગયા. ખાખુ ખાલ્યુ....‘યૂબ લાઈટ'ના પ્રકાશમાં પેલી સાડી એર ઝળહળી રહી. માયા સ્થિતપ્રજ્ઞને ચળાવવા મથે તેમ તે સુખલાલના મનને ડગાવવા મથી સી. તે ડગ્યું. તેણે પેલુ ખાભુ પેાતાની
:
પવનની,એક લહર દુકાનમાં પ્રવેશી. સામે તારીખિયાનાં પાનાંઓ ફરાર કરતાં ગડવા લાગ્યાં. જાણે ભાવિ દિવસે તેના પર હસતા હતા!
સુખલાલે ફરીથી પેલુ બનારસી
દુકાનમાં તેણે સત્ર નજર ફેરવી. બધું જ વ્યવસ્થિત હતું. હવે માત્ર આજને વકરો ગણવાનું કામ બાકી હતું, તેણે ગલ્લા ખાલ્યું. આજની આવક તેણે ગણીને કાથળામાં ભરી દીધી. કેટલા બધા રૂપિયા હતા ! !
સા?
ના.
સેા ?
ના.
પાંચસે ?
ના.
એક હજાર ?
ના. તેથી પણ વધારે...
સુખલાલને વિચાર આવ્યેઃ “મારા હાથમાં શેઠ આટલી મેાટી રકમ સોંપે છે તે વિશ્વાસને લઇને જ તે ? હુજારાની રકમ મારી પ્રામાણિકતા અને
