________________
બુદ્ધિપ્રભા (તા. ૧૦-૨–૧૯૬૪ ભાઈ એ ભઈસિનું દેખિ, અતિ ભલું ઉપનું, શિવરમણી રે, વકલચીરી નઈ હું વેષિ.
સંગમનું સુખ સપનું રેદોહે નઈ આહુત દૂધ,
આમ, કવિની આ કૃતિમાં સ્થળે પીતા પિતા અહે સુધ. સ્થળે આપણને રસિક, કાવ્યમય
પંકિતઓ લાધે છે. તેઓ સંગીતના મિરગલા એ રમણીક,
ધણા સારા જાણકાર હતા. એટલે નિત ચરઇ નિપટિ નિજીક,
આવી નાની રાસરચનામાં પણ એમણે રમત હું ઈણ હું ગિ, પ્રત્યેક ઢાળ જુદા જુદા રાગ કે દેશમાં
બાલ તણી પરિ બહુ ભંગિ. પ્રયોજી છે. એમની પંકિતઓમાં પ્રાસનવમી ઢાળમાં અને ત્યાર પછી સંકલના પણ રવાભાવિક અને સુભગ દુહાની કડીઓમાં કથાનું સમાપન થઈ હોય છે. મારવાડીની છાંટવાળી એમની ગયા પછી દશમી ઢાળમાં કૃતિનું જૂની ગુજરાતી ભાષામાં એક પ્રકારનું સમાપન કરતાં કવિ કથાનાયકને વંદન પ્રસાદગુણ યુક્ત માર્દવ અને માધુર્ય કરી એમના કેવળજ્ઞાનનું ફરી એક વાર અનુભવાય છે. અલબત્ત, આ રાસમાં મરણ કરતાં લખે છેઃ
હજુ કેટલાંક સસ્થાને ખીલવી શકાય શ્રી વલકલ રે ચીરી સાધુ વાંદિયઈ રે, એવાં છે છતાં, કવિને પિતાના જમાહાંરે ગુણ ગાવતાં અભિરામ, નાની કેટલીક મર્યાદા કથનમાં અને
અતિ આદિઈ 3. આલેખનમાં કયાંય નડેલી કદાચ જણાશે. તાપસના ઉપગ્રહણવિહાં, પડિલેહતાં, છતાં એકંદરે આ સંસકૃતિ ઠીક ઠીક
હાંરે નિમલ કેવલ ન્યાન; આસ્વાદ્ય છે એમ અવશ્ય કહી શકાશે.
