________________
૭૦]
બુદ્ધિપ્રભા (તા. ૧૦ ૧૬૩ સાંભળતું હતું તે એકદમ જાણે બૂમો મારતેજ હતો કે મને મરવા દો સફાળો થયે.
મારે હવે જીવવું નથી. પણ આમ ભાઈ આમ હિંમત હારે કેમ ડેકટરે પિતાની ફરજ ચૂકે ખરા ! અને ચાલશે. અને તે દિવસ યાદ આવી ડેકટરોની સારવાર અને મહેશની ગયે. જ્યારે મેરારી એક ફૂટપાથ ઉપર
પાથ ઉપર વખતસરની હાજરી એજ મોરારી આજે લેહી લૂહાણ હાલતમાં પડ હતા. એક મોટર લેરી નીચે એ આવી ગયો.
જીવી ગયો હતો અને નવી જિ દગી મેટરનું ચાક એના પેટ ઉપરથા કરી નવેસરથી શરૂ કરવા મહેશને વિનવી ગયું હતું. મેટર લેરી હંકારી જવામાં રહ્યો હતે. આવી હતી. જોકેાના ટોળા ભેગા મળ્યા
ક્યાં ટપુશેઠની દયા દાન વૃત્તિ-અને હતા. અનેક વાત થતી હતી. મહેશ ત્યાં પહોંચી ગયો અને પોલીસ કયાં આ બદમાશને સાચા હૃદયને આવે તે પહેલાં એને હેરપીટલ ભેગે વન પલટા ! મહેશ વિચારતે ક્વો. કર્યો હતે.
ટપુશેઠની વભવશાળી જિંદગી અને એને ખ્યાલ ન હતી કે એ માણસ કયાં મોરારીની મુફલીસગીરી-છતાં બંનેમાં કેણ છે. ફકત માનવ સહજ સેવા- ફરક જણાત હતે. ટપુશેઠની ખંધાઈ કાર્યથી પ્રેરાઈ એણે એને હેપ્પીટલમાં અને મોરારીની સરળતા. હૈયાના ઓથાર સારી સારવાર મળે અને એ બચી બતમાં હતા પણ એકમાં હળવાશ જાય એટલી ઈચ્છા એની હતી.
હતી જ્યારે બીજામાં અતિભાર! અને એની મહેનતે જ મોરારી છવી ગયો અને ત્રણ મહિના હોસ્પીટલમાં
મોરારીને આશ્વાસન આપી વિદાય રહી પાછો આવ્યો ત્યારે એ મહાકાય
કર્યા પછી મહેશ વિચારો રહ્યો કયાં મોરારી સાવ સુકલકડી જેવો બની
કયારે આતમ જાગે છે તે કળાતું નથી? ગયો હતે. ખુદ મહેશ પણ એને ઓળખી મોરારી પણ જે સરળતાથી આવ્યો શકય નહે.
હતે એજ સરળતા સાથે, એક જુસ્સા ઓપરેશન થીયેટરમાં ડેકટરે જ્યારે સાથે, નિખાલસ હૈયે ત્યાંથી ઝપટાભેર એની સારવાર કરતાં હતા ત્યારે મેરારી નીકળી ગયો.
– દીપોત્સવી અંક –------
