________________
મનુષ્ય અને શેતાન લિલ લ લેઃકારાગિએલ (રૂમાનીયા)
શુાં વર્ષો પહેલાંની વાત છે. આજથી હારા વર્ષ પહેલાંની. એક દિવસ શૈતાન, ભગવાન પાસે ગયા. નીચે નમીને હાથ ખેડીને ખૂબ નમ્રતાપૂર્વક એક્લ્યા, હે સર્વશક્તિમાન ! આપ ગુસ્સે ન થાએ તે એક વિનંતી કરું. તમે મનુષ્યજાતિ પાછળ સમય બગાડે છે. આ જાતિ છે એટલે આપ ગમે
નામે નિલ -
orty
એટલા
પ્રયત્નો કરશે તે પણ એમાંથી સારું પરિણામ નીકળવાનું નથી. જાતિ કદી......
કાંઈ આ
શેતાનની નીતિ ભગવાન સારી રીતે જાણતા હતા. એમને તેની આ બાળક ગમી નહિ એટલે ચિદ્રાને વચ્ચેથી જ એને રેકીને ખેલ્ય‘તું કહેવા શું માગે છે ?
ફક્ત એટલું જ કે આ મનુષ્યતિને મારે હવાલે કરી દો અને તમે નકામી ચિંતાઓથી મુક્ત થઈ જાએ.’
નની લાલચુ નજર એકને તેએ પાતાને ક્રોધ દબાવી ન શકયા. ચિઢાઈને માલ્યા, ‘હું માનીને તારા હાથમાં સોંપું ? રાત દિવસ એક કરીને આટલી નતથી મેં જેને ધડયે, જે સુષ્ટિનું અમૂલ્ય સર્જન છે, એ તને સાંપુ ? શુ કામ ?”
મહે
મારી
માનવજાતિનું નિર્માણુ ભગવાને ઘણી મહેનત લઇને કર્યું હતું. એ એમની સર્વોત્તમ કૃતિ હતી. એની ઉપર્ રોતા
શૈતાને તે પાતાના ઉદ્દેશ પૂરે કરવાનું નક્કી કર્યું હતું. એણે રીથી એની એ વાત કરી ‘પ્રભુ માણસ ઘણા કૃતઘ્ન છે. તે આપનું-પેાતાનું નિર્માણુકર્તા છડેચોક અપમાન છે. એટલું જ નહિ, એ તે આપનાં અસ્તિત્ત્વને જ નાશ કરવા માંગે છે,
કરે
‘ચૂપ રહે’ ભગવાન ક્રેધથી ભભૂકી ગયા, એ તદ્દન અશકય છે. એનુ નિર્માણ મેં કર્યું છે. એ ખરાબ ઢાય જ શી રીતે ?”
આટલે
ધૃષ્ટતા માટે ક્ષમા માંગું છું. પ્રભુ,’ શેતાને પેાતાની ચતુર વાણીમાં અત્યંત વિનય ડાલવતાં કહ્યું, ‘આપે માનવીના અંગ પ્રત્યગા હતા ખરાખર બનાવ્યાં પરંતુ એનુ મગજ બનાવતાં આપની દીપાસવી અ’ક
