________________
ઉપર વાત્સલ્યનું ઝરણું ફૂટી નીકળે છે અને ન કોઈ પીછાન! તેને મારી યુવાન દીકરીને વિચારે છે કે પુત્રી થાકી ગઈ છે. લાવ આ ઊંટ પર લઈ જવાનું કહ્યું. કેવી મારી ઊંટવાળાને વિનતી કરી બેસાડી દેવાનું કહ્યું. મૂર્ખતા ! પરદેશી પુત્રીને લઈને ભાગી ગયે ઊંટવાળાને ઊભે રાખે છે અને વૃદ્ધા કહે છે તે જનશૂન્ય રણમાં પત્તો કેવી રીતે છે કે અસહ્ય તાપ છે, અમારું ગામ દૂર છે લાગત હશ? થાક લાગે કે પહેચાય અને આ મારી પુત્રી ખૂબ જ થાકી ગઈ છે. તેને વધે નહીં. એ મારા પ્રભુ! આજ તે આ મારી પુત્રીને બેસાડવાની કૃપા કરશે તે તે મારી લાજ રાખી !' તે હું ખૂબ જ આભારી થઈશ.
ખરેખર માણસને સુખમાં તેની અને સ્વાર મનમેળ હતો. તેણે પ્રત્યુત્તર ,
દુઃખમાં જ પ્રભુ સાંભરે છે. વા “ડોશી, આ ઊંટ કાંઈ ભાડે ફેરવવા ઘેડ જ રાખે છે? આ તે મારા મનની
ત્યાં ઊંટવાળે ભેગો થાય છે. અને મિજ પૂરી કરવા માટે ઊંટ રાખે છે,
છે આ ડોશીને ખૂબ જ નમ્રતા પૂર્વક કહે છે કારણ
કે કપટી અને કામી માણસોનાં મન એક બે સમજ્યા ?
નહીં પણ અનેક હોય છે. તે કહે છે કે ઊંટરવાર આગળ વધે છે. તેના મનની
માજી! માણસ જ જે માણસને મદદ ન ગતિ પિતાનું કાર્ય ચાલુ કરે છે. મનમાં
કરે તે તેનું જીવતર પૂળ છે. તમારી પુત્રી અપવિત્ર ભાવના ઘર કરવા માંડી. તેને અફ.
ખૂબ જ થાકી ગઈ છે, લાવે હું ઊંટ પર સોસ થયો. અરે રે ! હું કે ભૂખ 1 કંચન
સાડી દઉં'. ' ખરેખર પ્રપંચી માણસનું અને કામિની એક સાથે મળતાં હતાં. જીવન
બોલવાનું જુદું અને કરવાનું જુદું જ હોય છે. પરમ સૌભાગ્યમય બની જાત. સામે ચાલીને મેં અમૃત પયાલાને ઠોકર મારી આહ ! મેં ડેશી તેના મનની વાત પામી ગઈ હતી. ગ્રહણ કર્યા હતા તે જિંદગીમાં એક રોનક તેણીએ કહ્યું કે “જ્યારે તારું દિલ સ્વચ્છ ચમકી જાત, આવી તક સદ્ભાગ્યે કેઈક જ હતું ત્યારે હું પણ તારા માટે નિઃશંક હતી. વાર મળે છે. પણ હજુ કાંઈ મોડું થયું નથી. જયારે તારા મનમાં પ્રભુનું સ્થાન શેતાને અહીં ઊભો રહું. પાછળ જ આવતાં હશે.” ખૂચવ્યું ત્યારે મારા મનમાં પણ તારા માટે
હવે લાગશે કે મનની વાત બીજા મન શંકા ઉત્પન થઈ માટે તું તારે રસ્તે પડ.” સુધી પણ પહોંચી જાય છે. જ્યાં ઊંટ સ્વારના આવા મન માટેના અનેક વિચારગમનમાં અપવિત્ર વાસના ફેલાઈ ત્યાં જ રેશીને નિહ આચાર્ય શ્રીમદ્ બુદ્ધિસાગર સુરીશ્વરજી મનમાં પણ એકાએક વિચાર આવે છે. મ. સાહેબે ખૂબ જ ચિંતન અને મનન કરીને
અરે ! આ એકાંત નિર્જન રણમાં મેં કલ્યાણના અથી માનવ સામે રજુ કર્યા છે એક પરદેશીને કે જેની સાથે ન કોઈ એળખ તેમને એક વિચાર.
