Buddhiprabha 1961 10 SrNo 24

SR No.: 522124
Original Sutra Author: N/A
Author: Chabildas Kesrichand Sanghvi, Bhadriklal Jivabhai Kapadia
Publisher: Buddhiprabha Samrakshak Mandal - Khambhat
Publication Year: 1961
Total Pages: 52
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Buddhiprabha, & India
File Size: 1 MB

Page 24

ગંગાના ઓવારેથી
લે શ્રીમદ્ બુદ્ધિસાગરસૂરીશ્વરજી વીજાપુર, વિ. ૧૯૮૧ ચૈત્ર વદ ૩,
પાદરા, તત્ર શ્રદ્ધાવ ́ત દેવગુરૂ ભક્તિકારક સુશ્રાવક વકીલજી શા, મેહનલાલ હીમચંદભાઈ તથા ભાઈ મણીલાલ તથા ભાઈ રતીલાલ વગેરે ચેાગ્ય ધર્મ લાભ,
વિ. પહેલાંના કરતાં હાલ કઈક શરીર ઠીક છે. ગામની બહાર હલ્લે જવાય છે. ખનો તા થાડા દીવસમાં ખીજે ગામ હવા ફેર કરવા જઇશું. શરીર હવે પહેલાંના જેવુ સારું રહેતું નથી. અને હવે ઘણા ખરા પ્રુફ મુધારવાના આજો છે.છે. થઇ ગચે છે. આત્મશાંતિ વર્તે છે. અશાતાને મધ્યસ્થ ભાવે ઉપયેગ દૃષ્ટિએ ભેગવાય છે.
*
સભ્યષ્ટિના મળે જ્ઞાની પૈાંતાના છાત્માને પેાતાના સ્ત્રરૂપમાં રમાવે છે અને મૃત્યુકાલે પશુ મૃત્યુ ભય રાખી શકાતા નથી. સ” થકી મોટામાં મોટો પુરુષાર્થ કરવાના એ છે. કે મૃત્યુભયની વૃત્તિઓને જીતી લેવી. તથા જીવવામાં ને મરવામાં તે તટસ્થ દૃષ્ટા તરીકે વર્તે છે ને સાક્ષી ભાવ ધારણ કરે છે, તેથી તે દેહાર્દિકની સાથે ધાતા નથી. અને તેથી આવતા સવમાં તે જાતિસ્મ ગુજ્ઞાનને શીઘ્ર પ્રાપ્ત કરે છે. પુનર્જન્મના જેને પૂર્ણ નિશ્ચય થયા છે. તથા કમને જેને નિશ્ચય થયેલા છે તથા જેના આત્મા શરીરમાં રહેલા છે અને શરીરને ઘેાડા જેવું માનીને તેને વાહન તરીકે માને છે. તે દેહાદિકમાં બધા નથી. અને મરણકાળે તેની આંખા વિગેરે
ખધ થાય, કાન બંધ થાય, ખાહ્ય ઇન્દ્રિયાનું ભાન તે વખતે ના રહે, તે પશુ અ ંતરથી તે મણકાળે ાગૃત રહે છે અને તે મરણકાળે આત્માની ઘણી શુદ્ધિ કરે છે,
આત્મા અમર છે. અને તે રહેાના સંબંધમાં વતા છતાં પણ્ સ થી દેહાતીત છે. એવા પૂર્ણ નિશ્ચય થાય તો મોટામાં મોટા મૃત્યુ ભય ટળી જાય, મૃત્યુ શરીરનું થાય છે. અને મૃત્યુ આત્માની ઉચ્ચ દશાની શ્રેણીઓમાં ચઢતાં આગના ઉચ્ચ દેછે. ધારણ કરવાને માટે ઉપચેગી થાય છે. અને અાગળ આત્માની પરમાત્મ દશા પ્રગટ કરવામાં આ દેહે પુરુષાર્થ ન થતા હોય અને જે કાર્ય સિદ્ધ ન થ હોય તે બીજા ઈંડુ કરવા માટે વચ્ચે રહેલું દેહનું મરણુ ઘણુ ઉપયેગી થઇ પડે છે, એવું આત્માર્થા જ્ઞાની ભક્ત પુરુષ માટે સમજાય છે.
જ્ઞાની પુરુષો જીત્રનથી હર્ષ પામતા નથી અને મરણથી શોક કરતા નથી, તે જીવતાં છતાં અમુક દૃષ્ટિએ દ્વેષ, પ્રાણનું મૃત્યુ અનુભવે છે. અને તેથી દેહુ અને પ્રાણ વગેરે સાધનાને વ્યવહાર ઉપયેગી ગણી તેની સાર સંભા કરે છે. પણ જ્યારે તેના નાશ થવાના હૈય ત્યારે ઘણા આત્મભાવમાં જાગૃત થાય છે. આત્મ ઉપચેગી અને છે. અને પહેલેર્થ તેમના તેવા આત્મ ઉપયોગ વર્તવાથી મરણ કાળે દુઃખ પડે છે. મને બાહ્ય ઇન્દ્રિય ભાન ભુલાય છે. તાપણુ અ‘તરથી જાગૃત હા