________________
Jy
નજags ડાકલા -
હિક ચિંતન કણિકાઓ
દેવતા! મારા, તારા માટે હું હજાર જિંદગી કુરબાન કરી દઉં, પણ એક શરત પર : તારા ચરણકમળ પાસે બેસવાનું મને જે કુલ બનાવે તે
એહ! શાંતિ માટે સંસાર ખો ખૂંદી વળે, જિંદગી લગભગ અધ ખર્ચી નાંખી અને એ મળી ત્યારે તે એ મારે જ અંતરના ઓરડામાં બેઠી હતી.
કેવું ભવ્ય સમર્ષણ! ઉડાડીએ વૃક્ષ પાસે પોતાના માટે હાથે માગે અને વૃક્ષે પિતાના હાથે જ મત માગી લીધું....
મત મોકલે ત્યારે દેવતા! મારા, સાથે સાથે જીવને ધ્યાને આનંદ પણ મોકલજે જેથી એ આનંદના આવેગમાં અને હું પ્રેમપૂર્વક ભેટી શકું...
મારી બાજુની એરીમાં બે ચાર જણા ગરમ અવાજે બોલી રહ્યા હતા. કોઈને એ ગાળે દેતા હતા. શ્રાપ આપતા હતા, તિરસ્કારતા હતા. મેં જાણ્યું કે કેઈએ કશુંક પાપ કર્યું હતું અને તેમને આત્મા ઉકળી રહ્યો હતે.
પણ એ કેટલું દુઃખદ હતું. એમના ઉકળાટમાં ક્યાંય પાપનો બળાપ ન હતે !.. બધા એ પાપી પર જ તૂટી પડયા હતા !!..
મેત મરે છે; જિંદગી નહિ.
જિંદગી નહિ, મત જન્મે છે. એક જ મૂળાક્ષરેના બે સંતાન સેવા ને સત્તા. સત્તા માટે મેં મારામારી જોઈ છે, સેવા માટે પડાપડી...
વીજળી મને કહી રહી હતી : “સંજોગ સંગ તું શું કરે છે. સંગ તે આ વાદળો જેવાં છે. જેને પ્રકાશવું જ છે એને વાદળી ઝાલી જ નથી શકતાં અને રેકી ય નથી શકતા.'
સ્ત્રી-સત્તા ને સંપત્તિ-યુદ્ધ માટે આમાંથી એકાદ જ કારણું બસ છે...
મૃત્યુ ! તારું બીજું નામ યમદેવ છે, નહિ? લે, મને લેવા આવે છે ને ? લઈ, ચલ. દેવના પગલાં મારા આંગણે કયાંથી ?”
વેબ પહેરે સાધુ દેખાય. હેય જ એવું કાંઈ નહિ.. રૂપજવાની ને એકાંત એટલે ઘી, આગ અને પવનનો વીવેણી સંગમ...
બુદ્ધિને મેં લગામ એપી હતી જેથી એ મારી ભાવનાને લગામ ખેંચી એગ્ય માર્ગે વાળે, પણ એણે તે ચાબૂક મારવાનું શરૂ કર્યું. બસ, ત્યારથી મેં બુદ્ધિને છેલ્લી સલામ ભરી દીધી છે....
– મૃદુલ
