Buddhiprabha 1961 04 SrNo 18

SR No.: 522118
Original Sutra Author: N/A
Author: Chabildas Kesrichand Sanghvi, Bhadriklal Jivabhai Kapadia
Publisher: Buddhiprabha Samrakshak Mandal - Khambhat
Publication Year: 1961
Total Pages: 31
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Buddhiprabha, & India
File Size: 2 MB

Page 18

ઉત્સાહવચને આ રાજપુરા ખેંચાશે ? આધિભૃતિક ઉપાધિના સૂકા ર૩માં આત્માની સ્નેહબસી વિના શું જિવારી ?
એકત્ર થયેલાં અનેક નરનારીની વતી ઈન્દ્રરાજે પ્રભુને પ્રશ્ન કર્યો :
ભગવન, આપનાં ગ, જન્મ, દીક્ષા અને કેવળજ્ઞાન હુરતાત્તરા નક્ષેત્રમાં હતાં ને ?’ ભગવાને જવામમાં કુંવા! હુંકારદક માથું હલાવ્યુ.
'
એ નક્ષત્રમાં ભસ્મ ગ્રૂડુ સક્રાંત થાય છે, અનિષ્ટ ભાવિની એ આગાહી કહેવાય ને !' ભગવાને પૂર્વવત્ હકાર ભણ્યું. - તે સમય છે, સજ્ઞ છે, સર્વ શકિતમાન છે. નિર્વાણું પળને થાડી લખાવી ન શકાય ? × ઇન્દ્રના મનમાં ઊંડે ઊંડે ઈચ્છા હતી કે એક વાર નિર્વાણુકાળને આગળ ધકેલવામાં આવે તે પછી વળી જોઈ લેવાશે, અણીને ચૂકયા સે વર્ષે વધારે જીવશે, ઇન્દ્રરાજ, મેહ વિવેકને મારે છે, માટે અને અધ ફહ્યો છે. મારા નશ્વર દેહ પ્રત્યેને તમારે પૌલિક મેહું આજે તમને આ બેલવી રહ્યો છે. નિકટ સ્થા છે, જ્ઞાની થયા ઇં, છતાં ભાખેલુ' ભૂવી ગયા કે યુષ્યની એક ક્ષણ પત્ર સુર, અસુર કે માનવકઈ વધારી શકતું નથી. નાટક તે નિશ્ચિત બાંધેલી સમય મર્યાદામાં ભજવાય તે પૂરું થાય એમાંજ શોભા ! અન્તહીન નાટક રુચે ખરું ? તમે તે સસાર જીતી લેનર દ્વા છે, છતાં મેહ પાસે હજી વારંવાર પીછેહઠ કરી છે. દુય માહુને જીતવા મુશ્કેલ છે. એ મેહુ પાસે તમારી વિવેકશક્તિ નષ્ટ થઇ ગઈ ! શું તમેજ નહેતા કહેતા કે
6
પ
હિમભરી હેમન્ત ઋતુમાં ઊનનાં વસ્રો ભલે ઉપયેગી હાય, સુખકર હોય, પણુ વસત આવે-ગ્રીષ્મ પ્રગટે એટલે એની કંઇ જરૂર ખરી ? એ તે કુંકવા યેાગ્ય જ કના હાલમાં પાત્ર ત્યાં સુધી શાલે જ્યાં સુધી એને ઘેરઘેરથી ભિક્ષાની જરૂર છે. ૨કમટીને એ રાજા થાય, પછી પણ એ પત્ર લઈને ક્ તે ? દેહનું કામ-જમનું કારણ ને મૃત્યુની ગરજ સરી ગઈ, હવે આયુષ્યની એક ક્ષમ્મુ અને એ ક્ષણના એક કણ પણૢ બજારૂપ છે ઇન્દ્રરાજ ! જુએ, પણ વસ્ત--કદો ન કર. માતી અમર વસંત ખીલી રહી છે. સત્, ચિત્ ને આનંદની કદી ન આમતી ઉષા ઉગી રહી છે ! સ્વાગત માટે સજ્જ હે ! '
ઇંદ્રરાજ શરમાઈ ગયા, પગમાં પડયા. આખા સમુદાયમાં આસાયેશની લાગણી પ્રસરી હતી. પણ ભગવાન તે અન્તિમ ક્રિયામાં મગ્ન હતા. કારાને બિરાજ્યા હતા. બાદર મનેયેગ ને વચનચેમ રૂંધીને કાયાગમાં સ્થિત થયા હતા. ઘેડી વારમાં બાદર કાયયોગમાંથી સૂલ કાયયેળમાં પ્રવેશ કર્યો.
વાણી તથા મનના કાયૅગને રૂધ્યા. ક્ષુષ્યની શીશીમાંથી છેલા કણ ઝરતા હતા, ને એ પણ હવે પૂર્ણ થવાનાં તૈયારીમાં હતા. દુવિધામાં પડેલે જનસમૂહ એમની સહસ્ર સૂર્યની કળાથી તપતી મુખમુદ્રા સામે નીરખી રહ્યો હતો. સહુના શ્વાસ ઊંચા હતા. સહુના માં પર એશિયાળા પશુ હતુ .
પ્રભુએ છેલ્લે સૂમ કાયસેગ પણ રૂા. સર્વ ક્રિયાત્માને! કુચ્છેદ કર્યો, ને