________________
સન્યાસ અને શિષ્યવ્રત.
ત્યજી હેય એક બન્યું કુલ, હેતર આમ મને
ત્રિયાને સકાર, - ધર્મ હમારે ભૂપાળ, પ્રખે ભૂં અપાર, અમે ન અત્યાચાર, ગાદીને લાગે કલંક, તેથી જીવન અંત;
બન્યુને. ઝવું ઝનૂન, મેલ્યા કરવા ખૂન.
અનુટુપ,
ખૂન છે આ દેહ કાજે, પુણ્ય ત્યાં પણ આત્મ, અંગ સત્તા કરે શું ત્યાં ? ઉભો કર ખૂન તું; બધુની માન્યતા પેઠે જે મહારા અવસાનથી; સુખી પિતે તથા વિશ્વ, તે મહારે જીવલૂ નથી.
ઉધાર. નથી શાશ્વતને સંકોચ, મને મરતાં આટલો શેક: પ્રભુ અધિન જે શુદ્ધ ન્યાય, મહારે બન્યું તે છીનવી લેય! દયા બન્ધના અજ્ઞાન, ની મુજ દઝવી રહી પ્રાણ! હેય જાતના હિત માટે, ઘટ મને કશે ન ઉચાટ
કે થઈ સ્તબ્ધ ઉભા, સાંભળી મૃત્યુ માગણ: સ્તબ્ધ ખૂની ઉમે પૂછે, સત્યસત રહસ્યને,
ઓખાહરણની ચોપાઇની ચાલ. પતે બુદ્ધિશું પાપે પ્રબંધ, દીધે આઈફને ભૂલી વિધ; ભૂલ્ય રૂપને બધુ ય કે, સૌ ભેગવે ભલા વિદ.
અનુપ એક દહાડે થઈ ઈ ભાંડને બુદ્ધ દની, જાનુકુંજે ગયે લેઈ ચન્દ્રસિંહ સર્ષથી; ધન્ય તારું આજથી છે સસ્તઃ પ્રિય રાજવી !
અને “ ” આજથી – શિષ્ય સાબુદ્ધ કહે. અમદાવાદ,
કેશવ હ. શેફ તા. ૨૩૨-૧'s.
