________________
કાવ્ય કુંજ.
૨૫૬
૧૦
૧૨
ગરીબ દેશના ભુખ્યા, સુવે છે પેટ દાબીને ! હમે માન આગે, પ્રભુને ના ગમે બાપુ ! હિઝારો રંક ભારતના, થથરતા હાથી ભાગે ! શરીરને હાથથી ઢાંકે, વિના વચ્ચે અને લાજે ! કઈ લક્ષાવધી રોકે, રીબે દુષ્કાળના ભાગે ! કહાને એ શું આરોગે, બીચારાઓ મરે ભુખે ! તમારે ટાઈ ને કલર, મધુરી ચાહ ને ચસ્મા ! લવંડર સેન્ટ ને સિગાર, વિધવિધ જાતનાં બસને ! હમારાં બુટ ખાડીમાં, ગરીબે જીવવા પામે ! અરેરે ! સત્ય આ સઘળું, હમારે કહ્યું કે નામે ! ત્યજી નિદ્રા હવે જાગે, અને કર્તવ્યમાં લાગે ! વિચાર બાયલા ત્યાગો, હમારે દેશ પીએ છે ! ન જમવું, જંપવું, સુવું, ન શાંતિ સર્વથા લેવી ! જગત તે દુખમાં ડખ્યું, રીબાતું ઝંખતું પેખી ! ઉઠા મેદાનમાં આવે, દુખીનાં અશ્ર કહેવાને ! જીવનનાં દહાણ લેવાને! હદયની ખાલી છે બારી!
૧૭
પાદરાકર,
वहालां प्राणने
આવે રસીપાં વહાલાં પ્રાણ હે!
ઝીલીયે જીવન-નૂર ! રય અને સુવાસ મય છે !
ખીલવી પ્રાણુ–કુમુદ! સ્નેહ તણા રસ મીઠડા હા !
રેડીયે કંઈક વિશુદ્ધ! દિવ્ય કર્મના યોગથી હો !
ઝઝુમીએજ અનંત! ઉચ્ચ બનાવી આત્માને હા !
ફેરવીએ આનંદ ! શુદ્ધ ધર્મથી પૂરીયે હે !
અંતર રેલમ છેલ ! ભવ્ય દીપાવી દેહને હે !
બનીએ ધર્મ મચેલ! મસ્ત બનાવી દે છે !
દેશ-ગી હે પ્રાણ!
આવે.
