Buddhiprabha 1915 06 SrNo 03

SR No.: 522074
Original Sutra Author: N/A
Author: Adhyatma Gyan Prasarak Mandal
Publisher: Adhyatma Gyan Prasarak Mandal
Publication Year: 1915
Total Pages: 36
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Buddhiprabha, & India
File Size: 1 MB

Page 21

※※※※※※※※※※※※※芯米米米米米米米米米卷
प्रेमघेला प्रवासी, पवित्र जीवन.*
(ગતાંક પૃષ્ઠ ૫૮ થી ચાલુ.). સાકીએ પછી ખુલાસાવાર પોતાની બધી હકીકત કહેવા માંડીઃ “સુન જહાંપનાહ, જે નાજની પર આપ દિલજાનીથી આફરીન છે ણે બંને છેક બચગીથીજ ગુલામ કરી લીધે છે. ગુલામ તેની પાછળ ફકીર ને પછી દિવાને થયે છે, સેલીમાન પિટરની દેખરેખ હેઠળ અમે સમજુ થયાં હતાં. એની અમ્મા આજ હયાત હતું તે સેવક આજ તેને હાથ મેળવવાને ભાગ્યશાળી બન્યો હતે. બદલ, આજ પાંચ વરસ થયાં સેલીમાં આપન હારમમાં છે. દરમ્યાન તેના દીદારનો દિવાને દિનરાત તડફડયા કરતે. માલેકે હકમત સૂઝાડી અને આખરે બાંદીના લીબાસમાં રંગમહેલમાં પગ મેળવ્યું. હું કોણ છું, હેને.
ખ્યાલે ભેળી સેલીમાને નહિ હોય. તે બિચારી મને તેના જેવી એક ઓરતજ સમજે છે. દિવસને વખતે હું હેની હાજરીમાં રહેતા નહિ, અને હાં હમેશ છૂપાવ્યું રાખ એટલે તે બિચારી શાની ઓળખી શકે?
બચપણમાં તે મને ઘણું રહાતી. એને મેળવી હું સુખી થાઈ. એક હારું ઇલાયદુ હાનું બેહસ્ત ઉઠાવીશ, એવા કંઈ કંઈ આશાના ઝાંઝવા જેત. બધી આશા હવે તૂટી પડી. ગરીબની દોલત આપે છનવી લીધી. અંદરને જુસ્સો આજ લગી દાબી રહ્યા હિતે. પણ યા અલાહ બરફ સુફદીની આંટી નાંખે તે આ ઝળહળતી ચાંદનીને પ્રકાશ, ખુશબોથી મહેંકી રહેતા આ પુલના ગજરા, સિરાજીની ખુમારી અને સૌથી વધારે આ મધરાતને એકાત અવસર એ બધાએ એકઠાં થઈ મહારા જુસ્સાની હદ તોડી પાડી, અને આવેશ ઉછળ્યા વિના ન રહ્યા. સિરાજમાં ઘેન નાંખ્યું અને સેલીમાને બેભાન થવા દીધી. શાહજહાં, મેત જ્યારે નજદીક છે ત્યારે ખરી હકીક્ત દાબી રાખવાની જરૂર નથી રહેતી તેથી સાફ સાફ કરું છું. પાકિદામાન સેલીમાને નાપાક સમજશે નહિ. તે ભળી ગુલની ગરદન પર જશો નહિ. ના પાકમરને ગેરઇન્સાક મળે હેની દહેશતથી આપ નામવરને આ તકલીફ આપવી પડી છે. થોડા વખતમાં મહારે રૂહ ખૂદાની હજૂરમાં ઈનસાફ મેળવવા રવાના થશે. માટે તે પાક પરવરદિગારનું નામ લઈ કહું છું કે બેગમ સેલીમાના સતીત્વને
હે લક્તિ કર્યું નથી. તે સંબંધમાં આપના શકમંદ વિચારોને બીનપાયાદાર કરતા જેવું તે પછી મોતની પીડા ગમે તેટલી અઘેર હશે તે પણ હું નાખુશી ખમી રહીશ.”
બાદશાહે બધી વાત ધીરજથી સંભળ્યા કરી. સાકી પણ હેના હામું તાકી તાકીને જોઈ રહી હતી કે સેલીમાના મનબદનના પાકપણા વિષે બાદશાહને ખાતરી થઈ છે કે નહિ. પણ સાકીથી બાદશાહનું દિલ કળી શકાયું નહિ. તે કેટલા વખત સુધી ચૂપ જ રહી. આખરે બાદશાહે બુમ મારી: “માહમ !” પણ અવાજ આપે નહિ.
કુર દેખાવની એક તાતાર ઓરત માગી મૃગી એકદમ દેડતી આવી બાદશાહની હજૂરમાં સર ઝૂકાવી ઉભી રહી. શાહજહાને કહ્યું: “માલ્મ! આ કમનસીબ કારને નીચેના ભોંયરામાં કેદ કરે. ખાવા પીવાનું ને કાંઈ પૂગાડવામાં ન આવે ડેની સખ્તાઈ