________________
બુદ્ધિપ્રભા.
ॐ प्रेमघेला प्रवासीनुं पवित्र जीवन..
(ગતાંક પૂરુ ૨૫ થી ચાલુ)
બાંદીની બેઅદબી !
AN
હમે હેતું જાણ્ય, ચરણ ચૂમતાં લાત પહશે ! હમે નહેતું જાણ્ય, હૃદય બળતાં રોવું પડશે ! પ્રીતિના હેળામાં, ભયંકર અહીં આગ મળશે ! અને અંતે આળાં, જીવન અને સે ખાખ મળશે ! ! !
પાદરાકર ણીવાર સુધી એના એજ તાનથી સાકી સુરભરી મોહન મધુરી બંસી કરણ રાગની 2ā મૂઇને રોવા લાગી. ,
દુઃખુવાને સે કહુ મેરી સજની !” કેવળ બંસી જ રઈ એમ નહતું. સાકી પણ સાથે “હૃદય તર્યું મુખ ઠારથી.” સુઈ ગયેલી સુન્દરી સેલીમાના ડે સામુ જોઇડ ગાયન પુરૂ થતાં રેઈઅને તેની મુખપ્રભાથી આપતા પલંગની કરપર ધીરે રહીને બેઠી. શિરાઝીના મથી, ગુલાબી ગાલોપર લોહી એક ડું થવા માંડયું અને તે પરની સુરખમાં અજબ રતાશ ઉમેરાઈ, પરવાળીને લજાવે તેવા તેના અધર શરાબની ખૂમારીથી ફડફડતા હતા. મન્દ પવનથી જેમ કમળ વેલડી કંપ્યા કરે, તેમ સેલીમાનું હૈયું ધીરૂં ધીરે ધબકતું, અને શ્વાસોચ્છાસની સાથે સિરાઝીની મીઠ્ઠી તીવ્ર ગંધ ઉડતી હતી. કપાળ ઉપર સેંથી આગળની લટોની કીનારીએ મોતીદાણાની સેર જેવી પસીનાના બુન્દની હાર ગઠવાઈ હતી.
સૌથી પહેલાં તે પાસે જઈ સાકીએ પિતાના છે તે બેગમના પરથી તબિન્દુ લૂછી નાખ્યાં.
કહેતાં કહેતાં હૈને હાથ કંપી ઉઠ, અને તે પલંગ પરથી દૂર જઈ ઉભી. આંખે જાણે ભભકી ઉઠશે, હૈયું જાણે ચીરાઈ પડશે, કઠ જાણે કરમાઈ જશે, ને સમગ્ર જીવન જાણે પ્રભુપદનું પ્રવાસી બનશે ! એવાં એવાં વિચીત્ર ચિહે તેના દરેક અંગમાં ફરકી ઉઠયાં.
તે એકાંત ગૃહમાં ઉભી ઉભી સાકી કોણ જાણે શાએ વિચારમાં સ્થિર થઈ ગઈ પરમસુખના મુગા ભાવ કદીક કદીક એવા હોય છે, પણ તેને ખીચારીને શું ખબર કે--
શું જાણે કે પરવશ થઈ સુ છે હારવાનાં? શું જાણે કે હૃદય ધરતાં ધાજ છે લાગવાના? આ સંસારે પ્રથમ પ્રીતિએ કોણ જાણી શક્યું છે? કે પ્રીતિન. રૂધિર સઘળું ઉષ્ણ અબ તણું છે?
