________________
૦૪
બુદ્ધિપ્રભા.
सद्बोध सूचक प्रस्ताविक दोहरा.
“કુદરતના એ ખેલ” (લખનાર શાહ. નારણજી અમરસી. વઢવાણ શહેર,)
નભ મંડળ દીપાવત, શશી કરે છે શેલ; તેને જઈ રાહુ નડે, કુદરતના એ ખેલ. વેર ઝેર સાથે મળ્યાં, મૂકાયાં મૂશ્કેલ; સ્પૃહા શિર સહુને જડી, કુદરતના એ ખેલ. હરિક એક બીજ તણા, કદી ન મૂકે મેલ; કારણ વિના લડી મરે, કુદરતના એ ખેલ. ચંદ્ર ચાલને આરે, વધતી ઘટતી રેલ; ભરતી ઓટ થયા કરે, કુદરતના એ ખેલ. એળ તણી ભમરી બને, રંક બને છે છેલ; તરણાનો મેરૂ બને, કુરતના એ ખેલ. મધુકર મહી કમળમાં, પ્રેમ કરવા સેલ કાળ તણે ફાંસે પડે, કુદરતના એ ખેલ. ફ૬ જઈ દીવે પડે, ખાતે કરતું ખેલ; ચુંબક ખેંચે લેહને, કુદરતના એ ખેલ. રાતદીન રોળ રળે, ભાર ઉપાડે બેલ; વેઠ બધી છૂટી પડે, કુદરતના એ ખેલ. એક ગુરૂના ચેલકા, સાથે જે શીખેલ; સમ સ્થિતિ નવ ભેગવે, કુદરતના એ ખેલ. જગ્યું તે મરે ખરૂં, કે અમર નહી રહેલ; એળે મેળે સાંપડે કુદરતના એ ખેલ. ઉંદર વેર બીલી તણું, પરા પૂર્વ નિમેલ; હરેક શીર રક હોય છે. કુદરતના એ ખેલ. સમર્થ સિંહ અજાડિએ, કરતો રૂડા ગેલ; પીંજર ફોસે જઈ પડે, કુદરતના એ એલ. છપન ઉપર ભેર પડે, હાથી હદે શેલ; રાંક થઈને માથડે, કુદરતના એ ખેલ. સજચિન્હ માથે ધરે, ભૂપ ઘેર જમેલ; વેિળાએ દુઃખ પામતા કુદરતના એ ખેલ. મળે તંઈ સર્વે મળે, જોતાં સાધન શેલ; વેળાએ કેળાં થશે, કુદરતના એ ખેલ. એક દિન ભય પથારિએ, આપે મળેટેલ; સેજ પલંગે પિતા, કુદરતના એ ખેલ. ઘેર ઘેર જઈ આથડે, મેળવવાને હેલ; શ્રીપતી થઈને શોભતા, કુદરતના એ ખેલ. ગુણ જન ગુણ ગાવતાં, બંદર જન ઉભેલ: અનાથ થઇને આથડે. કુદરતના એ ખેલ. નારણજી નેહે કહે, એકે નહીં અકેલ; મશરણુ સહુએ થશે, કુદરતના એ ખેલ.
