Jain_Satyaprakash 1943 09

SR No.: 521593
Original Sutra Author: N/A
Author: Jaindharm Satyaprakash Samiti - Ahmedabad
Publisher: Jaindharm Satyaprakash Samiti Ahmedabad
Publication Year: 1943
Total Pages: 36
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Jain Satyaprakash, & India
File Size: 16 MB

Page 14

[૩૬] શ્રી જૈન સત્ય પ્રકાશ
[ વર્ષ ૮ થોડાં વર્ષોથી સૌરાષ્ટ્રમાંથી ઉપજ નથી આવી. પહેલાં કરોડોની ઉપજ આવતી તે કેમ રોકાઈ ગઈ? મહારાજાએ તપાસ કરાવી, પણ જીર્ણદુર્ગથી કાંઈ જવાબ જ ન આવ્યો. સજન મહેતાને પાટણ જવાનાં તેડાં આવ્યાં, પણ મહેતાએ એ વાત પણ ટાળી દીધી. અને મહારાજાને કહેવરાવ્યું કે ઉપજ લેવા, સૌરાષ્ટ્ર જેવા, ગિરિદુર્ગનાં દર્શન કરવા અને ત્રિભુવનપતિ નેમિજિનને ભેટવા આપ સ્વયં પધારે એટલે બધું આપની પાસે હાજર થશે.
સજ્જન મહેતાને થયું કે હવે મહારાજા જરૂર આવશે, અને સૌરાષ્ટ્રની ઉપજ તે બધી ગિરિદુર્ગ ઉપર દેવમંદિરમાં વપરાઈ ગઈ છે. રાજાઓ તો ધન પ્રિય હોય છે. એટલે તે મારું કામ નહિ જુએ, પણ ધનની માંગણી કરશે. તેથી મારે બધું સાધન તૈયાર જ રાખવું જોઈએ. બહુ વિચારીને અંતે તેની નજર વણસ્થલી ઉપર ઠરી. ત્યાંનું મહાજન સાધનસંપન્ન અને ધર્મપ્રિય છે. વળી મેં આ દ્રવ્ય ક્યાં મારા માટે ખચ્યું છે? આ પણ ધર્મનું જ કામ છે ને ? પ્રજામાં કેટલું પાણી છે તે પણ માપી જોવું જોઈએ. એમ વિચારી વનસ્થલી આવી મહેતાજીએ મહાજન ભેગું કર્યું. મહાજને મહેતાજીને ખૂબ માન આપ્યું. અને ગિરિદુર્ગનાં મંદિરનો જીર્ણોદ્ધાર માટે તેમનો ખૂબ ખૂબ આભાર માન્યો. મહેતાજીએ જવાબ આપી પિોતે પિતાની ફરજ સિવાય કાંઈ જ નથી કર્યું એમ કહ્યું. પછી હળવેક દઈને વાત મૂકી કે-“ભાઈઓ, રાજાને ધન જોઈએ છે. ઉપજ તે બધી જીર્ણોદ્ધારમાં ખર્ચાઈ છે. જરૂર પડશે તો તમારે તમારા ધનભંડારે ઉઘાડવા પડશે.” આ સાંભળતાં જ શેઠીયા ચમક્યા, અને એક બીજાનાં મોઢાં જોવા લાગ્યા. હવે શું થશે ? આટલું ધન કેણું આપશે? ક્યાંથી આપશે ? એમ સૌ વિચારતા હતા ત્યાંતો વિનમ્ર અને સજજનતાની મૂર્તિ સરખો એક શેઠીયો ઊઠયો. તેના ભાલ ઉપર કેસરનું તિલક શોભતું હતું, અને મોટું હસુ હસુ થઈ રહ્યું હતું. સૌ શેઠની સામે જોઈ રહ્યા. અલ્યા આ કોણ? કોઈ કે કહ્યું-આ તો સાકરચંદ શેઠ–હમણાં જ અહીં પેઢી ઉઘાડી છે તે. ત્યાં તો કોઈક ઓળખી તાએ કહ્યુંઃ શેઠ જેટલી સેડ તેટલા પગ પહોળા કરો. ત્યાં વળી બીજો બોલો ભાઈ ગભરાવ મા, એ તો ડાહી માનો દીકરો છે. ખંભાત અને ભૃગુકચ્છ, મંગલપુર અને જીર્ણદુર્ગમાં તેમની પેઢીઓ ચાલે છે. હમણું અહીં રહેવા આવ્યા છે. ધનનો ટેટ નથી. લક્ષ્મીજી પ્રસન્ન છે. ધર્માવતાર છે. દાનમાં કર્ણને યાદ કરાવે તેવા છે.'
સાકરચંદ શેઠે મહેતાજીને પૂછ્યું : કેટલું દ્રવ્ય જોઈશે ? આ સેવક જેટલું જોઈએ તેટલું આપવા તૈયાર છે. આ શેઠીયાઓએ તો ઘણું ખર્યું છે. આ લાભ આ સેવકને મલવો જોઈએ. શેઠની નમ્રતા અને વિનયે બધાયને ચૂપ કર્યો. તેમની સાદાઈ, ધીરજ અને ડહાપણ જોઈ બધા પ્રસન્ન થયા. મહાજન પાસે વાત મુકાઈ. મહાજને સાકરચંદને આદેશ આપ્યો કે મહેતાછ જેટલું દ્રવ્ય જીર્ણોદ્ધાર માટે માગે તેટલું તમારે આપવું. પછી બધાય શેઠની પ્રશંસા કરતા વીખરાયા.
શેઠે મહેતાજીને કહ્યુંઃ આપ મારે ત્યાં પધારે અને જે જોઈએ તે લઈ જાઓ. શેઠ ત્યાં જ આઠ કરોડનાં આઠ રત્ન બતાવ્યાં. આ તો અહીં લાવ્યો છું. બાકી જે જોઈએ તે હું આપવા તૈયાર છું. અને મહેતાજી શેઠની નમ્રતા અને ઉદારતા જોઈ પ્રસન્ન થયા. ધન્ય છે એની જનેતાને, ધન્ય છે સૌરાષ્ટ્રની ભૂમીને, જેમાં આવા નરરત્નો પાકે છે. મહેતાએ શેઠને કહ્યું તમે હમણાં આ લઈ જાઓ. જરૂર પડશે ત્યારે મંગાવીશ.