________________
Vol. XXVI, 2003
વ્યાજની વાત
139
દેતલે દીધા, લેતલે લીધા, દાંમ ભાગીને કીધાં કામ. સામો મલ્યો પણ ન લઉં નામ, દેતલ જાણે વાધ્યા, લેતલ જાણે - બાધાએ ખાધા.
ઈમ કરતાં વરસ થયું એક, રૂપીયા આપો સુવીવેક, આહલા મ થાઓ, વધે છે વ્યાજ, હમણાં ઘરે બેઠા કરો રાજ. તુમથી અમને ચીંતા છે ઘણી, હમણાં રુપીઆ નથી અમ ભણી,
રુપીઆ આવનાર છે વેહલા, સહુથી ભરણું તમને પેહલા. વ્યાજ વધાર્યાની નથી પાં(ખાં)ત, કાઢી દેરૂં જેહને હત્યે લોઢાના દાંત. નહિ તો જાતિ વેચીને દેસું તો બીજી વાર લેસું. ઇમ કરતાં વરસ થયાં આાર, રૂપીઆ બમણા થયા નીરધાર ખત લેઇને લેવા ગયો, બમણાં થયાં – હવે તો ઘો. દામનું મ લેસો નામ, દામ દિધાનું નથી ઠામ. દામ નહિ તો કાંઈ મારો વાંક? હું તો રહ્યો સદાઈનો રાંક, તારે કઈ કોઈનું ચોરવા જવરાય? ઘરમાં હોય તો તું ને દેવાંય, તારે ચુલામાં રેડૂ પાણી, કઠીણ થઈને વલગો દાણી
દિધા વીણ ધાન ખાય તો, તો ઢેઢવાડે જાય. હું લાંબું લોહાઁ તાહરું ઘર, તારેં તું રુપીયા ભર. વલતો બોલ બોલ્યો દસવીસ, શેતલને ચઢી છે રીસ.
બોલ મોઢે જોઈ નહિ તો જાઈસ ઈજત ખોઈ. કહેવું હોય તેમને કે ઈહીં તો આવું આ છે. એ તો તાહરા ઘરમાં રાખ માહરા દામ કાઢિ નાંખિ (ખ). દીસે છે દેવાલીયો કાચો, લેઈ દાંમ નથી આપતો પાછો. ખાતાં ખુટી લહનુચ્ચું સોહિલું, દેતાં ઘણું લાગે છે દોહિલું. ખાઇસચું માલ વાંઝિયાનો છે માહરા દાંમ તાબડતા દે એક હાથે રહીસ ચોટી, બીજે હાથે રહીસ પેજાર મોટી.
ઇસ બસેં નેં ગણીસ બેં, તારે તું રૂપીઆ દે. કલ કે માચોદ બોલે છે તો એહવું આંણે ભવે તો નથી લેવું, કાંઠલાથી ભર્યો અથડાવૈ, દેઇસ તો લેઇસ નહિં તો સું ધાવી ?
વારવાર પૂજારનું નામ લે છે, બકરો થઈને કેહવું કહે છે ઘરમાં રુપીયા ઘણા વખવખે છે તારે, પણ તારું મોત માહરે હાથે છે.
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
