________________
ओक्टोबर-२०१६
२७९
ज वातोनो दोर चालतो ज रहे. ए बाबते तेओ उमाशंकर जोशी, हरिवल्लभ भायाणी परम्पराना; अने वातो कंइ दर वखते विद्वत्ताभरी ओछी ज होय. अमे बंने समयना भान विना खाणीपीणीनी वातो पर ऊतरी जईए. अमारा बनेने शोख केरीनो. तेओ पोते चाखेली, जोयेली, माणेली केरीनी दुनियामां खोवाई जाय अने जातजातनी केरीओनी दुनियामां आंगळी पकडीने विहार करावे; तेमने त्यां ज पहेली वखत वर्षों पहेलां - मोमां मूकतां ज ओगळी जाय एवं काळं खजूर खाधुं हतुं, ओर्छ हतुं ते थोडुं बंधावी पण आप्युं !
जवल्ले ज एमने त्यां हुं एकलो गयो छु, अवारनवार मारी साथे चन्द्रिका, जयदेव होय होय ने होय ज. त्यारे तो गीतांजलिबेन पण हतां. जेवा मधुसूदनभाइ भावना भूख्या तेवां ज गीतांजलिबहेन पण. एमना गया पछी ढांकीसाहेब अंदरथी खूब ज भांगी गयेला. ए हतां त्यां सुधी तो बीजी कशी एमने चिन्ता ज न हती. नरसिंह महेतानी एक काव्यपंक्ति छे - जननी मेल्या नर जीवे, स्त्रीवछोयां मरी जाय रे ! (बीजी एक वाचना प्रमाणे - श्रीवछयां मरी जाय रे-!) पण अंगत रीते अमने आ 'स्त्रीवछोयां'वाळी वात वधु स्पर्शी गई हती. अनी प्रतीति अमे अमारी आंखो सामे जोई.
ढांकीसाहेब- जीवन आखं लेखन-वाचनमां वीत्युं, पण तेमनो सदा आग्रह रह्यो हतो के मारे कुटुम्बीजनोने लईने तेमनी पासे जq. घणी वार आवी रीते अमे गया होईओ तो हं श्रोता ज बनूं. वातो तेमनी बधा वच्चे ज चाल्या करे, ओक वखत तो मारी साथे कोई न हतुं अने अटले ऋत्विजानी दीकरी पारमिताने लईने गयो हतो, पछी तो वातोनो दोर तेमणे पारमिता साथे ज चलाव्यो. अक वखत तो मारी अने चन्द्रिकानी गेरहाजरीनी जाण होवा छतां परिवारने मळवा घेर आवी चढ्या अने बधाने आनन्दित करी मूक्या. सामान्य रीते ठठ्ठामश्करी
ओछी करे, पण ओक वखत फोन नानी पौत्री शाश्वतीओ उपाड्यो, तेणे पूछयं, 'कोण', सामेथी जवाब मळ्यो, 'हुं चन्द्रकान्त बक्षी', शाश्वतीओ अवाज पारखी लीधो, तेणे कयुं, 'तमे बक्षी साहेब, तो हुं मधुसूदन ढांकी', बन्ने हसी पड्या.
दुनियाभरमांथी अमना पर लेखो माटे कहेण आवे, बधे तो पहोंची न वळाय. क्यारेक पोताने बदले बीजा भरोसापात्र विद्वान, नाम सूचवे. 'वीसमी सदीनुं गुजरात' ग्रन्थ माटे अमारे पुरातत्त्वविद्या विशे लेख जोईतो हतो, तरत ज
