________________
विपदि विषादो रणे च धीरत्वम् । तं भुवननिलकं
जनयति जनन। सुत विरलम् ।। आ सुभाषितना तात्पर्यन कंटली खूबीथी वणी लेवामां आव्यं छे ! “आवश्यक - निर्यक्ति" मां एक गाथा आवे छे, तेमा “तीर्थ"नी व्याख्या बांधवामां आवी छ :
"दाहोवसमं तण्हाइछेअणं मलपवाहणं चेव । तिहि अत्थेहि निउत्तं तम्हा तं दव्वओ तित्थं ।।
हवे आ ज वात जरा जदी रीते, "महाभारत मां पण करवामां आवो छे. -(दर्भाग्ये, महाभारतना सन्दर्भस्थाननं अत्यारे विस्मरण थयं छे. पण ते पा आ प्रमाणे छ :) -
पक-दाह-पिपासाना - मपहारं करोति यत् । तद्धर्मसाधनं तथ्यं तीर्थमित्युच्यते बुधैः ।।
अन आ वातने उपाध्यायजीए आ रोते ढाळी छे :
"टालइ दाह, तृषा हरइ, मल गालइ जे सोइ । त्रिहं अरथे तीरथ कहिउं, (ते तुझमां नहिं कोई). (ढाल ७ ना दूहा –६)
अने हवे थोडीक कहवतो - लोकोक्तिओ पण जोईए : "खंड भलो चंदन तणो रे लो, स्यो लाकडमो भार रे सज्जन संग घडी भली रे लो, स्यो मूरख अवतार रे (ढाल ६/८) आ वांचता ज - चंदन की चटकी भली, झाझा काष्ठना भारा;
चतुरकी घडी भली, मूरखना जन्मारा - ए लोकोक्ति सहेजे ज याद आवी जाय. अने एमनी आ उक्तिओ - " मा आगलि मंसालन, ए सवि वर्णन साच (ढाल ३, दूहो १), गरजे कहिई खर पिता (ढाल ७, दूहो ८) छोरू कुछोरू होइ तो पणि, तात अवगुण नवि गणइ (ढाल ७/२) "इम चित्त म धरे शकट हेटिं, श्वान जिम मनमा धरई (७/९) वांचता ते ते लोकभाषा-प्रसिद्ध रूढ प्रयोगो अनायासे ध्यानमां आवे छे. यशोविजयजीनी विलक्षणता ए छे के ज्या अन्य कविओने पोतानी वात, विधान के
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org