________________
-
-
एकदा पार्श्वनाथ पोताना महेलना गवाक्षमा बेठा बेठा नगरीने जोता हता. ते चखते घणा लोकोने पुष्पादिक पूजासामग्रीने लइ नगर बहार जता जोया. तेथी कुमारे सेवकोने पछयु के-"आजे कयो उत्सव के के जेथी मा लोको शीघ्रताथी नगर बहार जाय छे ?" त्यारे कोइ सेवक बोल्यो के-" हे स्वामी! भाजे उत्सव काइपण नथी, परंतु भाजे नगर पहार उद्यानमा कठ नामनो एक महातपस्वी तापस पावेलो के. नेनी पूजा करका माटे पा लोको जाय छे." ते सांभळी स्वामी पण ते
ण ते कौतक जोवा माटे परिवार सहित उद्यानमा गया. त्या ते कठ तापस पंचाग्नि तप करतो इतो. ते बखते | Hi अधिज्ञानवडे प्रभुए अग्निना कुंडमां नांखला एक लाकडानी पोलमां एक सर्पने बळतो. जोई दयालु होवाथी कम्युं के
"अहो ! आ तास तप करे छे, तोपण अज्ञानता होवाथी दयागुण तो छ ज नहीं. नेत्र विना मुखनी जेम दया विना धर्म शा कामनो ? दया रहित पुरुषोनो कायक्लेश पण पशुनी जेम वृथा छे." ते सांभळी कठ बोल्यो के—" हे राजपुत्र! |* | तमारी जेवा क्षत्रियो तो हाथीने शिक्षा आयवी ए विगेरे कार्यमा ज पंडित होय छे, धर्ममां तो अमे मुनिश्रो ज पंडित छोए." ते सांभळी पभुए पोताना सेवको पासे ते कुंडमाथी सळगतुं लाकडं बहार कहाची यतनापूर्वक तेने चीरान्युं, एटले तेमांथी एक मोटो सर्प नीकलथो. ते सर्प श्रमिनी ज्वालाथी व्याकळ थयेलो हतो, तोपण प्रभुनु दर्शन थता ते अंतःकरणमा
अत्यंत प्रसन्न थयो. तेने प्रभुए पोताना सेवको पासे परलोकना भातारूप प्रत्याख्यान अपाच्युं अने पंचनमस्कार संभळाच्या. ! प्रभु पोते तेनी सन्मुख कृपादृष्टिथी जोइ रखा, तेथी ते सर्पे पण सावधानपणे ते सर्व अंत:करणथी अंगीकार कर्यु. भा रीते धर्मना प्रभावी ते सर्प मरीने धरणेंद्र थयो. भावु आश्चर्य जोइ लोको प्रवनी स्तुति करवा लाम्या के-"अहो ! भा
