________________
सदर्शना नामनी प्रिया इती. एकदा वजनाभनो जीव अवेयकी चवी चौद महा स्वप्नोथी सूचित तेमनो पुत्र थयो- तेर्नु नाम सुवर्णयाहु पाड्यु. ते अनुक्रमे वृद्धि पामी पूर्वभवना अभ्यासथी समग्र कळायो ग्रहण करी युवावस्थाने पाम्यो. त्यारे राजाए तेने राज्यपर स्थापन करी पोते दीक्षा ग्रहण करी. पछी सुवर्णबाहु राजा दया सहित पृथ्वीन रचण करवा लाग्यो. एकदा राजा अश्वकीडा करवा नगर बहार गयो. त्यां विपरीत शिक्षाचाळो भश्व तेने हरण करी दर वनमा लइ गयो. त्यां एक सरोवर जोइ तृपातुर थयेलो अश्व पोवानी मेळे ज उभो रखो. एटले राजाए अश्वपरर्थी उतरी ते प्रश्चने || नवरावी पाणी पाइ पोते पण स्नान करी जळपान कयु. पछी ते सरोवरने कोठे पणवार विश्राम लइ आगळ चालतां राजाए एक तपोवन जोयुं. तेमा प्रवेश करता राजानुं जमणु नेत्र फरक्यु, त्यारे तेणे विचार्य के-"अहीं मने काइक लाम थवो जोइए." एम बिचारी आगळ चालतां राजाए त्यां पृचोने पाणी पाती एक मनोहर मुनिकन्याने तेनी सखी | माथे जोइ. तेधी वृक्षने अांतरे उभो रही तेणीने एकदृष्टिए जोतो राजा विचार करया लाग्यो के-“श्रा कन्याने या विधाताए पोताना सर्व प्रयत्नथी रची जणाय छे. या कन्या विकारोनो तो उपाध्याय छे, अप्सराप्रोमा पण भावु रूप नथी, परंतु आतुं आ रूप क्या ? अने आईं नीच जातिने उचित कर्म क्या ?" ए प्रमाणे राजा विचार करतो हतो, तेवामां वेणीना श्वासना सुगंधमां मोह पामेलो कोइ भ्रमर तेणीनी पासे फरवा लाग्यो. ते वखते तेणीए भय पामी सखीने कधु के-हे सखी! आ भ्रमरधी मासे रक्षण कर, रक्षण कर." ते सांभळी सखीए हास्यथी ऋयु के-" सुवर्णबाहु विना कोण तारुं रक्षण करवा समर्थ छ ?" ते सांभळी अवसर जोइ " सुवर्णबाहु पृथ्वीनुं रक्षण करते सते तुमने कोण
२८
