________________
न करता हो तो भले, पण तेमने काढी शामाट मृको छो" मा प्रमाणे विष्खुकुमारर्नु वचन समिळी नसुचि क्रोषयी रोम्यो। के-" वारंवार कहेबाथी शुं फळ छे ! जो पांच दिवस पछी समने कोइने पण हुँ जोहश तो तेनो अवश्य हुं निग्रह करीश." विष्णुमुनिए कg-"पा मुनिमोने पुरनी बहार उद्यानमा बसवानी छुट आपो." त्यारे कोध पामेलो नलुचि पथ्थर जेबा कठोर वचनथी बोल्यो---"पुर के उद्यान तो दूर रहो, परंतु मारा समग्न राज्यमा पण सर्वथा प्रकारे ए अधम पाखंडी श्वेतमिचुओने रहेवानुं नधी. तेथी करीने जो तमने तमारु जीवित प्रिय होय तो माई राज्य शीघ्रपणे मूकी दो." भाषां तेना कठोर वचनथी विष्णुकुमारने काइक क्रोध भाव्यो, तेथी ते बोन्या के-“हे नमुचि! अमने मात्र प्रख पग. लांज पृथ्वी आपो, तो मां पण अमे रही शकशुं." ते सांमळी तत्काळ नमुचि बोन्यो के-" बहु सारं. समने ऋण पगला पृथ्वी पापी. परंतु तेटली जग्याथी बहार जो कोह पण रहेशे, तो तेने हुं तत्काळ हणी नांखीश." पावं तेनुं वचन कबुल करी कोप पामेला विष्णुकुमारे 4क्रियलब्धिथी पोतानुं शरीर वधारवा मांडयु. तेमा मुगट, कुंडर भने माल्य सहित वज्र, धनुष भने खगने धारण कर्या. प्रलय काळना वायुनी जेम मोटा भयंकर फूत्कार मूकवा लाग्या, पगना पछाडवावडे समग्र पृथ्वीने कंपाववा लाग्या, समुद्रने उछाळवा लाग्या, पर्वतोना शिखरोने पाडवा लाग्या, घात्रीफळना समूहनी जेम चंद्र, सूर्य, नक्षत्रादिक ज्योतिश्चक्रने दुर खसेडवा लाग्या, विविध प्रकारनौ रूपोबडे सुर, असुर भने मनुष्योने दोभ पमाडवा लाम्या, ए रीते अनुपम शक्तिवाळा ते मुनि अनुक्रमे वृद्धि पामीने मेरुपर्वत जेवढा पया. पण जगतनो जय फरतामा समर्थ एवा. ते विष्णु मुनि. ते दुष्ट बसावने- पृथ्वीर: पाडीने एक सय पूर्व समुद्रने काटे. मने पीजो |
