________________
मयजुज्झ
जो दलि बलि पूरा, सव बिधिसूरा, पंचह महि परवीणो । परमत्थर बुझ्झा आगमु सुज्झइ धम्मि व्यानि नित लीयो । जो फे. दुर्गति प्राणं सुहगति बहु जीवह रखवालो । मोहह मौखहनु न्यानुहं मंउनु पडिड विवेकु मुवालो ॥१२॥ जो दवह खित्तहि, जाणं चित्तिहि काल भावसु बिचारह । नयसुत्सिहि सस्थहि भेयहि अस्वहि संकट विकट निवारइ । ओ आगम विमासह निरतउ भासई मदन खनन कुदालो। मोहह मोखंडनु न्यानह मंझनु चडिज विवेकु मुवालो ।।१२।।
छपदु
पाप पलु दिनु जोति साजणा कागणु ! चिता मणियह रमणु भवियण जण मन उल्हासरण । सकल कल्याण कोसु, सवई प्रारति भय खिल्ला । जडिगत जीव भवठभि, भार धम्म घुर झल्लरण । संतुट्ट होह जि सुर नर, मिलिउ तासु न पडद कम्मपहु । चडिउ विवेकु इव सज्जि भड़, करण प्रगट मिक्वाएं पहु ।।१२७।।
पद्धडिय छंदु मोह एवं विवेक के मध्य युस
परगटाणु मग्गु निवाणु कज्जि । विवेकु सुभटु तव बडिउ सजि । तब ढोयो कीयो तेनि आइ । मुह मोदि घलिउ तब मोहु राइ ॥१२॥ पेखित मनु जब खिसत मोहु । सब बहिब उ अण्णु मनि करि विछोहु । . उन दोनउ दुत्रिकय काल कधि ।। तब भिडिय रणांगणि फोज पंधि ॥१२६।। वै भरिणम जोडि जुझिय भुवाल । सब पड़हि समजणु भसण माल । ए तेजल्हेस्या गोले मिलति । लिसीय उस्हेस्या झाला झलंति ।।१३०॥