________________
ત
રે રે! – મન
ભાગ ૨. પ્રકરણ ૫. જાય! પણ એ શે મટે !! - પાનું ફ૩-૬૭. એાથે–
ધર્મની પરાકાષ્ટા સંપૂર્ણ ભાગમાં આવે છે. ધર્મ અમુક હદ સુધી સંસારી કે ભેગી જીવનને સહચારી હોય છે. ગૃહસ્થ જીવનમાં બેગ અને ધર્મ બન્નેને સહચાર છે.
ભાગના સમયમાં ભેગાકાર પરિણામ હોય છે અને ધર્મના સમયમાં ધમકાર પરિણામ હોય છે. આમ ગૃહસ્થનું જીવન, ભોગીજી વન અને ધાર્મિક જીવન એમ ઉભયાત્મક હેઈને પણ પોતાના પ્રવાસને આગળ ધપાવવામાં સફળ બને છે.
ધર્મને સહચાર કેવળ સાધુઓને જ હેય અને ગૃહસ્થના જીવન સાથે ધર્મને લેવા દેવા ન હોય એમ ભાખવું એ સરાસર મૂર્ખતાભર્યું” છે, એવું ભાખવામાં ખરેખર ગૃહસ્થ ધર્મની વિરાધના કરવાનું પાપ છે. - ત્યાગ માર્ગ કેવળ એવામાં જ છે અને એવા વગર આત્મ વિકાસને માર્ગ કોઈ પણ રીતે ન જ સાંપડે એમ જે કઈ કહેતા હોય તે એ તેઓની ગેરસમજ છે. એવા વગર પણ અનેકાનેક આત્મજીવન જીવ્યા છે અને આત્મવિકાસની પૂર્ણ દશાએ પહોંચ્યા છે. ત્યારે એથી વિપરીત એવાધારક પણ કેટલાક ભરીને ઘેર દુર્ગતિના ભાજન થયા છે.
ગુણસ્થાનેને વિકાસ એવા સાથે જ બંધાય છે એમ કM નથી. ઘાધારક પણ પહેલા ગુણસ્થાનકમાં ફરતો હોય અને માથે પાઘડી, ટોપી કે ફાળીયું ચઢાવેલ પણ આત્મશ્રેણીના ભનેહર નંદનવનમાં રમણ કરી રહ્યો હોય એમ શું નથી બનતું કે? માથા ઉપરના પાઘડી જેને “ગૃહસ્થ” બતાવી રહી હોય તે જ અંદરખાને શ્રમણ સાધુ પણ હેઈ શકે, અને એથી ઉલટું, ઓવાથી સુચવાતા મુનિ અંદરખાનેથી ગૃહસ્થ કરતાં પણ નપાવટ પ્રાણું હેઈ શકે.
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
