________________
૧૧૦
પ્રકરણ છઠું અન્ય કોઈ પ્રયોજન અર્થ નથી. આત્માર્થમાં જે તેનું આરાધન કરવામાં ન આવ્યું તો તે જિનાગમનું શ્રવણ, વાંચન નિષ્ફળરૂપ છે. એ વાર્તા અને તે નિઃસંદેહ યથાર્થ લાગે છે.. .
દુઃખની નિવૃત્તિને સર્વ જીવ ઈચ્છે છે અને દુઃખની નિવૃત્તિ, દુષ્પ જેનાથી જન્મ પામે છે એવા રાગદ્વેષ અને અજ્ઞાન આદિ દોષની નિવૃત્તિ થયા વિના, થવી સંભવતી નથી.
તે રાગાદિ નિવૃત્તિ એક આત્મજ્ઞાન સિવાય બીજા કેઈ પ્રકારે ભૂતકાળમાં થઈ નથી, વર્તમાનકાળમાં થતી નથી, ભવિષ્યમાં થઈ શકે તેમ નથી, એમ સર્વજ્ઞાની પુરુષને ભાસ્યું છે. માટે તે આત્મજ્ઞાન જીવને પ્રજનરૂપ છે.
તેને સર્વશ્રેષ્ઠ ઉપાય સગુવચનનું શ્રવણવું કે સશાસ્ત્રનું વિચારવું એ છે. જે કે જીવ દુઃખની નિવૃત્તિ ઈચ્છતો હોય, સર્વથા દુઃખથી મુક્તપણે તેને પ્રાપ્ત કરવું હોય તેને એ જ એક માર્ગ આરાધ્યા સિવાય અન્ય બીજો કોઈ ઉપાય નથી.
માટે જીવે સર્વ પ્રકારનાં મતમતાંતરને, કુળધર્મને, લાક સંગારૂપ ધર્મને, એાવસારૂપ ધર્મને ઉદાસભાવ ભજી એક આત્મવિચાર કર્તવ્યરૂપ ધર્મ ભજ યોગ્ય છે. પત્રાંક ૩૭૫
“સૂત્ર, શાસ્ત્રો, ચૌદ પૂર્વનું જ્ઞાન, મુનિપણું, શ્રાવક્ષણ, હજારે જાતનાં સદાચારણ, તપશ્ચર્યા આદિ જે જે સાધને, જે જે મહેનત, જે જે પુરુષાર્થ કહ્યા છે તે એક આત્માને ઓળખવા માટે, શોધી કાઢવા માટે, કહ્યા છે. તે પ્રયત્ન જ આત્માને ઓળખવા માટે, શોધી કાઢવા માટે આત્માને અર્થે થાય તે સફળ છે નહિતર નિષ્ફળ છે. જો કે તેથી બાહાફળ થાય પણ ચાર ગતિને છેદ થાય નહિ.” -પાનું ૭૧૬,
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
