________________
२००
हिंसा वधारे थवानो संभव छ, । तेमज ते श्रावकने आपता; दुर्गतिनो रस्तो मले के मुगतिनो, आ बधी वातनो पण विचार करवानु, पाठकवर्गनेज सोपीदउँछं. ॥
॥ इति चतुर्थदृष्टांत ॥
॥पण विशेषमा एटलंतो जरूर कहुंछ के गुरुपरंपराना सिद्धांतने छोडी, विचार विनानो, हठपणाथी पकडेलो, दया नामना धूवतारानो रस्तो, जैनधर्मथी भ्रष्टज करवावालो निवेडशे, परंतु जैनधर्मनी प्राप्ति कराववावालो तो नहीज थाय, । केमके उपर बतावेला चारे दृष्टांतमां, व्यवहारनयनी अपेक्षाथी, अष्टिगत सूक्ष्मजीवोनी विराधना, द्रव्यहिंसाना स्वरूप मात्रथी जोवामां आवे छे, परंतु निश्चय नयनी अपेक्षाथी, ते वर्तनमा, आलोकमां, तेमज परलोकमां पण, हितनोज समावेश रहेलो छ. । तेथी भगवंते साधुनी दया तमेज बीजा जीवोनी पण दया जाणीनेज, आज्ञा आपेली छे । तेथी मुख्यत्वे करीने दयानोज मारग छ ? पण ते हिंसानो मारग न गणाय, । परंतु जेओने नयोना स्वरूपनी बरोबर खबर न पडतां मुजामण थाय तो, तेमणे ते आचारांगना पाठनेज वलगी रहे, एम रस्तो पकडाववाथी, तेओ शुद्ध जैनमार्गना रस्ताथी भ्रष्ट न बने । बाकी केवल दया नामना ध्रुवतारानुं, मुसल पकडावतां, उधेरस्ते पडेलाने पाछो, उंधेज रस्ते चढाववा जेवू थाय छे. ।।
कोइ अजाण पुछशे के, ते चारे दृष्टांतमां, दयानो मार्ग ते क्याथी आव्यो ! उत्तरमा जणाववाद्. एज छ के, लाभालाभनो विचार करतां, भगवाननी आज्ञा दया वगरनी छेन नही. ॥
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
