________________
૪૪
એશિયાનું કલંક હું આગળ ચાલ્યા. હરીઆળી વાડીઓ પાછળ રહી ગઈ. રૂપાળાં ગામડાં અદશ્ય બન્યાં. એને બદલે પહાડની ખીણમાં ચોમેર મેં જાપાનને હત્યાકાંડ જે. બળીને ખાખ થયેલાં ગામડાંઓ, ધુંધવતાં ખડે અને એ ખાખના ગંજમાંથી પોતાની ભસ્મ થએલી ઘરવકરીને વ્યર્થ શોધતાં ગૃહહીન ગામડીઆં જોયાં.
પાછાં આવી આવીને તેઓ પિતાના ઘરે નવેસર ખડાં કરવામાં લાગી ગયાં હતાં.
આ ઘરબાર વિનાનાં પાયમાલ લેકે તરફ નજર કરતાં મારી આંખે પીગળી ગઈ. એ પ્રભાવશાળી અને પુજનીય દેખાતા કેરીઅને બુઝર્ગોને, છાતીએ બચ્ચાં ધવરાવતી તરુણીઓને અને લટ્ટ યુવાનપુરૂષોને દેખી મારા પર એક ચોકખા ફુલ જેવા અને શાંતિપ્રિય ગ્રામ્ય સમાજની છાપ ઉઠી. અને શરમાળ, સંતાતી તેમજ શબ્દ માત્ર ઉચ્ચારતાં પણ ડરતી કારીઅન ઓરતોને બદલે આંહી તે મેં તેઓને પુરૂષના જેટલી જ છુટથી બોલતી સાંભળી. કદાચ એ મહાન વિપત્તિએ સ્ત્રીપુરુષ વચ્ચેની ચુપકીદીની દિવાલે તેડી નાખી હશે!
એ નિરાધાર કે બસ આટલું જ બોલી શકે છે કે “ભાઈ, તમે ભલે આવ્યા. તમે આ હત્યાકાંડની કથા જગતમાં જઈને કહેજો.” મેં પૂછયું “શા માટે જાપાનીઓ આમ આગ લગાડે છે?” લોકે જવાબ આપતાં: “યુગ–પ્યુંગ (બહારવટીઆ) આવીને જાપાની લશ્કરને મારી જાય અને પછી સોલ્જરે આવીને અમને કહે છે કે “બહારવટીઆને તમે જ રોટલા ને આશરે આપ છો, તમે એ લોકોને કેમ મારી નાખતાં નથી ? તમારે શું આંખો નથી ? તમે એ લેકેને નહિ મારે ત્યાં સુધી એનું વેર અમે તમારા પર વાળશું.”
મેં કતલની ઘણી ઘણી વાત સાંભળી.
દૂર દૂરની ટેકરીઓ બતાવીને તેઓએ કહ્યું “યુ–મુંગ (ધર્મસેનાના સ્વયંસેવકે) ત્યાં કને આવેલા અને તારના થાંભલા તેડી ગએલા. અમારે ને એને કશી નિસ્બત નહોતી. જાપાની સેન્જર આવ્યા, બન્ને વચ્ચે ધીંગાણું થયું ને સ્વયંસેવકો નાસી ગયા. પછી
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
